Δεν είναι πότες, ούτε καν καπνίζουν. Οι πιο πολλοί είναι ντυμένοι με φιρμάτα ρούχα και μπορούν να καταναλώσουν τα πάντα από θερμιδομετρικές δίαιτες μέχρι τα νεότερα μοντέλα κινητών που κυκλοφορούν. Ζουν στα σπίτια των γονιών τους. Συνήθως κάτι σπουδάζουν, δεν δουλεύουν και όσοι το κάνουν δεν είναι για να συνεισφέρουν στον οικογενειακό κορβανά παρά μόνο στα προσωπικά τους έξοδα. Γενικά οι προτεραιότητες είναι αυστηρά εμφανισιακές. (Μεταφέρουν τις όποιες ανησυχίες τους από τα μπαράκια στα μεσημεριανά καφέ και τανάπαλι.)
Μια πλευρά του εγκεφάλου μου εκνευρίζεται πολύ. Ψόφιοι, άνευροι και άγευστοι που συχνάζουν σε σεσημασμένα ξενυχτάδικα κάνοντας πως διασκεδάζουν, αναζητώντας αφορμές για να ξεδιψάσουν την αποστειρωμένη ζωή τους. Οι περισσότεροι ονειρεύονται το ελληνικό δημόσιο. Το πάθος τους εξαντλείτε στο να αποκτήσουν ένα πτυχίο, δύο αυτοκίνητα και ασφαλές σεξ. (Το ξέρω… είμαι υπερβολικός και άδικος μαζί τους, είναι οι μόνοι που δεν φταίνε, αντίθετα, έχουν πολλά που τους «τρώνε».)
Από την άλλη μεριά βλέπω κάποιους νέους με αγριεμένο μάτι, να πηγαινοέρχονται στην πόλη με υψωμένο το κεφάλι, τα μαλλιά ανάκατα και τις χορδές να πάλλονται. Αυτές τις μέρες αφορμή ήταν η περσινή δολοφονία του πιτσιρικά από τον αστυνομικό, αλλά μόνο η αφορμή. Όταν οι γονείς τους κουνιούνται σε πίστες, τα παιδιά που μετέχουν στις πορείες μετεωρίζονται στους δρόμους, ξεδιπλώνουν τις σημαίες και ονειρεύονται. Σου δίνουν ελπίδα ότι πέρα από πολιτικές γραμμές και νόρμες υπάρχει ψυχή και ήθος. (Έχω την πεποίθηση ότι είναι ό,τι ευγενέστερο διαθέτει σήμερα η χώρα.)
Ναι, δεν έχω πέσει από τον Άρη. Και εγώ ακούω τις φωνές διαμαρτυρίας για καταστροφές,βανδαλισμούς, σκηνικό πολέμου,
άσχετα αν αυτό από τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης) για ποταπούς λόγους μεγεθύνεται επί 100. Κάθε χρόνο τα ίδια. Κατανοώ και τα γιατί. Ίσως κάποιες φορές μερικά παιδιά να γίνονται άδικα στις επιλογές τους. (Υπερβολικοί σε όλα τους, δεν γίνεται αλλιώς.)
Όποιος θέλει μπορεί να τους συναντήσει και εν καιρώ «ειρήνης», δεν κρύβονται. Διδάσκουν Ελληνικά σε μετανάστες, είναι εθελοντές σε κοινωνικές ομάδες, παίρνουν πρωτοβουλίες να αντισταθούν σε μια γενική αποβλάκωση, έχουν τη διάθεση να σταθούν δίπλα σε όποιον έχει την ανάγκη τους. Tην ώρα που κάποια συνομήλικά τους υπνοβατούν επιδιώκοντας από το να γίνουν στελέχη μεγάλων εταιριών μέχρι να «αποκατασταθούν» μόνο αυτά τα παιδιά στέκονται όρθια. (Προσωπική μου άποψη.)
Υπάρχουν και κάποιοι που ζούνε σε φοιτητικές εστίες-κλουβιά, ή σε μικρά άδεια νοικιασμένα δωμάτια. Ένα μπρίκι, λιτό φαγητό, γυμνά πλακάκια, στρώματα στο πάτωμα και το κεφάλι μέσα στην επιβίωση. Δουλεύουν την κάθε μέρα ή νύχτα 10ωρο και βάλε. Δεν έχουν αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις τους, δεν τους το πήρε δώρο η οικογένεια όταν ενηλικιωθήκαν, τα μάτια τους μυρίζουν κατάθλιψη και το χνώτο τους επιβίωση. Απέχουν από όλα. (Δεν έχω χώρο, δεν έχω χρόνο…)
Σπύρος Σαρανταένας
ss@cityportal.gr
Υ.Γ. Όχι, δεν είμαι ένας από αυτούς που υποστηρίζουν το πανεπιστημιακό άσυλο, το θεωρώ απαράδεκτο και αναχρονιστικό.
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
Ακολουθείστε το Cityportal.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα τελευταία νέα
Cityportal.gr Live ενημέρωση: O κορωνοϊός λεπτό προς λεπτό στην Ελλάδα και παγκοσμίως