Λίγο πριν ξαναπάρει τους δρόμους για την καινούρια του καλοκαιρινή συναυλιακή περιπέτεια που ξεκινάει και φέτος από τη Θεσσαλονίκη, μαζεύοντας δυνάμεις, o Σωκράτης Μάλαμας μίλησε, στον Xρήστο Mιχαλέρη και το περιοδικό CITY, φιλικά και απροσποίητα για το τραγούδι, το «έντεχνο», για την αειθαλή «κρίση» στην Ελλάδα και για διάφορα άλλα ενδιαφέροντα πράγματα.
Τι γίνεται Σωκράτη;
Καλά, καλά! Από τα δέντρα με πετυχαίνεις να κατεβαίνω. Καλά θα ήταν να μείνω πάνω ε; Θα περιμένουν από κάτω τα παιδιά και οι υποχρεώσεις όμως όπως τα κουτάβια, οπότε δεν είναι να κάθεσαι επάνω στα δέντρα…
Όπως πεινασμένοι νιώθουν και οι φίλοι σου κάθε χρόνο τέτοια εποχή…
Δεν πειράζει… Κάθε φορά είναι κάπως τα πράγματα, κι εμείς πεινασμένοι ήμασταν και είμαστε! Πώς θα το δικαιολογήσουμε αυτό, πού θα το βάλουμε; Ένα πράγμα μας λείπει, αυτό που έλεγε ο προπάππος μας ο Σωκράτης, τον εαυτό μας πρέπει να γνωρίσουμε, όλο το άλλο είναι πείνα, δυστυχία και καταστροφή. Τα θεωρούμε όμως φιλολογικά τα ζητήματα αυτά και τα προσπερνάμε σαν ιδεατά, σαν φανταστικά…
Η φετινή συναυλία στο θέατρο Δάσους;
Περιμένουμε πώς και πώς να έρθουμε και να παίξουμε Θεσσαλονίκη, να ζεσταθούμε όλοι μαζί! Την παλαβομάρα μας περιμένουμε, τι νομίζεις περιμένουμε; Μου έλειψε η δουλειά, έχω ένα μήνα τώρα που δεν δουλεύω, δεν είμαι για να κάθομαι, είναι σαν να γεννήθηκα μέσα στη νύχτα και το ταξίδι.
Τι απέγινε το σχέδιο για την συνεργασία με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου;
Δεν μπορεί να γίνει τώρα… Ο Θανάσης θέλει να παρουσιάσει πάλι κάτι παρεμφερές με ό,τι είχε κάνει με το σχήμα του, τους «Λαϊκεδέλικα», εγώ δεν μπορώ να ταιριάξω σε τέτοια σχήματα. Θέλω κάτι πιο λαϊκό ή πιο ροκ, δηλαδή, να είναι καθαρά τα πράγματα, ο Θανάσης πειραματίζεται συνεχώς. Κάποια στιγμή όταν θα μπορέσουμε να απλοποιήσουμε τις διαθέσεις μας και να παίξουμε- ας πούμε με τέσσερα όργανα, θα το κάνουμε…
Έχοντας βρει την ησυχία σου εδώ και καιρό δεν είναι και εύκολο να ξεβολεύεσαι…
Με το Θανάση δεν έχω πρόβλημα κανένα γιατί οι ανάσες είναι πολύ κοντά, οι διαθέσεις είναι πολύ κοντά, δεν χρειάζεται ούτε ένα νεύμα ούτε μια ματιά για να συνεννοηθούμε. Το ζήτημα είναι οι συνεργασίες με φίρμες και με τέτοια, εκεί είναι τα προβλήματα. Με τον Θανάση είναι ομοιογενές το έργο, όχι μουσικά τόσο πολύ, όσο συναισθηματικά, ψυχικά.
Υπάρχουν «απωθημένες» συνεργασίες;
Όχι, έχω βέβαια κάποια αγαπημένα πρόσωπα που θα ήθελα να τραγουδούσαν τραγούδια μου αν κατάφερνα να φτιάξω τραγούδια γι’ αυτούς… Δεν χρειάζεται να πω ονόματα, γιατί δεσμεύεσαι μετά και βρίσκεσαι μπροστά σε ευθύνες και δεν μου αρέσουν οι ευθύνες αυτού του είδους, έχω αρκετές από μόνος μου…
Πώς σχολιάζεις το γεγονός που η «Πριγκηπέσα» συνεχίζει να δέχεται μαζική επίθεση επανεκτελέσεων;
Μετά από ένδεκα χρόνια ξαφνικά το ανακαλύψανε -προς τιμήν του τραγουδιού. Εμείς δεν είμαστε οι δρώντες, τη στιγμή που κάνεις κάτι και το αφήνεις μέσα στο χρόνο, στη μέρα και στη νύχτα να περπατάει, θα κάνει τις παρέες του και είναι ευτυχές ότι το τραγουδάνε από τα ταβερνεία μέχρι τα ιλουστρασιόν μαγαζάδικα, τα περίεργα. Σημαίνει ότι κάποιος βρίσκει κάτι εκεί από τον εαυτό του. Γιατί τα φτιάχνουμε τα τραγούδια, αν όχι για να τραγουδηθούν από οποιονδήποτε και οπουδήποτε; Τότε θα γράφαμε στους δίσκους επάνω ότι τα τραγούδια αυτά τραγουδιούνται από τις τέσσερις το απόγευμα μέχρι τις εννέα το βράδυ σε συγκεκριμένους χώρους που δεν υπερβαίνουν τα πενήντα τετραγωνικά μέτρα με κατάλληλη ενδυμασία του αοιδού και με κατάλληλη ηθική συμπεριφορά και πιστοποιητικό κι αισθητική η οποία έχει επικυρωθεί από τη μουσική αστυνομία της χώρας…
Κάτι που συνέβαινε κάπως έτσι πριν από όχι και πολλά χρόνια…
Συνέβαινε, αλλά τα τραγούδια βλέπεις πάντα εκδικούνται τους τραγουδοποιούς… Γιατί και τώρα να το απαγορεύσω, μπορεί να ψοφήσω αύριο και θα τραγουδιέται το τραγούδι χωρίς να με ρωτάει κανένας. Και όλοι να λένε «Καλά να πάθεις κακότροπε άνθρωπε, ορίστε το τραγούδι απελευθερώθηκε από τα δεσμά σου».
