Συνέντευξη του Χρήστου Θηβαίου

Μια μακρόχρονη φιλία που ξεκίνησε σε ένα κρητικό καφενείο πριν από οκτώ χρόνια και προκάλεσε την πρώτη μεγάλη πρόσκληση του Χρήστου Θηβαίου στον Γιάννη Χαρούλη στη μεγάλη συναυλία – αφιέρωμα στο Νίκο Ξυλούρη, εξελίσσεται και βρίσκει τους δυο ερμηνευτές και δημιουργούς τραγουδιών φέτος για πρώτη φορά μαζί στη σκηνή. Ο Χρήστος Θηβαίος έδωσε συνέντευξη στον Χρήστο Μιχαλέρη και το περιοδικό CΙΤΥ.

Πώς σου φαίνεται που μετά από 7-8 χρόνια μοιράζεσαι τη σκηνή με τον πιτσιρικά που ανάδειξες, ανοίγοντας του την πρώτη πόρτα;
Προτιμώ να λέω ότι εγώ αγάπησα το Γιάννη κι ότι πραγματικά βρήκα ένα νέο παλικάρι, που είδα στα μάτια του, τα μάτια του γιου μου και αποφάσισα να ακουμπήσω την ευχή μου σε ένα νέο παιδί. Τότε ήμουν κι εγώ ακόμα πιο νέος,  το 2001 και από τότε με έκανε περήφανο ο Γιάννης με την πορεία του και σίγουρα με τις επιλογές του και την ποιότητα του, πέρα από την ερμηνευτική του δεινότητα και τις συνθετικές του επιλογές. Πέρα από όλα αυτά, κάνουμε μια υπέροχη παρέα και νομίζω ότι όλοι οι μουσικοί είμαστε μια μεγάλη οικογένεια, ο κόσμος καταλαβαίνει τι γίνεται επί σκηνής και αυτό εκπέμπεται…

Ποιος ο λόγος ύπαρξης της φετινής σου συνάντησης με τον Γιάννη Χαρούλη;
Κατ’ αρχάς πρόκειται για μια πολύ φρέσκια συνάντηση, ας την πούμε έτσι, δεδομένου ότι δώσαμε την πρώτη συναυλία στα Τέμπη, τον Ιούλιο και ήταν μια πολύ ιδιαίτερη συνάντηση γιατί παίζουμε και οι δυο με τα δικά μας σχήματα, που σημαίνει ότι πέρα από τους δύο διαφορετικούς καλλιτέχνες, υπάρχουν και δύο διαφορετικοί ήχοι. Παίζουμε οκτώ άτομα μαζί και ο ήχος εναλλάσσεται διαρκώς. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να επιλέξουμε τη λύση τη φθηνή, ας την πούμε, της μιας μπάντας, αλλά θεώρησα πολύ σωστό και πολύ έντιμο απέναντι στο Γιάννη, που ιδιαίτερα εκτιμώ και αγαπάω, να έχει ο καθένας τον ήχο του και να μην καπελώσει, όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, ο πιο «γέρος» το νεότερο. Παίζουμε τραγούδια δικά μας, καθώς και διασκευές, από τον Σαββόπουλο έως το Θανάση Παπακωνσταντίνου, από τον Μάνο Λοΐζο έως τον Χατζιδάκι, εναλλασσόμενα όλα αυτά, με μένα να τραγουδάω τραγούδια του Γιάννη και το αντίστροφο. Είναι πολύ ιδιαίτερο όλο το θέμα, αυτό που αποκόμισα από τις έως τώρα συναντήσεις είναι ότι είναι πολύ μοναδικό…

