«τά κόκκινα φανάρια»

Μάλιστα! Ώστε λοιπόν, διωκτέος, καταδικαστέος, επικριτέος, εξοβελιστέος καί απόβλητος ο κ. Κουλούρης! Αιφνιδίως, πάνω στούς καημούς καί τά πάθη τής Ρωμηοσύνης, στά πί ές άϊ , στά άει πι έσ ου καί τίς χρεωκοπίες, βρήκαμε θέμα συζητήσεως – καί ποιό; Τόν κ. Κουλούρη, πού πέρασε τέσσερα φανάρια οδηγώντας μέ υπέρβαση τού ορίου ταχύτητος, καί τραυμάτισε καί ένα νέο παιδί τής ομάδος «Δίας».

Αναμφισβήτητα, ο κ. Κουλούρης υπήρξε τό πρότυπο ή τό αποκορύφωμα τής «αναρχικής ηλιθιότητος τής εξουσίας». Τί νά πρωτοθυμηθή κανείς; Τό ναρκισσισμό του; τό λαϊκισμό του; τά πολιτικά του αντανακλαστικά πού η ταχύτητά τους θυμίζει αντανακλαστικά πακτωμένου ογκολίθου; Τήν πολιτική ευστροφία του πού θυμίζει νωδό σέ ποιητικό οίστρο; Άς προσθέση η αναγνώστις καί ό,τι άλλο έχει παρατηρήσει ή ενθυμείται. ΟΜΩΣ! Κάπου αρχίζουν καί τά «όμως» στήν παρούσα περίπτωση. Ο κ. Κουλούρης μπορεί νά κριθή ή νά επικριθή μόνο γιά τήν περίπτωση, ή, γιά νά είμαστε ακριβέστεροι, τό μόνο πού μπορεί νά κριθή είναι περίπτωση (κι όχι κάν ο οιοσδήποτε κ. Κουλούρης). Λογικό εν προκειμένω θά είναι τό νά αναλογισθή κανείς πόσο ακριβώς σπάνιο είναι τό παράπτωμα τού τέως υπουργού, καί τί συνεπάγεται η διάπραξή του στή χώρα μας στήν πλειοψηφία τών παραβαινόντων.

Οι απαντήσεις είναι θλιβερά πρόδηλες: τό παράπτωμα είναι συχνότατο, καί, στίς πλείστες τών περιπτώσεων, παραμένει ατιμώρητο, συχνότατα δέ καθιστά τον παραπίπτοντα αντικείμενο χλεύης καί ύβρεων: ποιός από όλους μας δέν είχε τήν εμπειρία τού νά σταματήση στό φανάρι όταν αυτό ήταν «βαθύ πορτοκαλί», γιά νά εισπράξη αμέσως μετά τά γλυκόλογα καί τά φάσκελα τού αμέσως επομένου, ο οποίος θά ανέμενε νά περάσουμε εμείς μέ τό «βαθύ πορτοκαλί», ώστε καί εκείνος νά σπεύση νά περάση τό φανάρι μέ τό «ελαφρώς κόκκινο»; Γενικεύοντας δέ, ποιός απ’ όλους μας δέν είχε τήν εμπειρία τού νά τού επιβάλλεται, τρόπον τινά, η παρανομία, από μιά ολόκληρη κοινή γνώμη ενός συνόλου ανθρώπων τού περιβάλλοντός του, ιδιαίτερα τού εργασιακού (τού γιατρού «νά τά παίρνη, όπως κάνουν καί οι άλλοι», τού αστυνομικού «νά κάνη τά στραβά μάτια ή καί νά συγκαλύπτη παρανομίες», τού δικαστού «νά βρίσκη μέ κάθε τρόπο νόμους καί λόγια πού νά θεσμοθετούν τήν παρανομία αναλόγως τού κύρους τού ανομούντος»;) ;

Καί, καλά, ο κ. Κουλούρης πέρασε τέσσερα κόκκινα, σέ ώρα πού οι δρόμοι τής Αθήνας ήσαν σχεδόν άδειοι. Οι εκάστοτε δηλαδή πρωθυπουργοί τής χώρας, όταν κατεβαίνουν πρός τό κέντρο σέ ώρες αιχμής καί τούς τροχονόμους συνδεδεμένους εν σειρά ώστε νά κρατάνε τό δρόμο τους σέ ταχεία κυκλοφορία, πόσα τάχα κόκκινα φανάρια παραβαίνουν εις βάρος τών πολιτών καί ψηφοφόρων τους;