Σαν αυτά τα δεσμά του «έντεχνου»; Τι είναι τελικά αυτό το «έντεχνο»;
Χρόνια το συζητάμε και κανείς δεν έχει απαντήσει ακριβώς… Έμειναν κάτι ξεφλουδισμένοι και ξετρελαμένοι και λένε διάφορα… Ας λέμε απλά το τραγούδι, οι ταμπέλες πια είναι εξαιρετικά επιβαρυντικές για το τραγούδι. Αν θέλει κάποιος να διαχωρίσει τη θέση του ας το γράφει επάνω στα παράγωγα του και να το λέει και στις συναυλίες του. Αστειότητες είναι αυτά… Εκεί που δεν υπάρχει διαφορά θα πάμε να βρούμε; Παλιά λέγαμε γι’ αυτό ότι «αυτός ο τύπος ψάχνει να βρει γωνία στο δεκάρικο»… Αυτό κάνουν σήμερα, για να πουν ότι αυτοί είναι κάτι κι όλοι οι άλλοι είναι για πέταμα… Όλα για την αυτοσπουδαιότητα, για να δείξουμε κάτι περισσότερο από αυτό που είμαστε σε τελική ανάλυση. Δεν το κάνουν οι τραγουδοποιοί αυτό, το κάνουν οι δημοσιογράφοι, οι δημοσιοσχεσίτες, τα κωλογραφεία, όλο αυτό το σύστημα που λυμαίνεται το σύστημα που λέγεται τραγούδι. Αυτό εφευρίσκει τίτλους, αυτό βάζει τις ταμπέλες. Να σου πω και κάτι ουσιαστικό από ένα «έντεχνο» τραγουδοποιό; Πώς καταπολεμάς τη μελούρα των δέντρων και φυτών; Παίρνουμε μισό λίτρο νερό, μισό κουτάλι οινόπνευμα και μισό κουτάλι υγρό πιάτων, τα ανακατεύουμε και ψεκάζουμε το δέντρο. Μέσα σε τρεις μήνες δεν έχει μείνει τίποτε… Τέλος, λοιπόν, με τα τραγούδια και με τα έντεχνα…
Μετά από τόσα χρόνια που έχουν περάσει με ασφυκτικά γεμάτους χώρους όποτε παίζεις, ιδιαίτερα εδώ, αν συμβεί κάποια φορά το αντίθετο, πώς θα σου έρθει;
Θα σκεφτώ ότι δεν είναι η ώρα μου γι’ αυτά τα πράγματα, θα αποσυρθώ σε πιο μικρές σκηνές που να χωράν αυτοί που τους ενδιαφέρει ακόμα το έργο κι αν είναι κι εκεί δύσκολα, τότε θα πάω στα καφενεία, έτσι ακριβώς όπως έπαιζα για πάρα πολλά χρόνια. Αυτά τα σκαμπανεβάσματα πρέπει να τα περιμένουμε, ποτέ δεν γίνεται να είσαι σε ακμή συνεχώς… Καλά είναι να καταπίνουμε τα δύσκολα, όπως ευχαριστιόμαστε τα ευχάριστα…
Τα καινούρια σου τραγούδια…
Είναι ήδη έτοιμα, θα τα ηχογραφήσω τον Οκτώβρη.
Ο πραγματικός φίλος ποιος είναι;
Ο εαυτός μου είναι, ο πιο αγαπημένος μου, ο πιο κοντινός μου, ο αεί υπάρχων, που με κρατάει από το χέρι και όλα τα άλλα γίνονται…
Μετά από τόσα και τόσα που ακούγονται όλους αυτούς τους μήνες περί «κρίσης» εσύ πώς αντιλαμβάνεσαι όλο αυτό που συμβαίνει;
Από τότε που άνοιξα τα μάτια μου είμαστε σε μια κρίση. Το πώς παίζει το κεφάλαιο με τους επί μέρους παράγοντες, τα παραγωγικά άτομα, είναι μια άλλη ιστορία. Κρίση υπήρχε πάντα, τούνελ που έπρεπε να περάσουμε, σφιγμένα λουριά, τρένα της αλλαγής, η συντηριτικούρα της Δεξιάς που έπρεπε να ξεπεράσουμε, οι σοσιαλιστικές ιδέες και άλλα τέτοια. Συνέχεια είμαστε σε κρίση και αν δεν θέλει ο Νεοέλληνας να το καταλάβει, αν νομίζει ότι αυτά που ζούσε τα προηγούμενα εικοσιπέντε χρόνια ήταν ευζωία και τώρα ήρθε η κρίση, να προετοιμαστεί για πιο σφιχτά πράγματα.
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
Ακολουθείστε το Cityportal.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα τελευταία νέα
Cityportal.gr Live ενημέρωση: O κορωνοϊός λεπτό προς λεπτό στην Ελλάδα και παγκοσμίως