Ο μουσικός από τη Λισαβόνα, γνωστός από τους Madredeus αλλά και από τον επιτυχημένο σόλο δίσκο του «Cinema», εμφανίζεται στο Λόφο της Σάνης, για να παρουσιάσει το δικό του κράμα κλασικών και σύγχρονων ήχων, περασμένων μέσα από το φίλτρο της πορταγαλικής μουσική παράδοσης. O Rodrigo Leao έδωσε συνέντευξη στη Δανάη Σοφία Βαρδαλή και το περιοδικό CITY.
Ποια είναι η ιστορία της σχέσης σου με τη μουσική;
Ξεκίνησα να παίζω με μια ακουστική κιθάρα όταν ήμουν δώδεκα. Μετά άρχισα να ακούω κλασική μουσική στα δεκατέσσερά μου, μαζί με τη μητέρα μου. Είναι μία από τις πιο ισχυρές επιρροές μου. Έφτιαξα το πρώτο μου συγκρότημα το 1982, τους Sétima Legiã με τους οποίους αναμειγνύαμε τις επιρροές μας από μπάντες όπως οι Joy Division ή οι Echo and the Bunnymen, με παραδοσιακή πορτογαλέζικη μουσική, με κρουστά και γκάιντες. Το 1986, μαζί με τον Pedro Ayres de Magalhães ιδρύσαμε τους Madredeus με ήχο πιο ακουστικό, χωρίς μπάσο και ντραμς.
Μετά προχώρησες σε πιο ορχηστρική μουσική…
Στην αρχή της δεκαετίας του ’90 είχα επηρεαστεί από συνθέτες όπως ο Michael Nyman, ο Philip Glass και ο Ryuichi Sakamoto. Το 1994 εγκατέλειψα τους Madredeus και ξεκίνησα να κάνω κάτι διαφορετικό, με πιο κλασικά όργανα, όπως το βιολί, το τσέλο κ.λ.π. Ήθελα περισσότερο ορχηστρική μουσική και χρησιμοποίησα φωνητικά σε κάποια σημεία, αλλά οι στίχοι ήταν στα Λατινικά και όχι στα Πορτογαλέζικα, όπως κάναμε με τα προηγούμενα συγκροτήματά μου.
Και στον πρώτο σου δίσκο;
Η κλασικές επιρροές είναι εμφανείς στον πρώτο μου δίσκο, στις ενορχηστρώσεις και στην επιλογή των οργάνων, των λυρικών φωνών, αλλά πάντα συνέθετα με βάση τη γλώσσα της pop. Ο κινηματογράφος πάντοτε ήταν μεγάλη επιρροή στη σύνθεση. Σκηνοθέτες όπως οι Chaplin, Almodovar, Greenaway και Visconti είναι πάντοτε στο μυαλό μου. Νομίζω πως έχω μια μελαγχολική και νοσταλγική πλευρά στη μουσική μου, που πάντα μας βοηθά να χαλαρώσουμε και να φανταστούμε εικόνες…
Και πού έχετε παίξει αυτή τη μουσική μέχρι τώρα;
Πριν δύο χρόνια κάναμε μια μικρή περιοδεία σε εκκλησίες στην Ιταλία παρουσιάζοντας κάποια έργα μου και ήταν πραγματικά ενδιαφέρον. Με βάση τις διάφορες επιρροές μου, μπορούμε να παίζουμε διαφορετικά κομμάτια σε διαφορετικά μέρη. Νομίζω πως τα θέατρα είναι το καλύτερο μέρος για να παίξουμε ζωντανά. Εκεί μπορούμε να δημιουργήσουμε πιο ζεστή ατμόσφαιρα.
Συνεργάστηκες με την Beth Gibbons και τον Ryuichi Sakamoto στο δίσκο σου «Cinema»…
Είναι και οι δύο μουσικοί που θαυμάζω σε μεγάλο βαθμό και ειδικά με την Beth δημιουργήσαμε μια πολύ καλή σχέση. Εμφανίστηκε και σε κάποιες συναυλίες μου στην Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία. Η Beth Gibbons και ο Sakamoto ήταν πολύ σημαντικοί για το «Cinema», απλώς τους έστειλα ένα ντέμο, μια ιδέα από το τραγούδι, για να δω αν νιώθουν κάτι για αυτό, και δέχτηκαν.
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
