Θάνος Μικρούτσικος

Είναι από τους λίγους συνθέτες της γενιάς του που παραμένουν δημιουργικοί, δραστήριοι και ανοικτοί και στις νέες προκλήσεις. συνεργάζεται φέτος με τρεις γενιές του ελληνικού τραγουδιού, τον Χρήστο Θηβαίο, το Γιάννη Κούτρα και την Ρίτα Αντωνοπούλου. Ο Θάνος Μικρούτσικος μιλά στον Χρήστο Μιχαλέρη και το περιοδικό CITY γι’ αυτό και για ό,τι άλλο τον απασχολεί, με αφορμή τη συναυλία του στη Μονή Λαζαριστών.

Όλο το σκηνικό που έχει στηθεί τους τελευταίους μήνες χωράει σε κάποιο από τα υπάρχοντα τραγούδια σας ή χρειάζεται καινούρια; 
Πάντοτε χρειαζόμαστε καινούρια τραγούδια, και μάλιστα από καινούριους ανθρώπους που θα διευρύνουν και το τραγούδι. Σαφώς χωράει η κατάσταση κάποια παλιά μου τραγούδια, δηλαδή το «Ανεμολόγιο», και το «έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε» του Κώστα Τριπολίτη, ταιριάζει γάντι. Αυτό συμβαίνει γιατί λειτούργησα ως πρόθεση τουλάχιστον στο επίπεδο ενός τραγουδιού που δεν θα λειτουργούσε επικαιρικά. Πολλά από τα τραγούδια δεν είναι έτσι, γιατί και η επιλογή των κειμένων είναι σημαντική, αλλά κυρίως θα επιμείνω και στο ότι το διαχρονικό τραγούδι δεν αφορά μόνο το κείμενο, αλλά και τη μουσική φόρμα. Αν κάτι πρόσφερα στο ελληνικό τραγούδι είναι η -με πρόθεση- διεύρυνση της φόρμας που μου είχε πάντα παραδοθεί. Και ίσως αυτός είναι και ο λόγος που, ενώ έχω πολλά χρόνια στην πλάτη μου,  εξακολουθώ να έχω μια πολύ άμεση σχέση με το κοινό της δικής μου εποχής, αλλά και με τους σημερινούς εικοσάρηδες.

Η φετινή σας περιοδεία περιέχει όλη τη γενιά του ελληνικού τραγουδιού των τελευταίων δεκαετιών…
Τα τελευταία δέκα χρόνια είμαι πολύ ευτυχής άνθρωπος γιατί έφυγα λίγο από τη λογική του προβλέψιμου και του αναμενόμενου στις συνεργασίες μου και στον τρόπο που κάνω τις συναυλίες μου. Έχοντας δύο γενιές νεότερες μαζί μου ανανεώνω τη σχέση μου με τον κόσμο και τον τρόπο με τον οποίο παίζονται τα πράγματα. Αυτό με κάνει χαρούμενο όλα αυτά τα χρόνια, ο συνδυασμός σεβασμού με την οικειότητα που βγαίνει στις συναυλίες. Φέτος είμαστε με τον Χρήστο Θηβαίο, το Γιάννη Κούτρα και την Ρίτα Αντωνοπούλου. Είμαι τυχερός που συνεργάζομαι με το Χρήστο Θηβαίο, μια από τις μεγάλες προσωπικότητες των νέων τραγουδοποιών, με τον Γιάννη Κούτρα που παίζαμε το χειμώνα στην Αθήνα, και λειτουργούσε ως ο μοναδικός ρόκερ που έχουμε και με τη Ρίτα  Αντωνοπούλου για την οποία νομίζω ότι από τη νεότατη γενιά είναι ό,τι καλύτερο έχουμε, γιατί διαθέτει προσόντα σκηνικής παρουσίας, φωνής, έκφρασης και ποιότητας και ήθους, τόσο που τη θεωρώ με πιο σύγχρονους τρόπους, όχι μιμούμενη, αλλά ως στάση, έτσι όπως ξεκίνησα με τη Μαρία Δημητριάδη.

Παραμένετε αισιόδοξος για τα σύγχρονα υπόγεια ρεύματα μακριά από το life style;
Αυτό συνέβαινε παλαιότερα πολύ, αφού το life style φαίνεται να υποχωρεί αφού η κρίση κάνει να ντρέπονται πολλούς από αυτούς. Δεν ήταν από τύχη ότι, ενώ η τηλεόραση την τελευταία δεκαετία πρόβαλλε το life style τραγούδι, οι συναυλίες του Αλκίνοου ήταν πάντα γεμάτες κόσμο. Καταλάβαινες πως όλο αυτό ήταν παράλογο αφού δεν υπάρχει αυτή η διαφορά αποδοχής στην πράξη. Το σύστημα χρειάζεται στηρίγματα για να συνεχίζει να υπάρχει. Επειδή το τραγούδι είναι προνομιακό από κάθε άλλη μορφή τέχνης αφού μέσα στο τρίλεπτο μπορεί να σου περάσει ένα οποιοδήποτε μήνυμα, έτσι η τηλεόραση περνούσε το μήνυμα «όλα καλά σε αυτήν την κοινωνία». Κι εσύ πιτσιρίκε έχεις μια ευκαιρία να γίνεις σαν τον Κωστόπουλο με σπίτι στη Μύκονο, κάμπριο αυτοκίνητο και τρεις μοντέλες γκόμενες να έχεις να πορεύεσαι… Γι’ αυτό δεν παιζόταν η δική μας πλευρά, εμείς παίζαμε μέσα στον κόσμο, ενώ είμαστε από πλευράς τηλεοπτικής στην πίσω πλευρά του φεγγαριού, το δικό μας τραγούδι συνεχίζεται… Δεν έχει να κάνει με τις κοινωνικές συνθήκες αυτό, δεν πάνε ανάλογα…

