Συζητώντας κατά καιρούς με αναγνώστες βιβλίων απλούς, περιστασιακούς και extra large, έφθασα στο συμπέρασμα ότι ο κάθε βιβλιόφιλος έχει εντός, στο ψυχικό του DNA, ένα τεράστιο ονειρεύομαι και πάμπολλα θέλω. Τα θέλω ξεκινάνε από τα μεγαλεπήβολα να αλλάξω τον κόσμο, τον τρόπο που βλέπουν οι άνθρωποι τα πράγματα, τον τρόπο που σκέπτονται και συνεχίζουν στα θέλω να σταματήσουν οι διακρίσεις, θέλω να βλέπουν οι άνθρωποι τα χρώματα, θέλω αυτόν που αγγίζω να μεταμορφώνεται, θέλω ένα ιπτάμενο χαλί σε πορτοκαλί, θέλω να πολεμήσω την αδικία και μπορούν να φθάνουν μέχρι την πιο ταπεινή επιθυμία. Αν το καθένα τους ήταν και ένας κόκκος άμμου να είστε σίγουροι πως αν τα συγκεντρώναμε όλα, θα έφτιαχναν μια έρημο που μέσα της η Σαχάρα θα ήταν σαν ένα μικρό σημαδάκι στο χάρτη.
Κάποτε βέβαια, γιατί μιλάμε για μας, δηλαδή για τους συνηθισμένους καθημερινούς ανθρώπους, αυτά τα θέλω, γίνονται ένα μεγάλο αν… «αν θα μπορούσα τον κόσμο θα άλλαζα» και κάποια στιγμή καταλήγουν σε ένα τεράστιο δεν μπορώ… Αυτό το «δεν μπορώ» σηματοδοτεί την εποχή της ψυχραιμίας, της ύφεσης, της λογικής και της ωριμότητας, τις μπάρες δηλαδή που σου απαγορεύουν την είσοδο στη χώρα της ουτοπίας.
Επειδή όμως η ζωή καθότι μικρή και ενίοτε περισσότερο πικρή από πικραμύγδαλο, εξακολουθείς να χρειάζεσαι κύβους ζάχαρης και λίγες φλούδες πορτοκάλι για να της δώσεις μια πιο μεθυστική εσάνς. Έτσι συνεχίζεις να διαβάζεις και -τουλάχιστον- τις ώρες της μεθυστικής ανάγνωσης να εισπράτεις τη δόση της νεραιδόσκονής που σε ταξιδεύει στη χώρα του Ποτέ-Ποτέ… Παίρνεις τις ανάσες σου μέσα από μυθιστορήματα, δοκίμια, ποιητικές συλλογές, ταξιδιωτικές περιγραφές, επιστημονικές μελέτες, ό,τι τραβάει η ψυχούλα του καθένα μας.
Όσοι διαβάζουμε το κάνουμε γιατί θέλουμε να ξεφύγουμε.. όπως ακριβώς «ένα Άρλεκιν σε ταξιδεύει», (όσο και να το ειρωνευόμουνα κάποτε) ένα από τα πιο σοφά και έντιμα σλόγκαν που έχω ακούσει. Μα και ο Ντοστογιέφσκι, ο Όμηρος, ο Σεφέρης, ο Καβάφης, ο Τζόυς, ο Προυστ, ο Τολστόι, αυτό ακριβώς μας χάρισαν, το δικαίωμα στο ταξίδι, σε ένα ταξίδι βαθύ εσωτερικό αλλά και σε ένα διαχρονικό φεύγα…
Και πέστε μου κάτι, εσείς οι ομοϊδεάτες μου, ποια είναι η μεγαλύτερη πίκρα ενός αναγνώστη; Μα φυσικά να του στερήσεις τη δόση του… να μην έχει το αντίτιμο του βιβλίου που λιγουρεύεται. Να ξυπνήσει ένα πρωί εν μέσω της βραχονησίδας που αποφάσισε να ξεκαλοκαιριάσει και να ανακαλύψει ότι η βαλίτσα με τα βιβλία παρέμεινε στο πλοίο.
