Πολυαγαπημένος κωμικός ηθοποιός της πόλης μας με σπουδαίους ρόλους στο ενεργητικό του πρωταγωνιστεί αυτή τη φορά στο κωμειδύλλιο των αρχών του 20ου αιώνα «Ο Προεστώς του Χωριού» που ανεβάζει το Κ.Θ.Β.Ε., μια ηθογραφική κωμωδία που αναπαριστά με τρόπο γλαφυρό και ξεκαρδιστικό τα ήθη των ανθρώπων της ελληνικής υπαίθρου. Ο Κώστας Σαντάς έδωσε συνέντευξη στη Νατάσα Χολιβάτου και το περιοδικό CITY.
Μιλήστε μας λίγο για την υπόθεση του έργου, τι θα δούμε να διαδραματίζεται επί σκηνής;
Η υπόθεση καταρχήν, ως κωμειδύλλιον, ως χαρά ενός ειδυλλίου που γίνεται σε νέους ανθρώπους, διανθισμένο από το χορό και το τραγούδι, είναι απλή υπόθεση: ο προεστός του χωριού αγαπάει μια χήρα, της εκδηλώνει την αγάπη του, αυτή το παρεξηγεί και νομίζει ότι εκδηλώνει το θέλω της για να παντρέψει τη κόρη του ο προεστός με το γιο της και εκεί πάνω βρίσκεται η παρεξήγηση και τα κωμικά ευτράπελα αφού αυτός την αγαπάει, αυτή πιστεύει τα άλλα και όπως πορεύεται το έργο γίνονται πάρα πολλά κωμικά, αυτοί οι διπλοί παράλληλοι δρόμοι και φυσικά στο τέλος όλα αποκαλύπτονται με γέλιο και με δάκρυ.
Εσείς υποδύεστε τον προεστό που είναι ερωτευμένος με τη χήρα η οποία όμως φαίνεται να έχει πιο ιδιοτελείς σκοπούς απέναντι του…
Ναι, το έργο γεμάτο μια εύφορη κατάσταση και ο χορός και το τραγούδι και τα ζωντανά όργανα διανθίζουν μια παράσταση η οποία έχει ένα χαρακτηριστικό πολύ γοητευτικό: ο προεστός του χωριού να χρησιμοποιεί καθαρεύουσα. Κατανοητή όμως. Είναι μοναδικός ο τρόπος που χρησιμοποιεί καθαρεύουσα, αλλά επειδή το παίζει και γνώστης, λέει φυσικά πολλές ελληνικούρες που προξενούν το γέλιο… Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι μια καθαρεύουσα με τη δυνατότητα ενός φιλολόγου αλλά μια καθαρεύουσα σκοτωμένη και ο κόσμος γελάει…
Νομίζω ότι είχατε χρησιμοποιήσει και παλιότερα αυτό το στοιχείο σε κάποια άλλη παράσταση…
Αυτό το εγχείρημα είχε επιτυχία και στη «Σαμία», Μένανδρος, που είχαμε κάνει παλιότερα με τη Τάνια Τσανακλίδου στο Βασιλικό Θέατρο, ήταν μια παράσταση η οποία παίχτηκε δύο μήνες, με καθαρεύουσα, σε μετάφραση Γιάννη Βαρβέρη, και το θέατρο ήταν κατάμεστο με καρεκλάκια επί δύο μήνες! Αναφέρομαι στα παραπλήσια, έχει πολλά στοιχεία κοινά με αυτήν την παράσταση, ίσως ο Περεσιάδης γνώριζε πολύ καλά και τον Αριστοφάνη και τον Μένανδρο και από εκεί άρχισε να πλάθει την κωμωδία του, το κωμειδύλλιο του, πάντα φυσικά ξεκινώντας από τον πατριάρχη του κωμειδυλλίου τον Κορομηλά. Το κωμειδύλλιο είχε ξεκινήσει από την «Τύχη της Μαρούλας». Ήταν ένα μονόπρακτο το οποίο το πήρε ο Κορομηλάς και το έκανε τρίπρακτο γιατί δεν το ανεβάζαν, το είχε διανθίσει με τραγούδια και χορούς και από εκεί ξεκίνησε το κωμειδύλλιο.
