Ο Τάσος Ιορδανίδης έδωσε συνέντευξη στον Σωτήρη Ζήκο, αρχισυντάκτη του περιοδικού CITY.
Συμπρωταγωνιστεί μαζί με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο στην παράσταση του έργου «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην» του Τζεφ Μπάρον που παρουσιάζεται μετά από δεκατρία χρόνια πάλι στην Ελλάδα και έρχεται και στο θέατρο Αθήναιον.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο και αυτό το έργο;
Είχα πολύ καιρό στο μυαλό μου το συγκεκριμένο κείμενο και δε θα μπορούσα να το φανταστώ με κάποιον άλλο πέρα από τον ”πατέρα” μου. Πρέπει να ομολογήσω ότι τον πίεσα αρκετά για να κάμψω τις όποιες επιφυλάξεις του καθώς δεν έβλεπε ”ζεστά” το ενδεχόμενο να ερμηνεύσει ξανά ένα ρόλο τον οποίο είχε υποδυθεί στο παρελθόν με τεράστια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία. Τελικά, τον έπεισα και μου έκανε την τιμή να βρεθούμε μαζί στη σκηνή. Συμπερασματικά, όπως έχει παραδεχθεί και ο ίδιος, η επιμονή μου ήταν εποικοδομητική και αυτό φάνηκε από την ανταπόκριση του κοινού που ήταν θερμότατη. Πέρα από τη μεταξύ μας συνεργασία, ιδιαίτερης μνείας χρήζει και η συγγραφική μαεστρία του Τζεφ Μπάρον ο οποίος έχει ξετυλίξει ένα έργο αληθινό, επίκαιρο και διαχρονικό.
Ποιο είναι το στόρι και τα πρόσωπα του έργου;
Ένας απομονωμένος γέρος Εβραίος , δέχεται κάθε Πέμπτη την αναγκαστική επίσκεψη ενός νεαρού γιάπη, ο οποίος τον είχε χτυπήσει ελαφρά με το αυτοκίνητο. Ο δικαστής αποφάσισε ότι θα πρέπει κάθε Πέμπτη για ένα εξάμηνο, ο νεαρός να πηγαίνει και να φροντίζει το θύμα του. Μέσα από τις συγκρούσεις των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων ηρώων, ορθοστηλώνεται σταδιακά μία σχέση κατανόησης, συγχώρεσης και γονεϊκής αγάπης που οδηγεί στην κάθαρση των φορτίων που κουβαλάει ο καθένας τους.
Τον ρόλο που ερμηνεύεις πώς είναι ως χαρακτήρας;
Ο Ρος Γκαρντινερ είναι ένα ανερχόμενο στέλεχος πολυεθνικής εταιρίας. Ένας νεαρός τριάντα ετών, επιτυχημένος στη δουλειά του ,αστικής καταγωγής. Η προσωπική του νέμεσις είναι η υποκρισία και η στρεβλή πραγματικότητα που αναγκάζεται να προβάλλει για τον εαυτό του εξαιτίας των σεξουαλικών προτιμήσεων του. Είναι ομοφυλόφιλος και ασφυκτιά από το γεγονός, του ότι ενδύεται μια άλλη προσωπικότητα απ’ αυτή που είναι. Τόσο στον επαγγελματικό του χώρο όσο και στις οικογενειακές του σχέσεις. Είναι εγκλωβισμένος σε μία μοναξιά που τον αποδυναμώνει και του στερεί το δικαίωμα της έκφρασης. Οι επιβεβλημένες επισκέψεις στο ρηξικέλευθο γεροπαράξενο Γκρην στέκονται η αφορμή για να αποτάξει από πάνω του την αυτομαστίγωση που έχει επιβάλλει ο ίδιος στον εαυτό του.
Υπάρχει κάποια ιδιαιτερότητα στην σκηνοθετική προσέγγιση ή στην υποκριτική τεχνική, που αξίζει να προσέξει κανείς;
Η ιδιαιτερότητα είναι ότι δεν υπάρχει ιδιαιτερότητα! Η σκηνοθετική προσέγγιση που επέλεξε ο ”πατέρας” ήταν αυτή που δίνεται από τη δομή του κειμένου. Δεν υπάρχουν στοιχεία αποδόμησης ή στρέβλωσης. Προσπαθήσαμε να αναπτύξουμε τη σχέση, την επαφή, τον κώδικα επικοινωνίας και το συναισθηματικό πλούτο των δύο ηρώων μέσα από ένα ρεαλιστικό πρίσμα. Χαρακτηριστικά, θα σας αναφέρω ένα από τα πιο συνήθη και κολακευτικά σχόλια που μας έλεγαν οι θεατές… «Αισθανθήκαμε σα να παρακολουθούμε δύο ανθρώπους μέσα από μια κλειδαρότρυπα».
