Φοίβος Δεληβοριάς
Μετά την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, για 4 παραστάσεις, 4 πρεμιέρες με 4 καλεσμένους, έναν κάθε φορά για 2 Παρασκευοσάββατα. Ο Φοίβος Δεληβοριάς συμπράττει επί σκηνής με τον Αργύρη Μπακιρτζή, τον Κωστή Μαραβέγια, την Αρλέτα και την Μάρθα Φριντζήλα.
Πώς ξεκίνησαν οι πρεμιέρες; Γύρισα φθινόπωρο από τις διακοπές και σκεφτόμουν ότι δεν θα ήθελα πάλι να δουλέψω με τον συνηθισμένο τρόπο, να βρεθούμε με κάποιους μουσικούς, συνεργάτες, να δουλέψουμε μαζί ένα μήνα για μια παράσταση και μετά την πρεμιέρα σιγά-σιγά να περιμένουμε να βρει τον εαυτό της και να απογειωθεί. Τι ήταν λοιπόν αυτό που θα μπορούσε να ανατραπεί; Είπα ότι ο πυρετός που υπάρχει, η αγωνία και ο εξευτελισμός στις βραδιές της πρεμιέρας, είναι δύσκολο να επαναληφθεί. ?λλες φορές είσαι πάντα σίγουρος, βάζεις τις ευκολίες σου, τις δυνατότητες σου, αυτή την φορά ήθελα κάτι να μην με κάνει να αισθάνομαι ασφαλής, κάθε φορά να ξεκινάμε για μια καινούρια περιπέτεια. Είχα πάντα και μια ειδική απέχθεια στις πρεμιέρες οπότε μου ήρθε ως αστείο, να κάνω ομοιοπαθητική σε πρεμιέρες, κάθε παράσταση με έναν τρόπο να είναι πρεμιέρα. Έλεγα πώς θα γίνει αυτό, και σκέφτηκα να καλέσω κάθε βραδιά έναν άνθρωπο με τον οποίο να αισθάνομαι μια εσωτερική σύνδεση, έναν θαυμασμό κι ένα άγχος κάθε φορά που πρόκειται να ανταλλάξω απλά δυο κουβέντες μαζί του, πόσο μάλλον όταν θα ετοιμάσουμε κάτι που θα κρατάει δυο-τρεις ώρες. Μια δεύτερη σκέψη ήταν οι άνθρωποι αυτοί να έχουν λειτουργήσει στη μέχρι τώρα πορεία τους μοναχικά .
Αυτό γιατί; Μου φαίνονται οι πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι για συνεργασία. Το να βρεις κάποιον με τον οποίον έχεις εύκολα κοινά ή ξέρεις ότι συνεργάζεσαι πολλές φορές, είναι συνηθισμένος σε συνεργασίες μαρκίζας ή επί ίσοις όροις πάνω στη σκηνή, είναι κάτι που συνηθίζεται, το βλέπουμε κάθε χρόνο αυτό, τραγουδιστές ή τραγουδοποιούς να ενώνουν τις δυνάμεις τους, είναι ίσως και ο κανόνας τα τελευταία χρόνια. Κι εκεί πάνω σκεφτόμουν, πώς θα συνεργαζόμουν ας πούμε με την Αρλέτα, ή με τον Αργύρη Μπακιρτζή, ή τον Παύλο Παυλίδη, με ανθρώπους δηλαδή που η δυσκολία να συνδυαστούν σε ένα πρόγραμμα με κάποιον άλλο τους κάνει μοναδικούς. Κι επειδή την είχα κι εγώ αυτή τη δυσκολία, επειδή μου άρεσε τα προγράμματά μου να είναι ελεύθερα, να βασίζονται σε ιστορίες, σε διηγήσεις, στον τρόπο που παίζουν κάθε φορά οι μουσικοί, ήθελα να βρω ανθρώπους να έχουν την ίδια δυσκολία να το συνδυάσουν αυτό με έναν άλλον.
