Με μια ιδιαίτερη αγάπη για την αφήγηση και την προφορικότητα -στοιχεία που ορίζουν την παράδοση της folk τραγουδοποιίας- και έντονη την εικόνα της φυγής και των φυσικών τοπίων στη μουσική του, ο κατά κόσμον Stephen Burch από την Αγγλία έχει δώσει πάνω απο 150 συναυλίες ταξιδεύοντας με μια κιθάρα στην Ευρώπη τον τελευταίο χρόνο. Επόμενη στάση του θα είναι και η Θεσσαλονίκη. Πριν τη συναυλία έδωσε συνέντευξη στην Δανάη Σοφία Βαρδαλή και το περιοδικό CITY.
Τι σε έκανε να ασχοληθείς με τη μουσική και μάλιστα με τη folk;
Από ένα νέο που πιάνει για πρώτη φορά κιθάρα στη ζωή του συνήθως περιμένουμε ότι θα παίξει punk ή rock’n’roll… Σπούδαζα ζωγραφική και εικαστικά για περίπου πέντε χρόνια και κάποια στιγμή βρέθηκα στην Ιρλανδία, σε ένα μέρος στη μέση του πουθενά, προσπαθώντας να ολοκληρώσω μια σειρά από ελαιογραφίες τοπίων, μεγάλων διαστάσεων. Όπως ήταν αναμενόμενο, σύντομα άρχισα να βαριέμαι τόσο που άρχισα να παίζω κιθάρα και να γράφω τραγούδια απλά και μόνο για να αποφύγω τη δουλειά που είχα να τελειώσω. Πολύ γρήγορα η μουσική άρχισε να μου αρέσει περισσότερο και συνειδητοποίησα πως τα τραγούδια που έγραφα ήταν κατά κάποιο τρόπο συνδεμένα με αυτό που προσπαθούσα να πετύχω έως τότε με τη ζωγραφική. Έστειλα μερικές κασέτες με αυτά τα τραγούδια σε ανθρώπους, που η ανταπόκρισή τους κατά κάποιο τρόπο τα επικύρωσε. Σύντομα επέστρεψα στην Αγγλία και ξεκίνησα να παίζω όλο και περισσότερη μουσική. Από πολλές απόψεις ένιωθα ότι απέτυχα (ως ζωγράφος) όμως νομίζω ότι ήταν σημαντικό για μένα να δημιουργήσω κάτι στο οποίο μπορούν να μετέχουν και άλλοι αντί να δουλεύω στην απομόνωση. Η folk μουσική έχει μια πάρα πολύ πλούσια ιστορία που αντανακλά πολλές κοινωνικές αλλαγές και παράλληλα είναι μια άμεση μορφή λεκτικής επικοινωνίας. Πάντοτε μου άρεσαν οι απαγγελίες, η αφήγηση ιστοριών, οι ομιλίες, τα αστεία. Η προφορικότητα γενικά. Πάντα μου άρεσε να ακούω τον πατέρα μου να λέει ανέκδοτα -μια τέχνη που σιγά σιγά πεθαίνει- και ιδιαίτερα στην Ιρλανδία υπάρχει μεγάλη παράδοση στην αφήγηση. Δεν είμαι και πολύ καλός κιθαρίστας, οπότε το πρώτο πράγμα που έκανα (ξεκινώντας να παίζω μουσική) ήταν να βάλω πάρα πολλές λέξεις πάνω σε πολύ απλή μουσική. Ίσως αυτό να λέγεται folk, αλλά για μένα είναι αμεσότητα και απλότητα. Όπως ακριβώς και τα blues, τα οποία λατρεύω: απλή δομή και ευρηματική διατύπωση των λέξεων. Δεν έχω στο νου μου ότι γράφω folk μουσική, απλώς ότι γράφω στίχους και όσο πιο απλές και βασικές μελωδίες γίνεται και προσπαθώ να τα ταιριάξω με τον πιο άμεσο τρόπο.
Το Βερολίνο είναι κατά κάποιο τρόπο η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα της techno. Τι σε έκανε να μετακομίσεις εκεί και υπάρχει αντίστοιχη σκηνή εκεί για μουσικούς του είδους σου;
Μετακόμισα εκεί ακριβώς επειδή έκανα περισσότερες συναυλίες στη Γερμανία από οπουδήποτε αλλού και κάποια στιγμή μας δόθηκε η ευκαιρία να νοικιάσουμε ένα σπίτι μαζί με ένα φίλο μου. Δεν ξέρω να σου πω πώς είναι η σκηνή εκεί, γιατί δεν ζω πλέον στο Βερολίνο και ένας από τους λόγους για τους οποίους έφυγα ήταν ότι είχα αρχίσει να νιώθω ότι ανήκω σε μια πολύ συγκεκριμένη σκηνή ή ότι έβλεπα πως κάποιοι είχαν φτάσει στο σημείο να παραδέχονται ότι αποτελούν ή θέλουν να αποτελουν μέρος κάποιας σκηνής, απλά και μόνο ζώντας εκεί. Εμένα αυτό δεν με απασχολεί και πολύ. Σημαντικό για μένα είναι να μπορώ να παράγω έργο και να βρίσκομαι ανάμεσα σε φίλους μου τις ώρες που δεν δουλεύω. Το Βερολίνο βέβαια, με εμπνέει με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Αλλά έχει να κάνει περισσότερο με την ιστορία της πόλης και την τοπογραφία της, παρά με οτιδήποτε άλλο.