Ερχόμαστε τώρα στό θύμα – τό παλληκάρι τής «ομάδος Δίας», τής οποίας τό όνομα καί μόνο θά ακουγόταν γελοίο, εκτός ίσως από τή χώρα μας (πράγματι, γιά φαντασθήτε ένα αστυνομικό σώμα στήν Ινδία νά λέγεται «Ομάδα Βράχμα», στήν Αίγυπτο «ομάδα Άμμων», στίς ΗΠΑ «ομάδα Μανιτού», στή Γερμανία «ομάδα Θώρ», καί, έ, εσείς βρείτε το λογικό – λήξις παρενθέσεως).
Τό παλληκάρι λοιπόν ανήκει σέ εκείνη τήν εκλεκτή ομάδα, τής οποίας τά διαλεχτά μέλη, τά βλέπουμε συχνά καβαλλημένα σέ μηχανές νά κάνουν σφήνες γιά λόγους συνήθως μή προφανείς, θέτοντας σέ κίνδυνο τή ζωή τή δική τους, αλλά καί εκθέτοντας τούς οδηγούς στόν σαφή κίνδυνο διαπράξεως οδυνηρών παραπτωμάτων. Ένα τέτοιο παλληκάρι, υπέστη από τήν αλαζονεία υποτίθεται καί τήν αυθάδεια τού υπουργού, αλλά καί τήν εγκληματική του αντίδραση τού νά ξεκινήση τό αυτοκίνητο, διάστρεμμα, γιά τό οποίο έλαβε αναρρωτική άδεια οκτώ ημερών. Υποθέτω λοιπόν ότι τό διάστρεμμα θά ήταν πολύ ελαφρύ, αφού, κατά πάν ιατρικόν τεκμήριον, μετά τήν πάροδο τής αναρρωτικής, τό θύμα θά είναι υγιές καί έτοιμο γιά τή δράση τού επαγγέλματός του, δηλαδή έτοιμο γιά παρατεταμένη ορθοστασία, βάδιση, τρέξιμο, κυνήγι ληστών ή κακοποιών, ακόμη καί γιά πιρουέτες! Προφανώς, η κάκωση είχε τή βαρύτητα «πυρετού στό νύχι», τί νά υποθέσω;

Καί, άς έρθουμε στούς μονίμους κριτάς καί επικριτάς – όλους εμάς, τούς δημοσιογράφους, τούς σχολιαστάς κλπ. Προφανώς, οι κρίνοντες καί επικρίνοντες, επιδιδόμενοι στήν πλειοψηφία τους στό ίδιο μέ τόν κρινόμενο παράπτωμα κατά συρροήν καί εξακολούθησιν, δέν στρέφονται τόσο κατά τής πράξεως, όσο κατά τού διαπράξαντος αυτήν. Κοινώς, στρέφονται κατά τού Κουλούρη ως προσώπου. Γιατί όμως; Τούς ενοχλεί τάχα ο τέως πολιτικός ανφάς καί προφίλ; Καί γιατί νά συμβαίνη αυτό ΤΩΡΑ, κι όχι πρωτύτερα; Μήπως διότι οι όσες αξίες (ή αρνητικές αξίες) αυτός πλάσσαρε κατά τό παρελθόν ωδήγησαν στήν σημερινή μας δυσπραγία; Μπά; δηλαδή, δέν εκλεγόταν ο κ. Κουλούρης στήν ελληνική βουλή; Δέν ήταν τάχα αιρετός άρχων τότε πού τριγύριζε τίς λαϊκές αγορές καί προωθούσε τό «ψηφίστε Κουλούρη, νά πέση τό αγγούρι»; Θά μού αντιτείνετε, ευγενεστάτη αναγνώστις, νά όμως πού τό αγγούρι δέν έπεσε, αλλ’ ωρθώθηκε, καί μάς απειλεί αναπεπταμένο – έ, σέ καλή μεριά !
Αναμενόμενον ήτο δά !

Άς μετριάζαμε, λοιπόν, τή ρητορεία τής μήνιδός μας κατά τού αξιοκραξίμου τό πάλαι, αξιολύπητου τώρα, Κίμωνος, καί άς κοιτάζαμε λίγο τή ΔΙΚΗ μας (πέραν τών κυβερνώντων) συμβολή στό νά γίνη η Ελλάδα «κόκκινα φανάρια», χωρίς νά παρορώμε ότι «γιά νά υπάρξουν τά κόκκινα φανάρια, δέν φτάνει μόνον η τσατσά, χρειάζονται καί αι χαμαιτύπαι».

Leo
leonline@hotmail.gr