Υπάρχουν κοινά στοιχεία με την «Γκόλφω» που αποτελεί και το πιο δημοφιλές έργο του Περεσιάδη;
Ναι υπάρχουν κοινά στοιχεία. Ο Περεσιάδης επειδή το έγραψε τυφλός, είναι πολύ σημαντικό αυτό, τόνισε πάρα πολύ τον εσωτερικό κόσμο του Έλληνα, πώς σκέφτεται ο Έλληνας και έτσι βλέπεις ανάγλυφα πάνω στη σκηνή τα συν μας και τα πλην μας, τα προτερήματα και τα μειονεκτήματα μας, σαν άνθρωποι τι κουβαλάμε, με αποτέλεσμα να καταλαβαίνεις γιατί παθαίνουμε αυτά που παθαίνουμε, τα δεινά που έχουμε σαν λαός , να συνειδητοποιήσεις και πιθανόν να έχεις μια τάση να τα βελτιώσεις ή να μην τα κάνεις, αλλά τα φωτίζει πάρα πολύ καθαρά, επειδή φωτίζει τον δικό του κόσμο ως αόμματος και είχε μια τραγική κατάληξη, γιατί από το ένα μάτι γεννήθηκε τυφλός και κατά τη διάρκεια της ζωής του σε μια παράσταση από μια εκπυρσοκρότηση όπλου τυφλώθηκε και από το άλλο… Φοβερό!
Πρόκειται για ένα κωμειδύλλιο που αποσκοπεί καθαρά στο γέλιο ή πάει και πέρα από αυτό κάνοντας και κάποιο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο;
Φυσικά, και μάλιστα λέει σε ένα σημείο ο προεστός κάτι πάρα πολύ σοβαρό για την ελληνική πραγματικότητα. «Όλα αυτά ήθελα να τα κάνω για να αφήσω διάδοχο της προεστίας, γιατί θέλετε τους άρχοντας σας και αδιάφορο σας είναι αν αυτοί είναι βλάκες, γεγέδες, ξεκάρφωτοι τενεκέδες, φτάνει να είναι από σόι…» και αν σκεφτούμε τα τελευταία εκατό χρόνια τις κυβερνήσεις μας, τα σόγια κ.λ.π. καταλαβαίνετε πώς ο συγγραφέας καυτηριάζει τα πράγματα…
Η μoυσική και ο χορός πόσο σημαντικά στοιχεία είναι μες στην παράσταση;
Μιλάμε για κωμικό ερωτικό παιχνίδι. Είναι η ευφορία της κωμωδίας. Αρχίζει ο jeune comique να οργιάζει πάνω στη σκηνή. Αν θυμηθείτε οι παλιές μας ελληνικές ταινίες πόση πέραση είχαν οι κωμικοί jeunes premiers, οι jeunes comiques που λέμε και μέχρι σήμερα πώς τους απολαμβάνουμε και πώς τους βλέπουμε… Ένα τυχαίο παράδειγμα, αναφέρομαι στον Κωνσταντάρα, όλη τη ζωή του ήταν jeune comique, δεν ήταν ο εραστής, δεν ήταν ας πούμε ο Μπάρκουλης, ήταν ο κωμικός, εκεί πάνω οικοδομείται το κωμειδύλλιο, βλέπουμε τις ερωτικές ιστορίες από την κωμική τους πλευρά. Φυσικά αυτοί οι μάστορες του θεάτρου βάζαν πράγματα μέσα, ουσιαστικά, με νόημα για να δίνουν εκτός από την ευφορία στο κοινό και τη σκέψη.
