Συνέντευξη της Εύας Στεφανή

Πρωτοπόρος  και βραβευμένη σκηνοθέτις και εικαστικός, μετά τους «Λουόμενους» της που προβλήθηκαν στο τελευταίο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, εισέρχεται και πάλι στο χώρο των λουόμενων, αυτή τη φορά στα λασπόλουτρα Κρηνίδων στο Φεστιβάλ Φιλίππων – Καβάλας, παρουσιάζοντας μαζί με την ομάδα «Nova Melancholia» μια διαδραστική εγκατάσταση-περφόρμανς 
 
Πρόκειται για  μια περφόρμανς στην οποία η ταινία «Ακρόπολις» της σκηνοθέτιδας θα προβάλλεται σε μεγάλη οθόνη και θα είναι παράλληλα σε διάλογο με την ηρωίδα της περφόρμανς η οποία θα βρίσκεται μέσα στη λάσπη. Η γυναίκα-ες που ενσαρκώνει την Ακρόπολη αναδύεται από τη λάσπη και μέσα από ένα λόγο παραληρηματικό και ταραγμένο διερωτάται για έννοιες όπως ιστορία, μνήμη, σώμα, τραύμα. Ένα ιδιότυπο θέαμα στο οποίο το περίφημο Esse est Persipi (υπάρχω γιατί με αντιλαμβάνονται) στο οποίο βασίστηκε ο Μπέκετ στο έργο του, διαπνέει κατά κάποιο τρόπο κι αυτήν την απόπειρα. Η γυναίκα παραλληλίζεται με τον «Ιερό Βράχο», κάνοντας έτσι ένα σχόλιο για  τη διαχρονική εκμετάλλευση του μνημείου και του γυναικείου σώματος. Την ίδια στιγμή θέτει ερωτήματα για τη σχέση Ιστορίας-Πορνογραφίας. Στη θέση μιας νικηφόρας εθνικής μνήμης διερευνάται μια άλλη μνήμη, η μνήμη του πάσχοντος σώματος.
 
Tι  ακριβώς είναι η «Mαύρη Ακρόπολη»; Tι να περιμένει να δει το κοινό σε αυτήν τη διαδραστική εγκατάσταση-περφόρμανς βασισμένη στην πειραματική παλιότερη ταινία σας «Ακρόπολις»; H «Μαύρη Ακρόπολη» είναι μία παράσταση που οργανώνουμε με την θεατρική ομάδα Νova Melancholia. Eμπνέεται σε κάποιο βαθμό από την ταινία «Ακρόπολις» αλλά και από αναγνώσεις κειμένων όπως το «Black Athena» του Martin Bernal, τον Μπέκετ κ.ά. Η παράσταση θα έχει την μορφή περφόρμανς. Το «θεατρικό δρώμενο» θα εκτυλίσσεται μέσα στην λάσπη και θα βρίσκεται σε διάλογο με την ταινία που θα προβάλλεται στο πίσω μέρος της δράσης.
Πώς προέκυψε η ιδέα της  «Mαύρης Ακρόπολης»; Ποια ζητήματα που σας απασχολούν θέλατε να θίξετε σε αυτή σας τη δουλειά; Το πώς προκύπτει μια ιδέα για κάτι δεν είναι πάντα σαφές. Σίγουρα η διαμόρφωση της ιδέας της «Μαύρης Ακρόπολης» στηρίχτηκε σε παλιότερους προβληματισμούς σχετικά με την διαχρονική χρήση των μνημείων για την διαμόρφωση συλλογικής εθνικής ταυτότητας, την ιδεολογική κατασκευή της Ιστορίας και την απόπειρα παραλληλισμού του γυναικείου σώματος μ’ ένα εθνικό μνημείο.
Η περφόρμανς σας θα λάβει χώρα σε έναν ιδιαίτερο χώρο, στα  Λασπόλουτρα Κρηνίδων. Πώς συνδέονται τα όσα θα δούμε να διαδραματίζονται με τον χώρο στον όποιο  γίνονται, ο οποίος αποτελεί χώρο λουόμενων  και επομένως σχετίζεται άμεσα με το ανθρώπινο σώμα; Τα Λασπόλουτα Κρηνίδων είναι ένας χώρος ευεργετικός, τόσο για την ιαματική του δράση όσο και για τον τρόπο που αναδεικνύει το ανθρώπινο σώμα ως γλυπτό. Ο παραλληλισμός του «Ιερού Βράχου» με το γυναικείο σώμα που μας απασχολεί στην παράσταση, βρίσκει στα Λασπόλουτρα Κρηνίδων τον φυσικό του χώρο.
 
