Συνέντευξη Χάρις Αλεξίου: Ήξερα να ζω και χωρίς το τραγούδι

H Χάρις Αλεξίου σε μια από τις σπάνιες τηλεοπτικές της συνεντεύξεις βρέθηκε στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ.  Η μεγάλη ερμηνεύτρια μίλησε στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο για πολλά, ενώ συγκίνησε με όσα είπε για την απόφασή της να σταματήσει το τραγούδι επειδή η φωνή της δεν είναι όπως ήταν παλιά.

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της Αλεξίου

«Το πένθος δεν ήταν επειδή έφυγα από τη δουλειά, το πένθος -ας μην φοβόμαστε να πούμε τη λέξη ακόμα- ήταν για την απώλεια της φωνής» 

«Αυτό όσο και αν θες να το διασκεδάσεις, τα έκανα όλα, επιτυχία, ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο, έπαιξα στα ωραιότερα και μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου, είμαι χορτάτη καλλιτέχνις… Όμως, θέλεις τη φωνή σου. Τι να παραδεχτείς; Ο κόσμος το ξέρει. Δεν το άφησα να γίνει πολύ, το πρόλαβα. Τα σημάδια είχαν φανεί. Όταν τραγουδάς πρέπει να τραγουδάς, δεν γίνεται να κοροϊδεύεις».

«Εφόσον θέλεις να κρατήσεις το καλό που σου έχει συμβεί στη ζωή, κρατάς αυτό και πας παρακάτω. Αυτό δεν είναι μια απλή απόφαση, να πεις πας παρακάτω. Πρέπει να παραδεχτείς και την απώλεια, να παραδεχτείς την ήττα, τη νέα συνθήκη… Θέλει τον χρόνο του. Και το πένθος θέλει τον χρόνο του»

«Οι δυσκολίες είναι χρήσιμες γι’ αυτό μας προχωράνε παρακάτω» 

«Ήξερα να ζω και χωρίς το τραγούδι»

«Είμαι τυχερή γιατί μου συμβαίνουν ακόμα καινούργια ξεκινήματα» 

«Τα πράγματα συμβαίνουν. Είχα την τύχη να ξεκινήσω αυτή τη δουλειά όταν “άνθιζε ο τόπος” στη μουσική. Ήταν αυτό που λέμε έως σήμερα “η χρυσή εποχή του τραγουδιού”»

«Στην πρώτη μου ακρόαση ο Πατσιφάς δεν με ενέκρινε»

«Δεν κωλώνω να πάρω ένα αεροπλάνο τώρα και να πάω σε μια χώρα. Δεν είναι ότι είμαι τόσο αυτάρκης, όλοι έχουν ανάγκη έναν άνθρωπο, αλλά μπορώ. Όσο και να φαίνομαι παραδοσιακή αλλά είμαι και τρελή. Σέβομαι την οικογένεια, τις παραδόσεις» είπε χαρακτηριστικά.

«Ζούμε σε μια χώρα που τα παιδιά γίνονται γονείς των γονιών τους. Όσο η οικογένεια μας έχει μέσα στην αγκαλιά, δεν φεύγουμε κι αναγκαζόμαστε πολλές φορές να γίνουμε “γονείς γονέων”. Είναι μέσα στη νοοτροπία μας. Θα ήθελα να ζουν οι γονείς μου και να κάνω το ίδιο».

«Έρχεται η κόπωση κάποια στιγμή, αλλά αυτό που δεν θέλω είναι να χάσω τις αισθήσεις μου, το πώς αντιλαμβάνομαι τη σχέση μου με τους άλλους, την ενσυναίσθησή μου. ‘Οσο μεγαλώνουμε γινόμαστε πιο εγωιστές. Είναι ο φόβος. Δεν αφήνονται οι άνθρωποι».

Παρακολουθείστε όλη τη συνέντευξη στο video