Σωματείο πωλητών «Ομόνοια»: Στη διάλυση και τον αφανισμό οδηγεί τις λαϊκές αγορές η πρόταση νόμου

Το Σωματείο Παραγωγών Επαγγελματιών Μικροπωλητών Λαϊκών Αγορών «Ομόνοια» με σημερινή (2 Φεβρουαρίου 2021) ανακοίνωσή του αναφέρεται στη διάλυση και τον αφανισμό που οδηγεί τις λαϊκές αγορές η πρόταση νόμου.

Αναλυτικά η ανακοίνωση της «Ομόνοιας»:
Η πρόταση νόμου, που κυοφορείται εσχάτως αναφορικά με το υπαίθριο εμπόριο, συνταράσσει δυστυχώς συθέμελα το οικοδόμημα των λαϊκών αγορών στη χώρα μας και σε περίπτωση, που ψηφιστεί ως έχει, θα τις οδηγήσει μα μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση και τον αφανισμό.

Συγκεκριμένα οι «πρωτοποριακές» και «νεωτεριστικές»  διατάξεις που περιέχει, για την «ευημερία» και την «πρόοδο» των λαϊκών αγορών, είναι οι ακόλουθες:

    Δίνει τη δυνατότητα στους αρμόδιους φορείς λειτουργίας των λαϊκών αγορών, δηλαδή  στις περιφέρειες Αττικής και Κεντρικής Μακεδονίας για τις αντίστοιχες περιοχές και στους οικείους δήμους για την υπόλοιπη χώρα, ουσιαστικά να τις ξεφορτωθούν με τη μέθοδο των συμπράξεων δημοσίου-ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ), άρθρο 5 παρ 2 της πρότασης νόμου. Έτσι παραχωρώντας όλες τις αρμοδιότητες και τα δικαιώματα τους στους ιδιώτες, που θα τις αναλάβουν και αφήνοντας ουσιαστικά τις λαϊκές αγορές στο έλεος του ιδιωτικού φορέα, που ως γνωστόν σκοπό μοναδικό έχει το κέρδος αδιαφορώντας για την ευημερία των λαϊκών αγορών, την προστασία των καταναλωτών και της δημόσιας υγείας και τις χαμηλές τιμές των προϊόντων.
    Δίνει το δικαίωμα απόκτησης θέσεων  και συμμετοχής στις λαϊκές αγορές σε νομικά πρόσωπα (άρθρο 31 παρ γ της πρότασης), επιτρέπει δηλαδή για πρώτη φορά από την ίδρυση του θεσμού των λαϊκών αγορών σε εταιρίες να εισβάλουν σε αυτές με ότι αυτό συνεπάγεται στα πλαίσια ενός υγιούς ανταγωνισμού.
    Καθιστά τις θέσεις πώλησης στις λαϊκές αγορές «πολύτιμα αντικείμενα» προς εκπλειστηρίαση, καθώς καθιερώνει το σύστημα των πλειοδοτικών προσφορών  για την κατακύρωση των θέσεων, όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και το μεγάλο πορτοφόλι καταπίνει το ισχνό.

Συγκεκριμένα για την κατακύρωση μιας θέσης σε λαϊκή αγορά θέτει σε ισχύ  ένα θεσμό μοριοδότησης με δύο πίνακες, έναν με κριτήρια την ανεργία, την πολυτεκνία, το νεαρό της ηλικίας (σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν), δηλαδή μέχρι 35 ετών και τους τίτλους σπουδών ( αλήθεια πως λειτουργούν ως κριτήριο και πρόκριμα οι όποιοι τίτλοι σπουδών με την δυνατότητα να κατέχει κάποιος πάγκο πωλητή λαϊκών αγορών;) και δυστυχώς δεν δίνει παραπάνω μόρια σε κατόχους μεταπτυχιακών ή διδακτορικών σπουδών ή σε όσους έχουν δύο πτυχία να παίρνουν τα διπλά μόρια, ενώ αδικεί επίσης τους κατόχους πτυχίων ξένων γλωσσών, οι οποίοι δεν παίρνουν καθόλου μόρια.

Πέρα από το εκτός πραγματικότητας και σχεδόν κωμικό κριτήριο των σπουδών, η μοριοδότηση όλου του προπεριγραφόμενου πίνακα κοινωνικών κριτηρίων καθίσταται ουσιαστικά άνευ αξίας. Έχει τεθεί μόνο για το θεαθήναι και για την δημιουργία της ψευδαίσθησης στο βιαστικό αναγνώστη μιας δίκαιης μοριοδότησης, καθώς ουσιαστικά τη διεκδικούμενη θέση την παίρνει ο πλειοδότης, όποιος δηλαδή έχει το μεγαλύτερο πορτοφόλι.

Στο άρθρο 33 πα1 της πρότασης νόμου ξεκάθαρα αναγράφεται, ότι το σύνολο των κοινωνικών κριτηρίων, αποδίδει κατ? ανώτατο σαράντα μόρια ενώ ο πρώτος πλειοδότης με το παχυλό πορτοφόλι παίρνει 60 μόρια, ενώ ο δεύτερος πλειοδότης 50 μόρια. Δηλαδή τα κοινωνικά κριτήρια έχουν νόημα μόνο μεταξύ των δύο πρώτων πλειοδοτών, μήπως ο δεύτερος πλειοδότης εκτός από παχυλό πορτοφόλι έχει και πτυχίο πανεπιστημίου και μπορέσει με τα συν 20 μόρια να ξεπεράσει τον πρώτο.

