Συνέντευξη με την Μελίνα Κανά

Δηλώνει πως νιώθει τώρα πια μαμά, εργαζόμενη, νοικοκυρά και… σαραντάρα και ξεκινά τις καλοκαιρινές συναυλίες με τον Παντελή Θαλασσινό μετά τις χειμωνιάτικες κοινές εμφανίσεις τους κι έναν καινούριο δίσκο που έχουν κάνει μαζί. Συνέντευξη στην Αναστασία Γρηγοριάδου και το περιοδικό CITY.

Πώς ξεκίνησε η συνεργασία στον καινούριο δίσκο με τον Θαλασσινό και τον Γκόνη;
Ήταν μια ιδέα της εταιρείας, φαίνεται ψυχρό, αλλά αυτοί οι άνθρωποι βλέποντας μας από απόσταση εκτίμησαν πραγματικά σωστά. Η πρόταση μας βρήκε σύμφωνους, έτσι αρχίσαμε να συναντιόμαστε και να μιλάμε γι’ αυτή τη δουλειά, ο Παντελής μου είπε ότι είναι σε περίοδο που γράφει, η πρόταση ήταν από την αρχή να είναι στίχοι του Γκόνη και του Κατσούλη, να μην είναι δηλαδή πολλών στιχουργών. Όντως οι στιχουργοί δέχτηκαν, ζούσε η Ηλίας Κατσούλης τότε, και έδωσαν τους στίχους τους στον Παντελή. Τα έφτιαχνε και μου τα έφερνε να τα ακούσω ένα-ένα. Το πρώτο ήταν το «Κάιρο». Συγκινήθηκα πάρα πολύ. Μετά ακολούθησαν και τ’ άλλα.

Τι σου αρέσει σε ένα τραγούδι;
Νομίζω είναι δύο πράγματα που εμένα με συλλαμβάνουν. Μπορεί να σταθώ σε ένα τραγούδι που φαίνεται κοινό, απλό, αλλά παρόλα αυτά εμένα μια λέξη από το στίχο, ένα γύρισμα της φωνής, μια μουσική φράση να μου πει κάτι και όπως αρέσει σε μένα έτσι νομίζω ότι θα αρέσει και στον κόσμο. Εκεί που θα σταθώ εγώ νομίζω θα σταθούν και οι υπόλοιποι, με αυτό το κριτήριο ακούω. Μια κατηγορία είναι αυτή. Τα τραγούδια που είναι απλά δεν έχουν καμιά ιδιοτροπία, ένα απλό λαϊκό τραγούδι ή μια μπαλάντα… Κάτι άλλο που με κρατάει όμως είναι και το εντελώς απρόσμενο, το εντελώς αντίθετο από αυτό που σου είπα πριν, ένα τραγούδι που δεν μπορώ να το εντάξω πουθενά, το θέμα του μου φαίνεται πολύ πρωτότυπο, η μελωδία του σαν αν έρχεται μέσα από το χρόνο χωρίς να αγγίζει άλλες φόρμες. Είναι δύο πόλοι που με έλκουν. Μπορεί ένα κομμάτι μου να είναι σύνθετο και ιδιότροπο κι ένα άλλο να είναι πιο απλό, πιο καθημερινό, σαν παιδικό τραγούδι.

Στα τραγούδια του Παντελή τι σου αρέσει περισσότερο;
Μ’ αρέσει που αναμειγνύει πολύ ένα στοιχείο παραδοσιακό που έχει κι ένα πιο δυτικό στοιχείο. Είναι ένας λαϊκός τραγουδοποιός, είναι πάντα προσεγμένοι οι στίχοι του και μου αρέσει πολύ και ο τρόπος που τραγουδάει.

Τα λόγια του Γκόνη;
Τι να πω πια για τα λόγια του Γκόνη; οι στίχοι του θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ποιήματα. Αυτό το είχα συνειδητοποιήσει και τότε στη συνεργασία μου με τον Ξυδάκη, όταν πρωτοτραγούδησα στίχους του, την «Άννα Καρένινα», το «Λευκό το κυπαρίσσι». Αυτό που μου αρέσει σε αυτόν είναι ότι είναι η γλώσσα του απλή, άμεση και ωραία ελληνικά, δεν είναι «μεταφρασμένα» τα ελληνικά του, δεν κυνηγάει το τσιτάτο, έχει ποικιλία θεμάτων, δεν στέκεται μόνο στο εξής ένα θέμα: ο έρωτας. Έχει ανάγλυφες εικόνες και η γλώσσα του έχει καταγωγή, ο λόγος του είναι πολύ σημερινός όμως αισθάνεσαι ότι σου μιλάει ένας άνθρωπος που γνωρίζει την ιστορία του, από πού έρχεται κι έχει διαλέξει από αυτό τι αγαπάει.