Και τώρα που το έζησες, πώς ήταν; Το πιο λυτρωτικό και δημιουργικό πράγμα που έχω ζήσει ποτέ στη ζωή μου. Το γεγονός ότι κάθε Παρασκευοσάββατο τελείωναν αυτές οι βραδιές και έπρεπε μέχρι το επόμενο να κάνουμε πρόβες από την αρχή για να φτιάξουμε κάτι καινούριο, ήταν πάρα πολύ ωραίο. Έζησα για ένα δίμηνο ένα διαρκή δημιουργικό πυρετό. Κάθε φορά που γέμιζε το μαγαζί με κόσμο και ήμασταν έτοιμοι να βγούμε στη σκηνή δεν ήξερα τι θα βγει. Και ήθελα σε αυτό το βράδυ να γίνουν όλα, να γραφτούν οι ιστορίες των δυο μας και να συναντηθούν. Πέρασα τη μεγαλύτερη δυνατή αγωνία και χαρά μαζί.
Στη Θεσσαλονίκη θα είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα, η πρώτη φορά έχει συμβεί ήδη. Αυτό ισχύει. Παρόλα αυτά, επειδή έχει περάσει καιρός, κι ήταν μόνο μια βραδιά και δεν προλαβαίνεις να το συνηθίσεις και οι άνθρωποι που διάλεξα να το ξανακάνουμε είναι άνθρωποι που είδα ότι εκείνη την ώρα υπάρχουν μεγάλα περιθώρια ελιγμού και αλλαγών, θα κοιτάξουμε να κάνουμε κάτι καινούριο.
Σε αυτές τις παραστάσεις πάνω στη σκηνή είσαι και ακροατής του συνάδελφού σου και συνάδελφός του αποκλειστικά; Ωραίο αυτό. Είναι κάτι που αλλάζει κάθε λεπτό. Ήταν στιγμές που χάζευα, που ξανακοίταζα ένα τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη ή του Μπακιρτζή ή του Ξυδάκη, που το είχα ακούσει χιλιάδες φορές και τώρα που ήμουν ακριβώς δίπλα του και έβλεπα να το επικοινωνεί ήταν σαν να το ακούω πρώτη φορά, σαν να ξαναγεννιέται μέσα μου η δύναμη του τραγουδιού του και μετά ήθελα κι εγώ ταυτόχρονα να του απαντήσω.
Να σε ρωτήσω για τη συνάντηση στις πρεμιέρες με την Αρλέτα; Αυτό το πράγμα ήταν από τις ωραιότερες κινήσεις που έχω αισθανθεί μέσα μου. Έχω πάρα πολλά πράγματα δικά της μέσα μου. Από ντροπή, από μία διάθεση μοναχική, από τεμπελιά; Δεν είχα προσπαθήσει ποτέ να τη γνωρίσω. Το γεγονός ότι τη γνώρισα, σε μια μάλιστα δύσκολη φάση της ζωής της, όπου ήταν ακόμα κάπως φοβισμένη για το αν θέλει να ξαναβγεί στη σκηνή και ανεβήκαμε παρέα, αυτό για μένα ήταν πάρα πολύ σημαντικό. Αυτό είναι σημαντικό, να πηγαίνεις στο σπίτι ενός ανθρώπου που έχετε λίγο πολύ την ίδια μοναξιά και ξαφνικά να βγάζετε τα καποτάστα, να τα βάζετε στις κιθάρες και να λέτε τα τραγούδια και τι συνέβαινε όταν έγραφε ο ένας αυτό και ο άλλος εκείνο, ιστορίες και αν υπάρχει ένα νόημα σε όλο αυτό?Όλα αυτά ήταν πολύ βαθιά και νομίζω η Αρλέτα έπαιξε και για τον κόσμο και για μένα ένανσυμβολικό ρόλο για το τι είναι το τραγούδι γενικότερα. Γι? αυτό και ήθελα πολύ και επέμενα να το κάνουμε αυτό και στη Θεσσαλονίκη.
Τόσα χρόνια που ασχολείσαι επαγγελματικά με το τραγούδι έχεις χάσει ποτέ την απόλαυση της ακρόασης τραγουδιών άλλων; Ποτέ, ευτυχώς. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι αυτό που κάνω θέλει κάποια απλή τεχνική για να γίνει, τα τραγούδια μου τα έγραφα σε στιγμές φόρτισης, αινιγματικές ή μεγάλου έρωτα ή μεγάλης απορίας, και δεν μου συνέβαινε μετά να πω: «α, έγραψα κάποια τραγούδια, ας δω πώς το κάνει κι ο άλλος», να δω δηλαδή το τραγούδι ως τεχνική. Πάντα όταν μου έρχεται να ακούσω μουσική ή τραγούδια οι ανάγκες είναι πάντα ίδιες, παρόμοιες όπως όταν θέλω να γράψω κι εγώ ένα τραγούδι, είναι η απελπισία μου ή η μεγάλη μου χαρά που δεν μπορεί να με χωρέσει και χρειάζομαι τη μουσική για αυτό.
