The Boy (μουσικός, σκηνοθέτης)

Ή Αλέξανδρος Βούλγαρης. Σκηνοθέτης, ιδρυτής των Mary & the Boy, που αφού διασκεύασε Θεοδωράκη και το «Πάτερ ημών», στο δεύτερο προσωπικό δίσκο του «Κουστουμάκι» εξαπολύει στίχους σαν «μικρά παραληρήματα» αφήνοντας το piano punk για το ελληνικό μελόδραμα. Γιατί δεν χορεύετε ρε;

Ο The Boy έδωσε συνέντευξη στη Δανάη Σοφία Βαρδαλή και το περιοδικό CITY.

Κάνεις αρκετά συχνά ζωντανές εμφανίσεις και έχεις εκφράσει και την άποψη ότι η δισκογραφία θα έπρεπε να καταργηθεί και να παραμείνει μόνο η ζωντανή μουσική. Πώς κατέληξες σε αυτό;
Οι απαντήσεις μου είναι κυκλοθυμικές και ενίοτε συμβολικές. Πιστεύω ότι η ηχογραφημένη μουσική στο μεγαλύτερο ποσοστό της έχει μετατραπεί σε κάτι αντίστοιχο της τηλεόρασης. Άψυχη και εθιστική προτάσσοντας μια δήθεν τελειότητα. Οι περισσότεροι μουσικοί χρησιμοποιούν την τεχνολογία για να ρετουσάρουν τα λάθη τους σαν να είναι μανεκέν που κρύβουν ραγάδες και πλαστικοποιούν βυζιά. Ενώ η ζωντανή μουσική είναι σαν ντομάτα χωρίς συντηρητικά. Όμορφη και αληθινή. Ακόμα πιστεύω ότι είναι σημαντικό οι τέχνες να ξαναποκτήσουν την έννοια της κοινωνικής συνεύρεσης, κάτι που πια έχει χαθεί και έχει επηρεάσει και την ίδια την τέχνη άλλα και την σημασία της μέσα στην κοινωνία.

Έβγαλες μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα το «Time machine» ως Mary and the Boy, τα «Please make me dance» και «Κουστουμάκι» μόνος σου και ένα δίσκο με remix μαζί με τον Felizol. Είναι σημαντική η διαρκής καλλιτεχνική έκφραση και δημιουργία για σένα; Ή δεν αναγνωρίζεις καθόλου ως τέχνη αυτά που βγάζεις προς τα έξω;
Αν είναι τέχνη ή όχι και τι είναι τέχνη γενικότερα δεν με απασχολεί. Πάντως, έχω ανάγκη να κάνω πράγματα διαρκώς. Για ψυχολογικούς λόγους κυρίως. Αυτό που βλέπω έξω από το παράθυρό μου είναι ένας τεράστιος λόφος από σκατά και νιώθω ότι διαρκώς πρέπει να σκάβω και να τα θάβω για να μην με πνίξουν. Με κάποιο τρόπο δηλαδή πολεμάω την απογοήτευσή μου με αυτά που κάνω σε προσωπικό επίπεδο.

Τι προσδοκίες έχεις από τη μουσική σου; Θες να κάνεις πωλήσεις; Θες να ζεις μέσα από αυτήν; Να έχεις αφοσιωμένους οπαδούς; Να ακούς τα τραγούδια σου στο ραδιόφωνο;
Θέλω πάνω απ’ όλα να συνεχίσει να είναι η μουσική «μου» και όχι κάποιου άλλου. Θέλω να μην κάνω πράγματα που δεν μου αρέσουν. Οπαδούς σίγουρα δεν θέλω. Πιστεύω ότι όταν ένα κοινό αρχίζει να αγαπάει έναν δημιουργό, αυτός καταστρέφεται. Γίνεται μαλθακός και κακομαθημένος και αντί να συνεχίζει να προκαλεί και να τρομάζει την κοινωνία αρχίζει να αναζητεί την αγάπη. Βέβαια, ίσως και αυτός να είναι ο πρωταρχικός λόγος που οι περισσότεροι ασχολούνται με την τέχνη, δυστυχώς.

Χρησιμοποιείς συχνά τη λέξη «σάπιο» και «σαπίλα» για να χαρακτηρίσεις πολλά πράγματα, καθώς και άλλες επιθετικές λέξεις (τσεκούρι, δαγκωματιά, μαύρο αίμα). Σε συνεπαίρνει η βία και η ασχήμια;
Ναι. Και μόνο ο ήχος αυτών των λέξεων με επηρεάζει πολύ έντονα. Θα ήθελα πάρα πολύ να εξωτερικεύω με κάποιον πιο σωματικό τρόπο τη βία που νιώθω μέσα μου άλλα μέχρι στιγμής μπορώ μόνο μέσω των δουλειών μου. Έχω εισπράξει πολλή βία στη ζωή μου ,κυρίως ψυχολογική που είναι και η χειρότερη, οπότε για μένα αυτά τα τραγούδια είναι λίγο σαν επιστροφή φόρου. Άλλοι θέλουν να κάνουν το κοινό τους να χαρεί ή να ερωτευτεί. Εγώ, το μοναδικό που θέλω είναι να τους υπενθυμίσω τον πόνο και να τους τρομάξω ψυχικά. Και για κάποιο περίεργο λόγο νομίζω ότι αυτό είναι καλό για αυτούς.

