Συγγραφέας: Σίμος Δημήτρης
Ελληνική επαρχία. Τόσο μικρή για να ξέρει τα πάντα, τόσο μεγάλη για να καταφέρνει να κρύψει επιμελώς τις παθογένειές της δηλώνοντας με έκπληξη στις κάμερες και στους απογευματινούς καφέδες στα καφενεία, ότι «δε γνωρίζει τίποτα» και ότι «ο τάδε; Ηταν το καλύτερο παιδί! Δεν το πιστεύω ότι το έκανε!». Όσες φορές η τέχνη και η πραγματικότητα να ασχοληθούν με το φαινόμενο αυτό, τόσες φορές θα διαπιστώσουν ότι είναι ένα ανεξάντλητο θέμα. Μία Λερναία Ύδρα που όσα και να της κόψεις κεφάλια, πάλι καταφέρνει να παραμένει το ίδιο φρικτή και ανελέητη. Το «Σώσε με» του Δημήτρη Σίμου, ανάμεσα στα άλλα, είναι ένα μυθιστόρημα που καταγράφει το φαινόμενο, όσο κι αν θέλουμε να σταθούμε μόνο στον χαρακτηρισμό του «ψυχολογικού θρίλερ». Η ελληνική επαρχία είναι ένα θρίλερ από μόνη της.
Στο Κρυφό Ροδόπης για άλλη μία χρονιά θα συγκεντρωθούν οι τρεις αδερφές Πομάνου και η μητέρα τους για το μνημόσυνο του πατέρα τους. Για ακόμη μία φορά θα κουβαλήσουν πίσω στη γενέθλια γη, μία κατακερματισμένη ψυχή από το βάρος των μυστικών που κουβαλάει. Όμως, παρά τα χρόνια που πέρασαν, οι πληγές δεν έκλεισαν. Αυτά που με μεθοδικότητα καταχωνιάστηκαν κι αγνοήθηκαν με την ελπίδα ότι ο χρόνος θα τα θεραπεύσει, ξαναέρχονται κάθε χρόνο στην επιφάνεια με συνέπεια. Νέοι τόποι, νέοι άνθρωποι, νέες ενασχολήσεις, η Τέχνη, χάπια.
Τίποτα δε θεράπευσε και το χειρότερο είναι ότι τίποτα δε δείχνει να είναι ικανό να θεραπεύσει και να απαλύνει τις ψυχές από το βάρος των παλαιότερων πράξεων. Μυστικά που δεν ομολογούνται, ενοχές που είναι τροχοπέδη για την όποια εξέλιξη των σχέσεών τους με άλλους ανθρώπους, θύτες και θύματα, ψεύτικα χαμόγελα, θεατρινισμοί, πόνος και μοναξιά. Οι τρεις αδερφές και η μητέρα τους ζουν το ίδιο και το ίδιο δράμα κάθε χρόνο. Με μαζοχιστική συνέπεια, συγκεντρώνονται στον τόπο του πόνου για να σηκώσουν το σταυρό τους και για ακόμη μία φορά, να θυμηθούν, να μαρτυρήσουν καρτερικά με χαμόγελο κι αξιοπρέπεια και στο τέλος να χωρίσουν πιο ακρωτηριασμένες ψυχικά…
Αυτή τη φορά, το μνημόσυνο συμπίπτει χρονικά με κάποιες δολοφονίες που συμβαίνουν στην περιοχή. Τρεις γυναίκες δολοφονούνται και ο δολοφόνος τους αφαιρεί τα μάτια. Όλη η Ροδόπη σοκάρεται. Δεν έχουν ξαναγίνει τέτοια εγκλήματα στην περιοχή τους. Η Κομοτηνή ζει φιλήσυχα και εν ειρήνη, με το χριστιανικό και μουσουλμανικό στοιχείο να συμβιώνει χωρίς προστριβές. Όχι, τέτοιο έγκλημα δε θυμάται κανείς να έχει ξαναγίνει. Ήμήπως όχι; Μπορεί η μνήμη τους να τους απατά; Παλαιότερα δεν είχαν εξαφανιστεί δυο κορίτσια από μουσουλμανικές οικογένειες χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος; Συνδέονται οι δύο υποθέσεις μεταξύ τους; Την υπόθεση καλείται να εξιχνιάσει η αστυνόμος Λουκίδη. Γέννημα θρέμμα της περιοχής και που λίγο πολύ γνωρίζει τους πάντες.