Οι υπόλοιποι αιτούντες με τα ισχνά πορτοφόλια, που δεν θα πάρουν μόρια από την πλειοδοσία. είναι μαθηματικό βέβαιο, χάρη στην «εξαιρετική» αυτή πρόβλεψη της πρότασης νόμου, ότι δεν έχουν καμία απολύτως πιθανότητα.  Ακόμα κι έτσι όμως τα βάσανα του πλειοδότη δε σταματούν εδώ, καθώς το δικαίωμα στη θέση έχει προσωρινό χαρακτήρα, καθώς στο άρθρο 42 του παραχωρείται μόνο για τέσσερα χρόνια με δικαίωμα μόνο για μία ισόχρονη ανανέωση και μετά η θέση χάνεται γι αυτόν και γίνεται ξανά αντικείμενο πλειοδοσίας κ.ο.κ.

Τίποτα πλέον δεν είναι ισόβιο και όλες οι θέσεις εκτιμώνται με βάση τους νόμους της ελεύθερης αγοράς ανά οκταετία το πολύ, με τις τιμές των θέσεων να ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα με την προσφορά και τη ζήτηση.

Η προπεριγραφόμενη διαδικασία αφορά την πλήρωση των θέσεων που είναι κενές σήμερα ή αυτές που θα δημιουργηθούν από την ίδρυση νέων λαϊκών αγορών.

Η πρόταση νόμου όμως δεν άφησε στο απυρόβλητο τους κατόχους σήμερα των θέσεων πώλησης στις λαϊκές αγορές, όπως αρχικά είχαμε την ελπίδα για να μπορέσουμε εμείς οι πωλητές λαϊκών αγορών να συνεχίσουμε με αξιοπρέπεια τον αγώνα μας για επιβίωση. Στο άρθρο 61 ουσιαστικά θέτει το πέρας της κατοχής των υφιστάμενων σήμερα θέσεων μετά τετραετίας από τη δημοσίευση του σχετικού νόμου με δικαίωμα μιας ανανέωσης για διάστημα, που θα καθορίσει ο αρμόδιος φορέας, το οποίο σε περίπτωση που αρμόδιος φορέας θα προέλθει από ΣΔΙΤ είναι σίγουρο, ότι θα είναι εξαιρετικά βραχύβιο. Μετά και την πάροδο του διαστήματος της μοναδικής ανανέωσης οι θέσεις χάνονται για τους σημερινούς κατόχους τους και θα διατεθούν στην ελεύθερη αγορά των εταιριών και των παχυλών πορτοφολιών.

 Και η πλέον παράλογη ρύθμιση της πρότασης νόμου εμπεριέχεται στις τρείς «σειρούλες» της παρ.6 άρθρου 61 όπου αναφέρεται, ότι σε περίπτωση που οι αρμόδιοι φορείς λειτουργίας των λαϊκών αγορών δεν υλοποιήσουν εντός εξαμήνου τα προβλεπόμενα στο άρθρο αυτό, τότε οι σημερινοί κάτοχοι θέσεων πώλησης στις λαϊκές αγορές χάνουν αυτόματα τις θέσεις τους, οι οποίες προκηρύσσονται  και διατίθενται στην ελεύθερη αγορά.

 Δηλαδή εξαιτίας της πιθανής αμέλειας ή αδιαφορίας των αρμόδιων φορέων της πολιτείας να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους να τιμωρούνται αδίκως και αναίτια οι πωλητές λαϊκών αγορών χάνοντας τη θέση τους.

Δεν έχει νόημα να αναλύσουμε τις επιμέρους διατάξεις της πρότασης νόμου, που αφορούν θέματα οργάνωσης, διοίκησης και λειτουργίας των λαϊκών αγορών, καθώς εάν δεν απαλειφθούν πλήρως όλες οι  προπεριγραφόμενες βασικές ρυθμίσεις θα πάψουν να υπάρχουν πλέον οι λαϊκές αγορές με τη μορφή που ιδρύθηκαν, καθιερώθηκαν εδώ και πολλές δεκαετίες και αγαπήθηκαν από τους καταναλωτές.

Ο σκοπός ίδρυσης του θεσμού των λαϊκών είναι δοθούν θέσεις εργασίας σε ανθρώπους φτωχούς και άνεργους ή που ανήκουν σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, να διαθέτουν οι παραγωγοί την παραγωγή τους στους καταναλωτές απευθείας χωρίς μεσάζοντες και να εφοδιαστούν οι καταναλωτές με φρέσκα και φθηνά προϊόντα πάντα υπό την αιγίδα, τον έλεγχο, την ευθύνη και την προστασία της πολιτείας.

Οι παραπάνω ρυθμίσεις καταστρατηγούν κάθε έννοια λαϊκής αγοράς, όπως τη γνωρίζουμε ανέκαθεν και ουσιαστικά αναφέρονται σε μία νέα νομική μορφή υπαίθριου εμπορίου άσχετη με το νόημα και τον κοινωνικό χαρακτήρα των λαϊκών αγορών.

Το βασικό ερώτημα, που τίθεται, είναι αν εξακολουθεί η πολιτεία να θέλει τις λαϊκές αγορές, οπότε θα πρέπει άμεσα να απαλείψει ριζικά τις προαναφερόμενες διατάξεις και να προσπαθήσει να λύσει τα υφιστάμενα προβλήματα των λαϊκών αγορών ή αν θέλει να τις διαλύσει και να τις καταργήσει ως θεσμό κάτι που αναπόφευκτα θα συμβεί άμεσα με την ψήφιση των ανωτέρω διατάξεων