Καταλάβετε σύντροφοι και συνοδοιπόροι βιβλιόφιλοι τι σημαίνει αυτό… στέρηση… Η στέρηση του βιβλίου συντρόφου της μοναξιασμένης μας πλευράς. Και ως γνωστό η στέρηση τίποτε καλό δεν προμηνύει… Εσείς που είστε αναγνώστες βιβλίων μπορείτε να αντιληφθείτε τι τιμωρία είναι να σου κόψουν τον ορό που σε κρατάει σε μια σχετική αρμονία με τους γύρω και σου επιτρέπει να φέρεσαι τουλάχιστον ως φυσιολογικός άνθρωπος.
Αυτή την τιμωρία, την πέρα από κάθε σωφρονιστική αντίληψη, θέλουμε να την καταργήσουμε και στις φυλακές. Να σπάσουμε τα κάγκελα που χωρίζουν την άγνοια από τη γνώση, τον εφιάλτη από το όνειρο. Ξέρουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε πάρκο τη χωματερή ανθρώπινων ψυχών, τη φυλακή όπου στοιβάζονται μαζί μικροοφειλέτες του ΙΚΑ, άνθρωποι που δεν τα καταφέρανε να πληρώσουν τις δόσεις από το δάνειο τους, μαζί με διαρρήκτες και φονιάδες. Όμως, ακόμη και στη χωματερή μπορεί να ανθίσει ένα λουλούδι αν του δώσεις νερό και φως. Και το δικό μας φως είναι το βιβλίο.
Θέλουμε να κάνουμε οργανωμένα κάτι που και οι περισσότεροι από σας, έχετε ίσως σκεφτεί, αλλά δεν ξέρατε το πώς: Μια βιβλιοθήκη σε κάθε φυλακή. Το κράτος αδιαφορεί. Εμείς μπορούμε; Να το μεγάλο στοίχημα: Να δώσουμε και σε άλλους ανθρώπους την ευκαιρία να ζήσουν και να νιώσουν ότι κι εμείς μέσα από τα βιβλία Κάποιοι ίσως έκαναν σφάλματα και έχασαν την ελευθερία τους, όλοι όμως αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Ακόμη και εμείς οι ίδιοι… Φέρτε λοιπόν τα παλιά σας βιβλία και κάντε το όχι μόνο για αυτούς τους ανθρώπους αλλά για σας, γιατί πάντα νιώθεις καλύτερα όταν ξέρεις ότι βοηθάς κάποιον. Ο καθένας μας, άμα δώσει από 2-3 βιβλία θα γεμίσουμε τις φυλακές όλης της χώρας.
Δεν χρειάζεται να το κάνετε με τα πιο αγαπημένα σας, δώστε μας όσα δεν σας άρεσαν, θα βρούνε αυτά τον εραστή τους… Είναι όπως η γυναίκα που κάποιος την έχει για μια βραδιά και κάποιος άλλος τη θέλει για μια ζωή… ένα βιβλίο που εσένα δεν σ αγγίζει, στον παραδίπλα του φτιάχνει ταραχή. Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα που λένε…
Αρχικά επικοινωνήσαμε με τις Φυλακές Κασσάνδρας και τις φυλακές ανηλίκων Αυλώνας που με ενθουσιασμό δέχτηκαν την πρόταση μας. Παράλληλα επικοινωνούμε και με άλλες φυλακές για το ίδιο θέμα.
Ξεκινάμε στις 3 Ιουνίου συμβολικά στην έκθεση βιβλίου Θεσσαλονίκης που φέτος κλείνει 30 χρόνια τη
Δείτε εδω ποια βιβλία χρειάζονται οι κρατούμενοι
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