Τι είναι αυτό που σου αρέσει σε δουλειές, τραγούδια άλλων; Δεν είμαι από τους ανθρώπους που λένε, κοίτα να δεις τι καταπληκτικοί στίχοι, η μελωδία της εισαγωγής είναι φοβερή ή κοίτα τι παίζει το μπάσο εδώ. Υπάρχουν κάποια τραγούδια όπως το «Ζεϊμπέκικο» του Σαββόπουλου ή το «Strawberry Fields Forever» των Beatles ή το «Κραταιά ως θάνατος αγάπη» από τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι, ή τραγούδια της Λένας Πλάτωνος, πολλά τραγούδια αυτών που κάλεσα στις πρεμιέρες μου που έχουν από μόνα τους μια κορύφωση, μια ανατριχίλα, ένα πράγμα που σε πάει πολύ ψηλά, χωρίς να καταλαβαίνεις τι είναι αυτό. Όταν ακούς το «ψυχή μου δώσε ρεύμα» κι εκείνη την ώρα σου συμβαίνει αυτό μέσα σου ξέρεις ότι δεν είναι η μελωδία ή τα λόγια μόνο. Τα τραγούδια που μου αρέσουν είναι εκείνα που από μόνα τους είναι μια διαδρομή του δημιουργού τους προς κάτι πάρα πολύ βαθύ, αγγίζουν τον φόβο του ή τον έρωτά του σε τέτοιο απόλυτο βαθμό που με το που τα ακούμε λυτρωνόμαστε όλοι μας. Τα τραγούδια που ανυψώνουν το τραγούδι σε τέχνη και το κάνουν ένα θρίαμβο ενός απλού ανθρώπου πάνω στο χρόνο είναι πιστεύω εκείνα που σε τρία, τέσσερα λεπτά, όσο διαρκούν, σε πάνε αλλού, σε παίρνουν από το τώρα, την καθημερινότητα και τις φοβίες σου και σε πάνε σχεδόν μετά από κει που πέθανες. Νομίζω όλοι οι άνθρωποι που θεωρούμε μείζονες στο τραγούδι είναι εκείνοι που πετύχανε έστω μια φορά στη ζωή τους αυτό το πράγμα. Όταν ακούμε το σαν «Απόκληρος γυρίζω» του Τσιτσάνη οδηγούμαστε σε κάτι πέρα από τον πόνο μας, πέρα από την καθημερινή μας ζωή. Λέμε για τον Ντύλαν, για τους Μπητλς, είναι άνθρωποι που πετύχαν αυτό.
Στα δικά σου τραγούδια τι θέλεις να χωράει; Θα ?θελα να χωράει αυτό που διαρκεί μέσα από τις πολύ απλές, πολύ συνηθισμένες μας στιγμές. Αυτό θα ήθελα να αιχμαλωτίσω σε μερικά τραγούδια, Πάντα αισθανόμουν ελάσσων σε αυτό που λέμε τέχνη του τραγουδιού. Τα πράγματα που μου δημιουργούσαν εμμονές ήταν πολύ απλά. Με συγκλόνιζε πολύ περισσότερο αυτό που γινόταν σε μια πολυκατοικία, σε μια καθημερινή συζήτηση ή μια ερωτική σχέση παρά ότι είχα ένα πολύ μεγάλο πνευματικό ή ιστορικό στόχο να με συγκινεί.
Τελευταία τι άκουσες και σου έκανε εντύπωση; Στην Ελλάδα, ένα πρόσωπο που μου έκανε πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση φέτος, παρακολουθώντας το σε διάφορες δραστηριότητες ήταν η Μάρθα Φριντζήλα. Ο τρόπος με τον οποίο λειτούργησε σε αυτό που κάνουν με
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
Ακολουθείστε το Cityportal.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα τελευταία νέα
Cityportal.gr Live ενημέρωση: O κορωνοϊός λεπτό προς λεπτό στην Ελλάδα και παγκοσμίως