Αφ’ ής στιγμής οι άλλοι λαοί ξεπέζεψαν από τίς βελανιδιές καί έπαψαν νά τρώνε βελανίδια, καί μάλιστα μάς έφαγαν στή στροφή, μάς χρειαζόταν κάτι πού νά θυμίζη ότι υπάρχουμε καί ότι, τέλος πάντων, αποτελούμε ακόμη κάτι περισσότερο από ένα γραφικό καπρίτσιο τής Ιστορίας.
Αυτό πού μιά ζωή θαύμαζα στήν μικρά πλήν τιμία πλήν πτωχή πλήν διανοίας έμπλεων πλήν ανάδελφο μιξοπαρθένο πατρίδα μας Ελλάδα (αθροίστε τά «πλήν», καί βγάλτε συμπέρασμα), είναι η φιλαλληλία! Τό πελεκούδι νά καίγεται στή χώρα μας, πάντα θά βρούμε μιά καλή κουβέντα, ένα γλειφιτζούρι στήν τσέπη μας, κάνα δεκάλεπτο, γιά νά πετάξουμε στούς έχοντας χρείαν. Πρόκειται γιά κάποιον ανεξήγητο αλτρουϊσμό, συναπτόμενο πρός τά εθνικά μας τραύματα από ένα σχετικά πρόσφατο παρελθόν πενίας καί πείνας, πού θά θέλαμε νά ξεχάσουμε καί νά ξορκίσουμε – τίνι τρόπω; Μά, απλώς, οριοθετούμενοι από τούς υποφέροντες διά τής συνδρομής μας.
Έτσι, η πτωχή πλήν τιμία πλήν κουλουπού Ελλάς, φρόντισε ανελλιπώς νά βοηθήση Γιουγκοσλάβους, Χούτου, Τούτσι, Τούρκους, Παλαιστινίους, τό δέ έτος 2004, μέ τόν ενθουσιασμό μάλιστα τής ολυμπιακής προβολής της, περιέπεσε σέ ένα status
hystericus προσφοράς καί παντοιοδοσίας πρός τίς πληγείσες από τό τσουνάμι χώρες – μήν τυχόν δά καί μάς φάη καμμιά Νορβηγία ή καμιά άλλη νεόπλουτη τού παγκοσμίου χωριού.
Δέν θά μέ απασχολήση όμως ο στενός οικονομισμός στή σεάνς μας αυτή, αγαπητοί μου φίλοι, μά η επάγρυπνη πνευματική μας συμβολή στούς έχοντας τήν ανάγκη τού ζωοδότου ελληνικού πολιτισμού (στό «ζωο-δότης», μή μού ζητήσετε ετυμολογική ανάλυση, δέν επιθυμώ αμέσως μετά τήν ανάσταση νά γίνω σκληρός). Συγκεκριμμένως, αναφέρομαι στήν αρωγή μας πρός τούς μακρινούς εξαδέλφους μας Καλάς τού Ινδοκούχ (επί τή ευκαιρία τής επιστροφής, μετά από περιπέτειες αδόκητες καί μή προσήκουσες πρός τόν ανθρωπισμό του, τού Έλληνος δασκάλου των κ. Λερούνη), εκ παραλλήλου δέ πρός τούς Καλάς, πρός τούς ελληνοφώνους τής Κάτω Ιταλίας, αλλά καί Γκαγκαούζους τής Μολδαβίας καί τής Ρουμανίας, καί Τουρκολαζούς πού «επιμένουν Ρωμαίικα» – πρός όλους εκείνους, στούς οποίους σπεύδουν κατά καιρούς οι κουλτουριάρηδες γυρολόγοι τής προγονοπληξίας, πρός αναζήτησιν απογόνων, άλλοτε τού Μεγάλου Αλεξάνδρου, άλλοτε τών παναρχαίων Ελλήνων αποικι- στών, άλλοτε τών αργοναυτών, άλλοτε τού Πυθέα τού Μασσαλιώτη. Καί, φυσικά, ό,τι πιάσουμε – κι ότι θυμόμαστε, χαιρόμαστε. Δυό λέξεις πού μοιάζουν μέ κάποιες ελληνικές, (ασύνδετες σέ τόπο καί χρόνο ίσως, αλλά, ποιός θά δώση σημασία…), ένα έθιμο πού θυμίζει τά χωριά μας (τί πιθανώτερο άλλωστε…), μιά ελληνική μύτη (στήν Ελλάδα, είδος ανύπαρκτο…), ένα κοντογούνι, καί… Νά’το, «είναι αδέλφια μας». Ιδού, δέν είμαστε μόνοι καί ανάδελφοι! Εδώ κι εκεί, βρίσκονται μακρινοί μας συγγενείς, στήν Ιταλία, τή Γαλλία, τήν Τουρκία, τή Μάλτα, κι ακόμη στήν Κίνα καί στό Αφγανιστάν, άν όχι καί παραπέρα.
Τί χαριτωμένες υστεριούλες ! Αφ’ ής στιγμής οι άλλοι λαοί ξεπέζεψαν από τίς βελανιδιές καί έπαψαν νά τρώνε βελανίδια, καί μάλιστα μάς έφαγαν στή στροφή, μάς χρειαζόταν κάτι πού νά θυμίζη ότι υπάρχουμε καί ότι, τέλος πάντων, αποτελούμε ακόμη κάτι περισσότερο από ένα γραφικό καπρίτσιο τής Ιστορίας. Κι αφού στίς μερσέντες καί τά άι – φόουν δέν δείξαμε κάποια έφεση, ανακαλύψαμε τή… διαχρονικότητα καί τήν πανταχού εθνική παρουσία μας – ιδιότητες θείες, καί, ως εκ τούτου, ανώτερες από κάθε τεχνολογία. Κολλήσαμε καί κάτι νεολογισμούς, τύπου «αειφόρος», «ζείδωρος» καί τά τοιαύτα, καί τό μήνυμά μας πλέον έγινε σαφές: Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, ό,τι καί νά κάνετε, βρισκόμαστε παντού, καί θά είσθε γιά πάντα πολιτισμικά υποτελείς μας.
Ντού λοιπόν οι Έλληνες, δάσκαλοι, ιστοριοδίφες, διανοούμενοι, σίκ κυρίες μέ ενδιαφέρον γιά τή φωτογραφία, στήν Κάτω Ιταλία, τόν Καύκασο, τήν Κριμαία, τόν Εύξεινο, τίς μακρινές Ινδίες – όλα δικά μας. Μένει νά δούμε τί πήραμε από αυτές τίς οδύσσειες εκ τού ασφαλούς, καί, φυσικά, τί κομίσαμε εκεί πού πήγαμε. Αυτά όμως,
στήν προσεχή μας σεάνς!
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