Τι «κυνηγάτε» περισσότερο σήμερα;
Όσο ζω με υγεία, από το πρωί έως το βράδυ θα ασχολούμαι με τη μουσική. Όταν ξεκίνησα μικρός και πήγαινα να κοιμηθώ, έβλεπα τον εαυτό μου να υποκλίνεται μετά από ένα κονσέρτο στη Βιέννη. Αυτά ήταν τα όνειρα μου, πολλά από αυτά πραγματοποιήθηκαν και μετατέθηκε το θέλω μου σε πιο ουσιαστικά πράγματα. Με έπαιξαν σαράντα – πενήντα ορχήστρες και σε όλον τον κόσμο, το πρόβλημα μου δεν είναι να αλώσω κάποιο κάστρο που δεν έχω αλώσει ακόμα. Το στοίχημα για μένα είναι να ξεπερνάω τις καταγεγραμμένες μου δυνατότητες και επειδή είμαστε συνειδητοί πια πολίτες τις ξέρουμε πια πάνω-κάτω τις δυνατότητες μας στο χώρο που εργαζόμαστε. Έτσι, το να μπαίνει ένα στοίχημα σε επίπεδο σύνθεσης και να σκέφτομαι ή να αισθάνομαι ότι ξεπέρασα τα όρια μου, αυτό είναι η μεγαλύτερη χαρά. Η εμβάθυνση από την άλλη πλευρά αυτού του σεβασμού και της οικειότητας με το κοινό είναι το δεύτερο που επιδιώκω. Ακούω φοβερά πράγματα από τον κόσμο, είναι κουβέντες επί της ουσίας και αυτό με κινητοποιεί.

Πότε έχει νόημα ένα καινούριο τραγούδι που θα ακούσετε;
Όταν λειτουργεί, όχι μόνο για τον κόσμο, αλλά και για μένα, απρόβλεπτα, μη αναμενόμενα. Η τυποποίηση στην Τέχνη την σκοτώνει, ακόμα κι αν είναι ο τρόπος του Θάνου Μικρούτσικου για τον Θάνο Μικρούτσικο. Το να αναγνωρίζεις εύκολα ένα τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι π.χ. δεν είναι πάντα ό,τι καλύτερο. Δείχνει βέβαια ότι έχει κατακτήσει ο συνθέτης έναν τρόπο, αλλά πρέπει τον ίδιο τον τρόπο του να τον διαλύει και να τον κατακερματίζει ο ίδιος. Αυτό αισθάνομαι ότι αρκετές φορές το πετυχαίνω. Παλιά με κατηγορούσαν ότι κάνω μουσικές σαλάτες π.χ. ενώ είχα κάνει  τη «Μουσική πράξη στο Μπρεχτ» με δυο κλαρινέτα, πιάνο φωνή και με υποδέχτηκαν με υπερθετικούς, την επόμενη χρονιά έρχεται ο Καββαδίας και μου έγραψε τότε ένας κριτικός ότι αποκλείεται ο Θάνος Μικρούτσικος να έγραψε αυτήν την δουλειά. Σήμερα δεν συμβαίνει αυτό πια, αλλά φαντάσου να είχα βρει μια φόρμα το 1970 και με αυτή να πορευόμουν έως σήμερα. Παλιά μου κόστιζε αυτό γιατί δεν μπορούσαν να με κατατάξουν σε κουτάκια, τώρα όμως αυτό γύρισε σε πλεονέκτημα.

Σας ενοχλεί που η «συμφωνική» πλευρά του έργου σας δεν είναι τόσο γνωστή;
Είναι η πιο διαδεδομένη πλευρά έλληνα κλασικού μουσικού σε εκδόσεις στο εξωτερικό. Δεν με ενοχλεί όμως γιατί αυτή η κατάσταση, δεν είναι μόνο στην Ελλάδα, είναι και διεθνώς. Θα σας πω ότι στη Γερμανία, την πατρίδα της κλασικής μουσικής, με εβδομήντα περίπου μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες και δεκαπέντε μεγάλες όπερες, το 2.1% του κόσμου ακούει κλασική μουσική. Δεν θα το περίμενε κανείς αυτό… Δεν είμαστε σε τόσο άσχημη κατάσταση, υπάρχει μια ζωή με ένα συγκεκριμένο κοινό που δυστυχώς όμως δεν ανανεώνεται.

Τι μας ετοιμάζετε αυτόν τον καιρό;
Μόλις έχω ξεκινήσει κάποιες εκδόσεις με ένα cd σαν βιβλίο με τίτλο «Επτά» με επτά ανέκδοτες συνθέσεις μου στα όρια της απελευθερωμένης τζαζ και που περιέχει, επίσης, μέσα επτά πίνακες του Λαζόγκα και επτά ποιήματα του Γιώργου Κακουλίδη.

info:
 
Κολοκοτρώνη 21, Σταυρούπολη, T: 2310 589185
Τετάρτη 30 Ιουνίου
Ώρα έναρξης: 21:30
Τιμή εισιτηρίου: 20€ (15€ φοιτητικό)