Η μόνη φωτογραφική καταγραφή της εικόνας σου προέρχεται πλέον μόνο από παιδικές σου φωτογραφίες. Πόσο σημαντικό σημείο αναφοράς η παιδική σου ηλικία;
Όχι τόσο σημαντικό πια όσο ήταν όταν βρήκα και το παρατσούκλι μου. Απλώς δεν μου αρέσει πια να δείχνω το ενήλικο πρόσωπό μου. Αυτό που θέλω να προβάλλω για μένα το βρίσκω στις παιδικές μου φωτογραφίες. Μου είναι πολύ πιο εύκολο μιας και μου είναι βασανιστικό να σταθώ μπροστά σε κάμερα.

Ετοιμάζεις μια ταινία με τίτλο «Νήμα», που είναι και τίτλος ενός τραγουδιού σου. Πόσο συνδέονται οι ιστορίες που αφηγείσαι στα τραγούδια σου με αυτά που καταγράφεις στις ταινίες σου;
Με τον τρόπο μου πάντα καταγράφω την καθημερινότητά μου και τις σκέψεις μου καμουφλαρισμένες πίσω από φαντασία. Όταν κάτι έχει γραφτεί στην ίδια συναισθηματική περίοδο -είτε είναι σενάριο είτε τραγούδι- σίγουρα έχει κοινά στοιχεία. Το «Νήμα» συγκεκριμένα προϋπήρξε σενάριο και τραγούδι για την ταινία και απλά επέλεξα να το ηχογραφήσω μαζί με τα υπόλοιπα στο «Κουστουμάκι».

Έχεις μια πολύ καλή δεξιότητα στο να «μπερδεύεις» τον ακροατή ως προς τι πρέπει να παίρνει στα σοβαρά και τι όχι στη μουσική και τους στίχους σου. Οι στίχοι σου είναι μελετημένοι ή είναι μια αυτόματη γραφή/φτύσιμο λέξεων;
Τα πάντα είναι σοβαρά σε αυτό που κάνω ακόμα και όταν κάνω πλάκα. Επίσης, διαφωνώ ότι η αυτόματη γραφή δεν μπορεί να είναι κάτι μελετημένο. Η λογική και η τακτική σκέψη δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω και ζω, οπότε αφήνομαι στο παραλήρημα και μέχρι στιγμής βλέπω ότι σαν αποτέλεσμα με αντιπροσωπεύει πολύ περισσότερο, ασχέτως του ότι μου παίρνει πολύ καιρό να καταλάβω και εγώ ο ίδιος τι προσπαθώ τελικά να πω.

Το «Είμαι αυτός» είναι σαν ένα χρονογράφημα της σύγχρονης Αθήνας. Πώς βιώνεις την καθημερινότητα στην πόλη; Έχεις πει βέβαια ότι «ο καλλιτέχνης οφείλει να μην είναι πολίτης της κοινωνίας ώστε να μπορεί να παραμένει καυστικός»…
Η πόλη για μένα είναι μια παλέτα. Ανάλογα με τη διάθεσή μου υπάρχουν μέρες που είναι πανέμορφη και θέλω να την κανακέψω και μέρες που είναι κακάσχημη και θέλω να την θάψω, να μη φαίνεται. Η Αθήνα είναι πραγματικά μια φανταστική πόλη. Είναι σαν να είναι η τουαλέτα όλης της Ευρώπης και εμένα αυτό μου αρέσει πολύ, γιατί πιστεύω ότι η τουαλέτα είναι το μοναδικό μέρος που οι άνθρωποι δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο. Απομονώνονται τελείως και αφήνουν το πρόσωπό τους να ξεκολλήσει από τη μάσκα της επικοινωνίας που κουβαλάνε όλη τη μέρα.

Έχεις ζήσει ποτέ σε κάποιο άλλο μέρος;
Δεν πήγα πουθενά. Μια ζωή εδώ.

Πλέον γράφεις μόνο με ελληνικό στίχο. Ακούς αντίστοιχα και ελληνική μουσική και Έλληνες συνθέτες;
Πάντα άκουγα ελληνική μουσική. Τώρα ακούω Δήμο Μούτση πολύ, Χωρίς Περιδέραιο και Συνθετικούς, το «Λέγκο» της Λένας Πλάτωνος και πάντα Θεοδωράκη, Σαββόπουλο και Άρη Ρέτσο. Καζαντζίδη και Μπέλλου εναλλάξ, σαν να λέμε Ozzy και Dio. Επίσης Άγγελο Κυρίου, αν και αυτός είναι κάτι πέρα από τη μουσική.

Τι ακριβώς γίνεται στις εμφανίσεις σας με τον Felizol; Τι θα παίξετε στο Residents και ποιος είναι ο Μολώχ Μέρκιν;
Με τον Felizol έχουμε εδώ και έναμιση χρόνο ένα νέο σχήμα που λέγεται Felizol and The Boy και παίζουμε μουσική για χορό. Ο Μολώχ Μέρκιν είναι ο Μπόλεκ από τους Μπόλεκ και Λόλεκ στο νέο του σχήμα. Στο Residents ο καθένας από εμάς θα παίξει σόλο, τραγούδια σε ελληνικό στίχο.

info:

Στρατ. Καλλάρη 4Α, Τ: 2310 238274
Σάββατο 13 /11, 22.30
είσοδος ελεύθερη