Συνέντευξη του Γιώργου Κιμούλη

Πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Δον Κιχώτης» του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης σε διασκευή και σκηνοθεσία του Γιάννη Καραχισαρίδη, ενσαρκώνοντας τον κλασικό ήρωα που ζει σε μια αυταπάτη, στην αέναη μάχη μεταξύ φαντασίας και λογικής, οχυρωμένος πίσω από τη φράση ότι «η πολλή λογική είναι τρέλα». Ο Γιώργος Κιμούλης έδωσε συνέντευξη στην Δανάη Σοφία Βαρδαλή και το περιοδικό CITY.

Πείτε μας λίγα λόγια για τη συγκεκριμένη διασκευή του Δον Κιχώτη που ανεβάζετε. Παρεκκλίνει πολύ από την κλασική ιστορία του Θερβάντες; 
Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για παρέκκλιση, γιατί ούτως ή άλλως «Ο Δον Κιχώτης» του Θερβάντες είναι μυθιστόρημα και αυτό που παρουσιάζουμε εμείς είναι θεατρικό έργο. Πρόκειται επομένως για μια διασκευή για το θέατρο. Οι θεατρικές διασκευές που έχουν γίνει για τον Δον Κιχώτη είναι πάρα πολλές και οι θεατρικές διασκευές, και οι κινηματογραφικές και οι τηλεοπτικές διασκευές. Αυτό το παιχνίδι αν θέλετε, ότι ο Δον Κιχώτης είναι ο Θερβάντες και ο Θερβάντες είναι ο Δον Κιχώτης είναι σχεδόν ένας κοινός τόπος όχι μόνο για τις περισσότερες διασκευές που έχουν γίνει, αλλά και για τους σχολιαστές. Οι σχολιαστές πιστεύουν ότι ο Θερβάντες ουσιαστικά κρίνει τον ίδιο τον εαυτό του, πίσω από τον Δον Κιχώτη. Είναι σχεδόν μονόδρομος, από τη στιγμή κατά την οποία γνωρίζεις αυτό το γεγονός, να το χρησιμοποιήσεις και στη δική σου διασκευή, κι αυτό έχουμε κάνει και εμείς.

Η συγκεκριμένη διασκευή στηρίζεται σε ένα πραγματικό βίωμα του συγγραφέα -τη φυλάκισή του στο Αλγέρι. Είναι η αφετηρία της αφήγησης; 
Ένα πραγματικό γεγονός της ζωής του Θερβάντες, μια απόδραση του από τις φυλακές στο Αλγέρι, γιατί έχει συλληφθεί από τους Βερβερίνους, τον φέρνει στα παράλια, σε μια ερημική παραλία, μπροστά σε κάτι ερείπια ενός αλγερινού χωριού, μαζί με κάποιους άλλους δραπέτες. περιμένοντας να εμφανιστεί ένα πλοίο, που θα τους περάσει απέναντι, στην Ισπανία. Κατά τη διάρκεια της αναμονής τους λοιπόν, ο Θερβάντες τους διηγείται μια ιστορία, περισσότερο για να τους πει αυτό που ουσιαστικά λέει και ο Δον Κιχώτης -το να μην νιώθουμε ένοχοι για τα όνειρά μας, γιατί σε αυτήν τη ζωή ερχόμαστε για να ονειρευόμαστε. Και όχι μόνο για να ονειρευόμαστε, αλλά και να προσπαθούμε να κάνουμε και πράξη αυτά τα όνειρά μας, χωρίς να φοβόμαστε αν κάποιοι άλλοι, που φοβούνται να κάνουν πράξη τα όνειρά τους, θεωρούν τον οποιοδήποτε πιστεύει στα όνειρα γραφικό είτε τον αντιμετωπίζουν ως αντικείμενο χλευασμού. Τα όνειρά μας είναι, αν θέλετε, το πιο έντιμο στοιχείο που έχουμε ως άνθρωποι.

Ο Δον Κιχώτης ζει σε μια αέναη αυταπάτη, σε μια μάχη με την πραγματικότητα και από πολλούς θεωρείται τρελός. Τελικά ισορροπεί ανάμεσα σε κάποια λογική και ρεαλισμό ή βρίσκεται ολότελα σε ένα δικό του ονειρικό κόσμο; 
Ο Δον Κιχώτης λέει μια φράση, ότι «η πολλή λογική είναι τρέλα». Αλλά η μεγαλύτερη τρέλα από όλες είναι να βλέπουμε τον κόσμο όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι. Με λίγα λόγια, είναι ένας ήρωας της ανομοίωσης, σε μια εποχή ειδικά τη δική μας τώρα, που οι πάντες προσπαθούν να αφομοιωθούν και να μπουν μέσα στα πράγματα, η οποιαδήποτε αντίσταση και η διακήρυξη της διαφορετικότητάς μας ίσως είναι και το μεγαλύτερο μέλημα  που πρέπει να έχει ο σύγχρονος άνθρωπος. Όχι σε ένα επίπεδο εγωισμού, αλλά σε ένα επίπεδο σεβασμού της ίδιας της φύσης, γιατί και στη φύση, όμοια πολλά υπάρχουν, ίδιο όμως δεν υπάρχει.