Τον Δημήτρη Σίμο τον γνώρισα με τα προηγούμενα μυθιστορήματά του και τον αστυνόμο Καπετάνο. Μου είχαν αρέσει αρκετά και σαφώς από βιβλίο σε βιβλίο υπάρχει μία εμφανής βελτίωση και του ύφους και της πλοκής. Στο «Σώσε με» μου άρεσε που βγήκε από τη βολή του. Ξεκίνησε να μας γνωρίσει μια καινούργια κοινωνία, αυτή της Κομοτηνής, αν και θα μπορούσε πολύ απλά να … μεταθέσει τον Καπετάνο. Μου άρεσε που άρχισε να δομεί την ιστορία του πάλι από το μηδέν. Ηρεμα, χωρίς κορώνες και εντάσεις αφηγήθηκε μία ιστορία που από όπου κι αν την πιάσεις καίει. Με αυτοκυριαρχία μπόρεσε στα περισσότερα σημεία της να την καθυποτάξει και να τη φέρει στα μέτρα της ζητούμενης αφήγησης. Είναι πολύ εντυπωσιακό πώς μια τέτοια ιστορία, που μοιάζει με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί, μπαίνει σε μία σειρά και σιγά σιγά μεθοδικά αναπτύσσεται χωρίς να χάσει στη διαδρομή κανένα από τα βασικά της στοιχεία. Θα χαρακτήριζα το Σίμο μία ήρεμη αφηγηματική δύναμη. Οι χαρακτήρες έχουν μια σταθερή συνάφεια με την ιστορία και συμμετέχουν ισότιμα μέχρι τη λύση του μυστηρίου ακολουθώντας τις επιταγές της πένας που τους ζωντανεύει.
Κάτι που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση είναι ότι στην πλειοψηφία οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος είναι γυναίκες: Οι τρεις βασικοί χαρακτήρες της οικογένειας Πομάνου, τα τρία θύματα που δολοφονούνται, η αστυνομικός Λουκίδη, η δημοσιογράφος Λένα Μάρκου, οι δύο μικρές μουσουλμάνες που εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς. Όλες τους είναι ξεχωριστοί μοναδικοί χαρακτήρες με δικά τους διακριτά χαρακτηριστικά που μαρτυρά ότι ο συγγραφέας αφιέρωσε πολύ χρόνο στο να μελετήσει την ψυχοσύνθεσή τους και να τις βάλει να αλληλεπιδρούν.
Σπουδαίο επίσης είναι το τέχνασμα της εναλλαγής της πρωτοπρόσωπης αφήγησης που χρησιμοποιεί και που κάνει το μυθιστόρημα ακόμα πιο ρεαλιστικό. Στάθηκα πολύ στη δομή ενός χαρακτήρα. Της μεσαίας αδερφής, της καλλιτέχνιδας. Η Νικόλ είναι φτιαγμένη για να είναι το μεσαίο παιδί της οικογένειας που ψάχνει διακαώς τη θέση του ανάμεσα στην πρωτότοκη και την χαϊδεμένη μικρότερη. Ίσως αυτή η συνεχής μάχη της για τη θέση της μέσα στην οικογένεια, οδήγησε και όλη της οικογένειά της στην αναταραχή που βρίσκεται. Δύσκολο να πιστέψει κανείς, τις διαστάσεις που μπορούν να πάρουν τα κυκλώματα απάτης, διαφθοράς, χυδαιότητας σε ένα τόσο μικρό τόπο όπου όλοι ουσιαστικά γνωρίζονται μεταξύ τους. Η ελληνική επαρχία που ανέφερα πιο πάνω.
Όσο και να προσπαθήσεις να φύγεις μακριά του, ένας τέτοιος τόπος θα συνεχίσει να βαραίνει την ψυχή σου. Το ότι όλοι γνωρίζονται δε σημαίνει απαραίτητα ότι κι όλα τα στόματα θα αρχίσουν να μιλάνε. Οι αδερφές Πομάνου στην πορεία τους προς την λύτρωση δεν βοηθιούνται από κανέναν. Πρέπει αυτές να βοηθήσουν η μία την άλλη και να απαγκιστρωθούν από τα νύχια του πόνου και να βρουν τη λύτρωση. Ο Δημήτρης Σίμος δίνει μια πολύ δυνατή ιστορία που κρατάει τον αναγνώστη σε ένταση ως την τελευταία σελίδα της. Μεθοδικά και σελίδα με τη σελίδα έχουμε ένα αφηγηματικό κρεσέντο στο οποίο δίνεται μια καθόλα δυνατή, ικανοποιητική, τελική λύση.
Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε ένα ψυχολογικό θρίλερ που δε στηρίζεται στις υπερβολές αλλά εμπεριέχει συνεχείς ανατροπές, είναι καλογραμμένο και ρεαλιστικό. Διαβάστε το, είμαι σίγουρη ότι θα ενθουσιαστείτε κι εσείς!
προτείνει η Μαριάννα Φλέσσα
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