Σήμερα βρίσκετε τέτοια στοιχεία σε κωμωδίες όπως παλαιότερα;
Αυτά ξεκίνησαν από τον Αριστοφάνη όπου είναι οι ρίζες μας. Δηλαδή η κωμωδία η ελληνική, το κωμειδύλλιο, όλα ξεκινούν από ‘κει, από τον Αριστοφάνη, είναι η πηγή που δεν τελειώνει ποτέ και αναβλύζει και από ‘κει αντλούμε και όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας. Ο Έλληνας μέσα στην κωμωδία φαίνεται και φυσικά έχουμε και τις τραγωδίες μας. Αν θέλει κάποιος να διαβάσει την ψυχολογία μας, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας, εκεί θα ανατρέξει, όπως αν θέλει να δει κάποιος τους Άγγλους ανατρέχει στον Σαίξπηρ, τους Γάλλους στον Μολιέρο. Δηλαδή είναι η κληρονομιά μας, ο πολύτιμος θησαυρός μας, η εθνική κωμωδία μας με πολλά επιτυχημένα παραδείγματα… Θα σας θυμίσω «Το φιόρο του Λεβάντε», τον «Αγαπητικό της βοσκοπούλας», τη γνωστή «Τύχη της Μαρούλας», παρά πολλά έργα…
Επί σκηνής τελικά θα δούμε μόνο άνδρες αφού ακόμα και τις γυναίκες υποδύονται άνδρες…
Αυτό ήταν μια ευφυής σκέψη, γιατί εμείς φωτίζουμε το κομμάτι που λείπει. Δεν πέφτουμε στην παγίδα να σατιρίσουμε ή να διακωμωδήσουμε τη γυναίκα… Αλλά είναι πώς αισθάνονται αυτοί και πώς βιώνουν τη συγκίνηση της γυναίκας και αμέσως βλέπουμε στη σκηνή αυτό που λείπει στη γυναίκα, άρα η γυναίκα συγκινείται πιο πολύ, άρα οι άντρες της παράστασης είναι πιο γυναίκες από τις γυναίκες. Και η ποθητή χήρα στα μάτια μου είναι πιο σκοτεινό αντικείμενο του πόθου από την κανονική γυναίκα!
Το έργο επιμένει πολύ και στο σχολιασμό του θέματος της νεότητας…
Το κωμειδύλλιο δίνει πρόσφορο έδαφος για να μιλήσει γι’ αυτό το θέμα. Και σε πολλά τραγούδια αναφέρεται σε αυτό, στη νεότητα. Ξέρετε από τη νεότητα αναβλύζει η χαρά του παιγνίου, ο ερωτισμός, το τραγούδι, η ποίηση, όλα αυτά αναβλύζουν μέσα από το ερωτικό στοιχείο, από τη νεότητα, γι’ αυτό και σατιρίζουν και οι μεγάλοι μας και άλλοι και ο Μολιέρος κ.λ.π. τον έρωτα ενός πιο ηλικιωμένου με μια νεαρή, είναι πρόσφορο έδαφος για να παίξει μέσα ο συγγραφέας. Είναι και ένα δυνατό τραγούδι που λέω μες στο έργο. «Νεότης καημένη, περνούνε τα χρόνια, διαβαίνεις κι εσύ, τραγούδα και γέλα, ποτέ μη λυπάσαι και αιώνια θα ‘σαι νεότης χρυσή».
Αν και είστε ένας τόσο αγαπητός ηθοποιός από το κοινό που τα τελευταία χρόνια μάλιστα φαίνεται πως έχετε τρομερή επιτυχία, παρ’ όλα αυτά δεν εγκαταλείπετε τη Θεσσαλονίκη…
Υπάρχουν συν και πλην όπου τα συν είναι πολύ περισσότερα. Θα σας πω δυο τρία πολύ χαρακτηριστικά. Πρώτα πρώτα παίζω μεγάλους ρόλους που είναι η χαρά του επαγγελματία ηθοποιού, όταν κάποιος γίνεται ηθοποιός ή χορευτής θέλει να φτάσει κάπου, να παίξει κάποια πράγματα. Λοιπόν σας ερωτώ, στην Αθήνα θα έπαιζα τον Συρανό ντε Μπερζεράκ ή τον Αρχοντοχωριάτη αν δεν είχα ένα δικό μου θίασο ή μια οικονομική ανεξαρτησία; Θα έπαιζα κάποιους ρόλους, αλλά ίσως θα έντυνα κάποιους πρωταγωνιστές που έχουν την ικανότητα,
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
Ακολουθείστε το Cityportal.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα τελευταία νέα
Cityportal.gr Live ενημέρωση: O κορωνοϊός λεπτό προς λεπτό στην Ελλάδα και παγκοσμίως