 
 
Σε  ποιο βαθμό και  με ποιο τρόπο συνδέεται  η περφόρμανς σας  με το έργο του Μπέκετ; Σε κάποιο βαθμό. Στην περφόρμανς χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από κείμενα του Μπέκετ . Το έργο επίσης διαπνέεται από ένα Μπεκετικό ύφος, την προσπάθεια δηλαδή της ανοικείωσης με το δεδομένο.
H εθνική μνήμη φαίνεται  πως αποτελεί ένα  θέμα που σας  απασχολεί και  που επανέρχεται  στη δουλειά σας… Ναι, όπως και η ανθρώπινη μνήμη, η διαδικασία συγκράτησης και απώθησης γεγονότων που διαμορφώνουν αυτό που ονομάζουμε ταυτότητα, συλλογική ή ατομική.
H συγκεκριμένη περφόρμανς  είναι αποτέλεσμα  συνεργασίας σας  με την ομάδα  Nova Melancholia. Μιλήστε  μας για αυτήν  τη συνεργασία. Είμαι ευγνώμων για αυτήν την συνεργασία. Η Nova Melancholia είναι μία από τις καλύτερες ελληνικές θεατρικές ομάδες που γνωρίζω. Η δουλειά τους είναι αποτέλεσμα συνεχούς αναζήτησης, τόλμης και προσωπικής έκθεσης.
Τι  είναι ακριβώς  το θεατρικό σχήμα Nova Melachonlia; Η ομάδα Nova Melancholia ιδρύθηκε το 2006 από τους Μανώλη Τσίπο, Βασίλη Νούλα, Βίκυ Κυριακουλάκου και Έμη Κίτσαλη, με στόχο τη δημιουργία θεαμάτων που βασίζονται σε σύγχρονους τρόπους δραματουργίας (έμφαση στην σωματικότητα του ηθοποιού, στην πολυμετωπικότητα της δράσης, εικαστικότητα, διασάλευση της γραμμικής αφήγησης) και πρωτότυπα (συχνά εξω-θεατρικά) κείμενα. Η τελευταία τους δουλειά ήταν η περφόρμανς «Habemus Papam, Walter» (σε κείμενο του Μανώλη Τσίπου) που παρουσιάστηκε τον Ιούλιο και ήταν παραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών.   
Πώς συνδέεται η ταινία που θα προβάλλεται  στη μεγάλη οθόνη  με την ηρωίδα της περφόρμανς η οποία βρίσκεται μέσα στη λάσπη; Είναι μία προσπάθεια συνδιαλλαγής του κινηματογραφικού μέσου με τη ζωντανή ανθρώπινη φιγούρα. Η ταινία δεν αποτελεί απλώς «σκηνικό» της παράστασης, όπως συχνά γίνεται με την χρήση βίντεο στο θέατρο, αλλά λειτουργικό μέρος της παράστασης. Το θεατρικό δρώμενο και η προβολή της ταινίας δρουν συμπληρωματικά.
Έχοντας ως βασική καλλιτεχνική σας ενασχόληση και  έκφραση την τέχνη  του ντοκιμαντέρ, πόσο πιστεύετε ότι μπορεί να βοηθήσει έναν πολυμεσικό καλλιτέχνη όπως είστε εσείς η τέχνη του θεάτρου; Οποιαδήποτε μορφή δημιουργίας είναι εν δυνάμει ευεργετική (για τον δημιουργό εννοώ….). 
Πόσο  σας απασχολεί  ο θεατρικός λόγος αλλά και η συνεργασία με ηθοποιούς επί θεατρικής σκηνής; Με απασχολεί πολύ γιατί είναι πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα. 
Πού θα ταξιδέψει στη συνέχεια η «Ακρόπολη» σας; Δεν ξέρουμε. Είμαστε πολύ ευτυχείς που θα ταξιδέψει στους Φιλίππους που πιστεύουμε ότι είναι ο φυσικός της χώρος
Πόσο  ελεύθερη νιώθετε  να δημιουργείτε καλλιτεχνικά στην Ελλάδα σε σχέση  με το εξωτερικό; Τι σας προσφέρει η Ελλάδα και τι όχι σε σχέση με τo εξωτερικό; Το πρόβλημα μου είναι ο εαυτός μου, όχι η Ελλάδα και το εξωτερικό. Εννοώ το πόσο είμαι διατεθειμένη κάθε φορά να εκτεθώ και να δουλέψω με επιμονή για κάτι.  
Πώς συνδέεται, αν συνδέεται  η περφόρμανς σας  με το ντοκιμαντέρ  σας «Λουόμενοι» που προβλήθηκε στο φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης; Συνδέεται ως προς το γεωγραφικό πλαίσιο. Αλλά και ως προς την αγάπη μου προς το γυναικείο σώμα σε όλες του τις εκφάνσεις.
info: Περφόρμανς «Μαύρη Ακρόπολη», σκηνοθεσία Εύα Στεφανή και Nova Melancholia 12,13/8, Λασπόλουτρα Κρηνίδων, Φεστιβάλ Φιλίππων – Καβάλας ’09