Ποιο ρόλο παίζει η «όψη» σε αυτήν την παράσταση, στην οποία παρότι μικρή ως παραγωγή, στα σκηνικά και τα κοστούμια και στους φωτισμούς βλέπουμε δύο μεγάλες υπογραφές;
Η παράσταση δεν αντιμετωπίστηκε και δεν ήταν μία μικρή παράγωγη. Γι’ αυτό το λόγο συνεργαστήκαμε και με τους δύο αυτούς στιβαρούς επαγγελματίες-καλλιτέχνες. Ο κύριος Βέττας και ο κύριος Καβουκίδης κατέθεσαν καλλιτεχνικό έργο υψηλής εικαστικής αισθητικής, εξυπηρετώντας πάντα την ουσία και τα μηνύματα του έργου.
Πότε γράφτηκε αυτό το έργο και ποια νομίζεις ότι είναι η σημασία του για μας σήμερα;
Το έργο γράφτηκε το 1998 και όπως ανέφερα προηγουμένως ανήκει στα συγγραφικά δημιουργήματα διαχρονικής αξίας. Πρόκειται για ένα μανιφέστο απέναντι στο ρατσισμό, την κοινωνική απομόνωση που υφίστανται τα άτομα με κάποια διαφορετικότητα αλλά και στις μη ευεργετικές θρησκευτικές προκαταλήψεις οι οποίες πολλές φορές χωρίζουν αντί να ενώνουν.
Γιατί δεν βλέπουμε να υπάρχουν αντίστοιχα ελληνικά έργα, έστω για δύο ρόλους και με τόσο απλά «υλικά», που θα μπορούσαν να έχουν και μια παγκόσμια εμβέλεια;
Η παγκόσμια κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και πνευματική. Θεωρώ ότι βρισκόμαστε προ των πυλών μιας ουσιαστικής αλλαγής πραγμάτων, η οποία πηγάζει από τον αναβρασμό των κοινωνιών. Ευελπιστώ και για να σας είμαι ειλικρινής θεωρώ βέβαιο, ότι θα υπάρξει έντονη ανάγκη έκφρασης της ανθρωπότητας και κατά κύριο λόγο από τους καλλιτέχνες. Είναι τόσα πολλά τα ερεθίσματα γύρω μας, που αισθάνεσαι τις πηγές έμπνευσης ήδη να κοχλάζουν. Το σίγουρο είναι ότι και αυτή τη στιγμή υπάρχουν σημαντικοί Έλληνες συγγραφείς με αντίστοιχης ποιότητας υλικό, που καταθέτουν το λόγο τους και χαίρουν ανταπόκρισης. Επίσης, υπάρχουν εξίσου σημαντικοί δημιουργοί που ακόμα δεν έχουν βρει τον τρόπο να αρθρώσουν λόγο. Με προσήλωση, υπομονή και επιμονή, θα βρουν διεξόδους και συμπαραστάτες παρά τον κυκεώνα αντιξοοτήτων της σημερινής κατάστασης.
Πώς βλέπεις γενικά τα θεατρικά πράγματα στην Ελλάδα αυτήν την εποχή της κρίσης;
Όπως είπα και πριν βρισκόμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα. Ακόμα δεν είναι σαφές προς τα που οδεύουμε. Υπάρχει ανάγκη έκφρασης και κατάθεσης έργου και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Υπάρχουν παραστάσεις, υπάρχει αναζήτηση και υπάρχει υλικό ετερόκλητων διαθέσεων. Αφού, λοιπόν υπάρχει διάθεση για δημιουργία, είμαι αισιόδοξος, σε εγρήγορση και σε ουσιαστική σκέψη. Το ελληνικό θέατρο διαθέτει ένα δυναμικό ανθρώπων οι οποίοι-με τις όποιες ιδιαιτερότητες τους και το όποιο στίγμα τους -μπορούν να χαρακτηριστούν άξιοι, δημιουργικοί και προσοδοφόροι.
info:
«Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην» του Τζεφ Μπάρον στο θέατρο Αθήναιον από την Τετάρτη 8 Μαΐου
Για 20 μόνο παραστάσεις
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
Ακολουθείστε το Cityportal.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα τελευταία νέα
Cityportal.gr Live ενημέρωση: O κορωνοϊός λεπτό προς λεπτό στην Ελλάδα και παγκοσμίως