Έχω την εντύπωση ότι οι μουσικοί είναι αφοσιωμένοι ταξιδιώτες σε τέτοιο βαθμό ώστε η μουσική τους και οι περιοδείες τους να είναι κάπως σαν δικαιολογία για γυρίσουν όλο τον κόσμο. Ισχύει το ίδιο και για σένα;
Τα τελευταία τρία χρόνια έχω ταξιδέψει περισσότερο από ποτέ άλλο και μάλιστα επισκέφθηκα χώρες και μέρη που ποτέ δεν περίμενα ότι θα δω από κοντά. Αισθάνομαι πολύ άνετα με τις μετακινήσεις και απολαμβάνω πολύ τα ταξίδια, αλλά είναι σημαντικό για μένα να έχω και μια βάση, ένα ορμητήριο. Σίγουρα δεν βλέπω τη μουσική ως δικαιολογία για να ταξιδεύω, σίγουρα όμως είναι ωραία συγκυρία γιατί ούτως ή άλλως η μουσική σε αναγκάζει να ταξιδέψεις – δεν γίνεται να παίζεις κάθε βράδυ στο ίδιο μέρος.
Τι άλλο σε εμπνέει;
Αποσπάσματα από ιστορικά βιβλία, ιστορίες των φίλων μου, ο Σάμιουελ Μπέκεττ, ο Κόρμακ ΜακΚάρθυ, οι σειρές του HBO, τα computer games, οι μεγάλες κινηματογραφικές οθόνες και οι πίνακες ζωγραφικής. Όλα εξίσου.
Πέντε αγαπημένα σου άλμπουμ;
Κανονικά θα ‘πρεπε να κάτσω να σκεφτώ λίγο περισσότερο, αλλά αυτά που μου έρχονται πρώτα στο μυαλό είναι τα εξής:
Lambchop – «Is A Woman»
Josh T. Pearson – «Last Of The Country Gentlemen»
Bonnie Prince Billy – «Ease Down The Road»
Blind Willie McTell – «Atlanta Twelve String»
Damien Jurado – «And Now That I’m In Your Shadow»
Καμία γυναίκα βέβαια στη συγκεκριμένη λίστα, αλλά ούτε και κανένα άλμπουμ κάποιου φίλου μου, οπότε η λίστα σίγουρα είναι ανακριβής.
Πες μας λίγα πράγματα για την Woodland Recordings…
Ξεκίνησα την εταιρεία το 2007 μαζί με ένα φιλο μου, για να μπορούμε να κυκλοφορούμε τα δικά μας πράγματα και να μπορούμε να διοργανώνουμε συναυλίες, γενικά να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν. Είχαμε μια δική μας βραδιά μια φορά το μήνα στο Μπράιτον για περίπου δύο χρόνια, μέχρι που έπρεπε να φύγω από την Αγλλία, οπότε όλο αυτό το πράγμα θα έπρεπε ή να το αφήσω πίσω ή να το πάρω μαζί μου. Τώρα το δουλεύω μόνος μου κατά βάση, αν και για κάθε κυκλοφορία ασχολείται αρκετά και ο εκάστοτε καλλιτέχνης. Έχουμε περίπου 45 κυκλοφορίες έως τώρα από διάφορους μουσικούς (Allysen Gallery, Vivian Void, Clara Kindle, Tristan Bursch, the Diamond Family κ.ά.) και όλες είναι χειροποίητες και σε περιορισμένα αντίτυπα. Μου αρέσει πολύ να ασχολούμε με τη διαδικάσία παραγωγής των αντιτύπων αν και δεν μου αποφέρει πραγματικά κέρδη. Το ζήτημα ήταν πάντα να μπορεί το label να είναι βιώσιμο και κάθε κυκλοφορία να μπορεί να χρηματοδοτεί την επόμενη. Αναρωτιέμαι πραγματικά γιατί κάθε μουσικός δεν κάνει το ίδιο. Είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνεις αυτό που πραγματικά σου αρέσει να κάνεις και έτσι όπως το θες εσύ.
Στη συναυλία σου στο Residents θα είσαι μόνος ή με μπάντα επί σκηνής;
Προσπαθώ να εμφανίζομαι μαζί με άλλους μουσικούς όταν υπάρχει η δυνατότητα, στην Ελλάδα έρχομαι όμως μόνος.
info:
The Great Park στο Residents
Κυριακή 25 Νοεμβρίου
ώρα έναρξης 22.00
είσοδος ελεύθερη
www.thegreatpark.co.uk
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