Η μεγάλη ευκολία της παραγωγής κι έκδοσης τραγουδιών τα τελευταία χρόνια αποπροσανατόλισε το αισθητήριο ένστικτο του κόσμου, πιστεύεις;
Το γεγονός είναι ότι οι εταιρείες χρησιμοποιούν τον παλιό μαρξιστικό μύθο, όπου κατηγορούν το κεφάλαιο και σε εποχή υπερπληθώρας παραγωγής, δημιουργείται ακόμα μεγαλύτερη παραγωγή ανούσιων τρόπων δημιουργίας. Όλες οι εταιρείες προσπαθούν να βγάλουν κακέκτυπα από την ποπ έως και την έντεχνη μουσική. Δεν διαφημίζουν μόνο κακέκτυπα ενός Ρουβά ή μιας Παπαρίζου, αλλά και κακέκτυπα του Μάλαμα… Οι ίδιες οι εταιρείες δίνουν τη δυνατότητα σε ανθρώπους με μέτριο ταλέντο να πραγματοποιήσουν αυτό το μέτριο όνειρο τους – για ποιο λόγο θα πρέπει όλοι να βγάλουν δίσκο; Αυτό μας αφορά όλους, αλλά θα πρέπει, ας πούμε, να πάρω ένα σταυρό και να αρχίζω να ανακαλύπτω νέα παιδιά; Δεν είναι αυτό λύση… Η μόνη μου κατηγορία είναι ότι δεν διαφοροποιώ μέσα μου ένα reality από έναν πιτσιρικά που θέλει να μοιάσει τον Μάλαμα… Σίγουρα αποκλείεται να κάνει κάτι στη ζωή του… Δεν έχει καμία διάρκεια, κανένα εύρος και κανένα καλλιτεχνικό βάρος αυτό που μπορούν να κάνουν και γι’ αυτό δεν με αφορά κιόλας… Απλά δημιουργείται ένα ζουζούνισμα και μια χάβρα, όπου ταλέντα πραγματικά χάνονται. Θα σου πω εδώ ότι υπάρχει ένας νέος τραγουδοποιός, ο Γιάννης Πουρνάρας, που είναι και Θεσσαλονικιός, ο οποίος πήγε ένα ντέμο στον Σωκράτη και ο Σωκράτης τον έστειλε σε μένα. Είναι πάρα πολύ καλός, έτσι εγώ και ο Σωκράτης θα του κάνουμε την παραγωγή. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό συμβαίνει καθημερινά, μελετήσαμε τη δουλειά του παιδιού και αποφασίσαμε να τον στηρίξουμε, όπως συνέβη και με τον Γιάννη τον Χαρούλη. Όλα τ’ άλλα είναι το παράπλευρο πρόβλημα της σύγχρονης μουσικής, συμπαθές σκουπιδάκι. Το ουσιαστικό είναι εμείς που κρατάμε τα ηνία, να βγάζουμε καλά τραγούδια που να τα τραγουδάει όλος ο κόσμος και να ωθούμε τα παιδιά να δημιουργούν…

Τι σε δυσκολεύει, σε προσωπικό επίπεδο, σε κάθε συναυλία σου;
Με δυσκολεύει πάντα η προσμονή των ανθρώπων που μου έχουν κάνει την μεγάλη τιμή που έχουν έρθει να με δούνε και είναι σαν να βγαίνω για πρώτη φορά στη σκηνή. Πάντα υπάρχει αυτή η αγωνία στο να αντεπεξέλθω στην προσμονή και στη συναισθηματική και στην οικονομική, των ανθρώπων που σε δύσκολους καιρούς έχουν έρθει να με στηρίξουν.

Ξεπερνάς συχνά τον εαυτό σου;
Δεν μπορώ να το καταλάβω. Ξεπερνάω τον εαυτό μου κοιτώντας στα μάτια τη γυναίκα μου, το γιο μου και το γιο μου που θα έρθει… Δεν ξέρω αν είμαι ικανός να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Πιστεύω πως είμαι ικανός να μελετήσω πώς να γίνω καλύτερος πατέρας και καλύτερος άντρας και φίλος.

Πώς θα περιέγραφες την εξέλιξη του πάθους σου για τη μουσική;
Διαρκώς δυνατότερη και όχι μόνο του πάθους μου για τη μουσική, αλλά και του πάθους μου για τη φιλολογική πλευρά μιας δισκογραφικής επόμενης δουλειάς.

Για ποια πράγματα ανησυχείς κυρίως;
Ανησυχώ, πάντως, περισσότερο για το οκτάωρο παρά για τη γρίπη…

Καινούριες δραστηριότητες ετοιμάζονται;
Η επόμενη δισκογραφική κίνηση θα είναι ένα live cd με τους μουσικούς που είναι πια οικογένεια μου και αποτελούν και τον πυρήνα των «Πέτρινων κήπων». Θα έχει παλιά και καινούρια τραγούδια. Επίσης, με βρίσκεις σε σημείο που μελετάω την ιστορική διαμαρτυρία των μεταλλωρύχων της Σερίφου της 21ης Αυγούστου του 1916. Θα έχει, δηλαδή, και συνδικαλιστικό χαρακτήρα η επόμενη δουλειά – την πρώτη διακήρυξη απαίτησης του οκταώρου σε ελληνικό έδαφος. Κάποιοι άνθρωποι πολέμησαν πριν από εκατό χρόνια από εμάς για εμάς και αυτό το πράγμα συνεχίζεται και σήμερα, δεν είναι χθες.

Ο χειμώνας που θα σε βρει φέτος;
Το χειμώνα θα μοιραστούν οι συναυλίες μου στο «Σταυρό του νότου» στην Αθήνα, μόνος μου με το γκρουπ και μετά θα μεταφερθούμε στη Θεσσαλονίκη για πολυήμερες παραστάσεις.