Πρόκειται για ένα ρόλο που σας απασχολούσε από χρόνια πριν; Απ’ όσο έχετε πει,  με την ισπανική λογοτεχνία δεν είχατε καμία πρότερη σχέση.
Όχι, όλη η ιδέα ήταν του Γιάννη Καραχισαρίδη. Όταν λέω πως δεν έχω ασχοληθεί με κάτι, εννοώ πάντα να έχω ασχοληθεί σε βάθος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχα διαβάσει ισπανική λογοτεχνία, αλλά δεν είχα ασχοληθεί σε βάθος. Ψέγω τον εαυτό για αυτό, αλλά απλώς δεν έτυχε. Τώρα λοιπόν, με την ευκαιρία της συνάντησής μου με τον Δον Κιχώτη, ήρθα σε επαφή με αυτήν τη χώρα και με τη λογοτεχνία της και με τον πολιτισμό της. Όχι μόνο σε επίπεδο μελέτης, αλλά και σε ένα επίπεδο… ιδίοις όμμασσι. Πήγα στην Ισπανία, έζησα εκεί αρκετό καιρό, ακολούθησα την πορεία του Δον Κιχώτη βήμα βήμα, δηλαδή όπως την περιγράφει στο έργο του ο Θερβάντες και όπως αναλύοντάς την τήν καταγράφουν οι σχολιαστές του Θερβάντες, και τα συμπεράσματά μου δεν είναι μόνο κάτι το οποίο θα με βοηθήσει να παίξω καλύτερα ή να καταλάβω το χαρακτήρα, είναι συμπεράσματά τα οποία μένουν και φέρνουν την αλλαγή στην ίδια τη ζωή.

Πώς λειτουργεί η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου μέσα στην παράσταση; Τα τραγούδια έχουν κυρίαρχο ρόλο;
Καταρχάς μέσα στο ίδιο το έργο, το μυθιστόρημα, υπάρχουν τραγούδια. Η μουσική στην Ισπανία, όπως και τα τραγούδια, είναι ένας από τους πιο βασικούς τρόπους έκφρασης των Ισπανών, όπως και ο χορός. Μέσα λοιπόν στον Δον Κιχώτη, υπάρχουν πολλά τέτοια, φυσικό λοιπόν και στη δική μας διασκευή να υπάρχουν πολλά τραγούδια. Το βασικό στοιχείο για μένα και το μεγάλο ευτύχημα είναι ότι ο Θάνος Μικρούτσικος δεν είναι απλώς ένας σύγχρονος συνθέτης και ο καλύτερος εν ζωή και εν ενεργεία. Ο Θάνος είναι πάνω από όλα και φίλος μου, είμαστε από παιδιά σχεδόν μαζί. Μέχρι τώρα όμως δεν είχα πει ποτέ τραγούδια του στο θέατρο. Αυτό λοιπόν είναι πάρα πολύ σημαντικό στοιχείο, καθαρά προσωπικό μεν -δεν αφορά κανέναν- αλλά θέλω να σας πω ότι είναι από τις πιο συγκινητικές στιγμές της καλλιτεχνικής μου ζωής.

Δουλέψατε μαζί με τον Γιάννη Καραχισαρίδη πάνω στο κείμενο στις πρόβες ή είχε ολοκληρώσει από πριν τη διασκευή;
Βέβαια, βέβαια (το κείμενο ήταν έτοιμο). Με τον Γιάννη, όπως και με τον Δημήτρη (Πιατά) είμασταν συμμαθητές στη δραματική σχολή και ο Γιάννης δεν με κάλεσε σε αυτήν τη δουλειά για να συμμετέχω σε ένα σχέδιό του, μου μίλησε για το όνειρό του, είναι ένα όνειρο ζωής για αυτόν ο Δον Κιχώτης. Όταν λοιπόν σε καλεί σε ένα όνειρο ζωής του, δεν γίνεται να το αντιμετωπίσεις ως επισκέπτης. Ή μπορείς ή δεν μπορείς να κατοικήσεις πλήρως μέσα σε αυτό. Άρα να γίνει και δικό σου όνειρο. Και κάτι τέτοιο προσπάθησα και κάτι τέτοιο προσπαθώ και συνεχίζω να προσπαθώ να κάνω.

Αυτό το διάστημα βρίσκεστε στην Κοζάνη για την προετοιμασία της παράστασης με το τοπικό ΔΗΠΕΘΕ; Πώς προέκυψε η συνεργασία με το συγκεκριμένο ΔΗΠΕΘΕ;
Η σχέση μου με τα δημοτικά περιφερειακά θέατρα είναι σχεδόν από τότε που δημιουργήθηκε ο θεσμός. Είναι ένας θεσμός, για μένα ο σημαντικότερος στα πολιτιστικά μας πράγματα, ασχέτως αν πολλές φορές έχει αντιμετωπιστεί κριτικά και ειρωνικά. Πιστεύω πως στην ομφαλοκεντρική χώρα όπου ζούμε, όταν κάτι πάει να γεννηθεί στην περιφέρεια και να αποκτήσει ένα χρώμα αυτονομίας, ενοχλεί το κέντρο. Όσο κι αν το κέντρο συμπεριφέρεται με μια μεγάθυμη διάθεση να αναπτυχθούν και να γίνουν τα έργα ανάπτυξης της περιφέρειας, στην ουσία φοβάται και αρχίζει να λειτουργεί ένας περίεργος ανθρωπισμός, να μιλάμε δηλαδή περί περιφερειακής ανάπτυξης και στην ουσία, οτιδήποτε σημαντικό πάει να γίνει, να το τορπιλίζουμε. Αυτό βέβαια, εμένα δεν με βρίσκει σύμφωνο και προσπαθώ, αν μη τι άλλο, από τη δική μου θέση να προσπαθώ να βρεθώ αντιμέτωπος με αυτήν τη λογική, να είμαι δηλαδή δίπλα σε οποιαδήποτε περιφερειακή ανάπτυξη, μέσα από το δικό μου το πόστο. Για αυτό και υπήρξα και καλλιτεχνικός διευθυντής σε δημοτικό περιφερειακό θέατρο, και έχω συνεργαστεί πάρα πολύ με δημοτικά περιφερειακά θέατρα και θα συνεργάζομαι, όσο με κρατούν τα πόδια μου.