Και τρία τραγούδια είναι σε στίχους του Κατσούλη.
Ήταν μάλλον τα τελευταία στιχάκια που άφησε. Είμαι σίγουρη ότι θα του άρεσαν πολύ όπως έγιναν τραγούδια από τον Παντελή. Ένας σπουδαίος στιχουργός, πολύ καλών ελληνικών.

Τι δεν σου αρέσει καθόλου στον χώρο σας;
Το ξενύχτι. Δεν μ’ αρέσει καθόλου.

Και πώς το αντέχεις τόσα χρόνια;
Προσπαθώ όταν δεν δουλεύω να χαίρομαι τη μέρα. Προσπαθώ και η δουλειά να μην είναι πολλούς μήνες σερί, με βολεύει τώρα που δουλεύουμε δύο με τρεις μέρες τη βδομάδα και όταν δεν δουλεύω είμαι ένας κανονικός πρωινός άνθρωπος, Ασχολούμαι με το σπίτι, διαβάζω, ακούω μουσική, βλέπω φίλους , είμαι σπιτόγατα.

Πας σε προγράμματα άλλων συναδέλφων;
Όταν προλαβαίνω, όταν με ενδιαφέρει, πάω, όταν έχω χρόνο. Πολλές φορές δουλεύω κι εγώ ίδιες μέρες με κάποιον που θέλω να δω και τον χάνω. Φέτος είδα το πρόγραμμα της Τάνιας Τσανακλίδου με την Μάρθα Φριντζήλα μου άρεσε πάρα πολύ, είδα το πρόγραμμα του Σωκράτη Μάλαμα στο Ζυγό και είδα και τον Αλκίνοο, στο Γυάλινο… αυτά πρόλαβα.

Όταν ξεκινούσες, τα είκοσι τα χρόνια που ακολούθησαν τα φανταζόσουν όπως ήρθαν;
Με ξέρεις χρόνια, τότε στις πρώτες μας συνεντεύξεις δεν περίμενα να γίνει όλο αυτό. Αυτό που με ενδιέφερε τότε ήταν να πω τραγούδια ωραία. Νομίζω πως αν δεν έβρισκα τέτοια τραγούδια δεν θα συνέχιζα. Είχα και τις σπουδές μου που με ενδιέφεραν και δεν το σκεφτόμουν ότι πρέπει να κάνω κάτι να ζήσω. Δεν μπορώ να πω ότι τα έχω καταφέρει κι άσχημα. Κι αυτό που σπούδασα, την Φιλολογία, ήθελα να την σπουδάσω, ό,τι έκανα στο τραγούδι βάδισε με το θέλω με το πώς έπρεπε να γίνουν τα πράγματα, έχω κάνει οικογένεια, πράγμα που το ήθελα, έχω και την καθεαυτό δική μου πλευρά κι αυτό το χρειάζομαι, ένα μέρος της οποίας καλύπτεται από το πάλκο. Λέω ένα μέρος, γιατί τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση αυτό που προκύπτει στο πάλκο και φιλτράρεται μέσα από τη μουσική και τους στίχους πρέπει να έχει χρώματα και αρώματα από όλη τη ζωή. Όταν τραγουδάω νιώθω ότι τραγουδάω για να πω κάτι όχι για να βγουν απλώς οι νότες σωστά. Για να πω αυτό το κάτι πρέπει ή να με απασχολεί, ή να το έχω λύσει, ή να το ζω, ή να το έχω σκεφτεί ή να με εκπλήσσει και όλα αυτά έχουν να κάνουν με όλη τη ζωή μου. Αλλιώς δεν μπορώ να φανταστώ πώς να γίνεται.
Και τελικά, όπως προχωράω, ανανεώνεται η σχέση μου με το τραγούδι. Ακόμα και αν κάποιες φορές πρέπει να γυρίσω σελίδα στα πράγματα, να πειραματιστώ ή να νιώσω ανασφάλεια προκειμένου να προχωρήσω όπως κρίνω εγώ, το κάνω.