Σαββατοκύριακο στο πρώην πάρκο Ηρακλιώτη, νυν Πεδίο του Άρεως, είχε σχεδιάσει να περάσει η ομάδα “Whynot” και μας κάλεσαν κι όλους εμάς να παρακολουθήσουμε 11 παραστάσεις, 7 συναυλίες και συνολικά 70 καλλιτέχνες εν δράσει. Η δεύτερη μέρα, δυστυχώς, ήταν βροχερή και φθινοπωρινή και δεν μας άφησε να χαρούμε το πάρκο και τα δρώμενα που θα λάμβαναν χώρα εκεί.
Το Σάββατο, όμως, ήταν απολαυστικό! Και τι δεν είχε! Live μουσική, παραστάσεις για μικρούς και μεγάλους, μέχρι και ζωγραφική θετικών σκέψεων. Η ομάδα Whynot είχε φορέσει στο πάρκο τα καλά του (πολύχρωμες γιρλάντες, ζωγραφιές κλπ), ήταν κι ο ήλιος ο απογευματινός που το ομόρφυνε ακόμη πιο πολύ έτσι που άλλαζε χρώμα στις φυλλωσιές των δέντρων του, κι είχε γίνει λοιπόν το πάρκο το ιδανικότερο μέρος να περάσεις το απόγευμα- βράδυ σου. Άσε που είχε και δροσιά, την ώρα που ολόκληρη η πόλη είχε μπει σε ένα τεράστιο καμίνι.
Με τον Kappa Acoustic ξεκίνησαν στις 19.00 τα lives. Ήταν πολύ παρεϊστικη κατάσταση. Καθισμένοι στα γρασίδια, κρατώντας τον ρυθμό με τα πόδια και χαμογελώντας στους διπλανούς, που κάπου ίσως τους είχες ξαναδεί.. Έτσι συνεχίστηκε το απόγευμα σε ρυθμούς swing από τo συγκρότημα “Swing till you drop”. Ναι, το swing είναι της μόδας και μάζεψε αρκετό κόσμο, που δεν δίστασε να σηκωθεί να χορέψεισ την εκπληκτική διασκευή που έκαναν τα παιδιά σε πολύ γνωστό παραδοσιακό σμυρνέϊκο. Με χορό συνεχίσαμε και στο live της latin- jazz μπάντας “Aperitto”. Θυμηθήκαμε πώς χορεύαμε τη μακαρένα και μάθαμε να χορεύουμε σάμπα σαν βραζιλιάνες. Ξαπλωμένοι μπροστά στο συγκρότημα και δυο πανέμορφοι, μεγάλοι σκύλοι που έδειχναν να απολαμβάνουν την παρουσία τόσου κόσμου, αλλά κυρίως τη μουσική.
Στη συνέχεια το πρόγραμμα είχε playback theatre απ’ την ομάδα “Ting!Playback”. Το playback theatre είναι ένα είδος δραματοθεραπείας, όπου τα βιώματα του κοινούμετασχηματίζονται από τους ηθοποιούς μέσω αυτοσχεδιασμών. Δεν με άγγιξε όμως. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως μου φάνηκε κάπως φτιαχτό, πλαστό.
Ο “Μικρός Πρίγκιπας” απ’ την ομάδα “Λαμπιόνι” παρουσιάστηκε στη Μεγάλη Σκηνή. Η παράσταση είχε κάποια μειονεκτήματα με κυριότερο όλων, θεωρώ, την μουσική σε κάθε αλλαγή σκηνής. Και δεν ήταν κακό το ότι είχε μουσική, αλλά ότι είχε την συγκεκριμένη που, κατά τη γνώμη μου, μείωνε την παράσταση, την έκανε να μοιάζει κάπως ευτελής, σαν κακόγουστη επιθεώρηση. Γενικά, οι ηθοποιοί ήταν ικανοποιητικοί, με τον ηθοποιό που κρατούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο να ξεχωρίζει. Κυρίως μεγάλοι παρακολούθησαν την παράσταση, οι μικροί ήταν στον “Καραγκιόζη Οικολόγο” και πρέπει να περνούσαν καλά κρίνοντας απ’ τα χαχανητά που έφταναν στ’ αυτιά μου.
Με το μονόλογο του Άκη Δήμου “ Η Σάντρα στο φως” τέλειωσα τη μέρα μου. Το κείμενο είχε ενδιαφέρον, κυρίως κωμικό. Η Χαρά Τόπα δεν μου προκάλεσε κάποια ιδιαίτερη αίσθηση. Αν και στιγμές στιγμές ένιωσα να γίνεται ο ρόλος της. Να μην είναι δύο ξεχωριστές οντότητες ο εαυτός της κι ο ρόλος της, αλλά μία. Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Κωχ ήταν ελλιπής. Ήταν ευρηματικό που έβαλε την ηθοποιό του να κινείται ανάμεσα σε τρεις χώρους κι αυτό να επιδρά στο σώμα και τη φωνή της, αλλά η μετάβαση γινόταν πολύ σκληρά και ωμά, δημιουργώντας έτσι πάυσεις που περισσότερο σχημάτιζαν “κοιλιά”, παρά ήταν λειτουργικές.
Μετά ακολούθησε μαραθώνια αφήγηση παραμυθιών από τη Βαρβάρα Δουμανίδου. Δεν έκατσα γιατί φοβήθηκαν μην έχουν happy end. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, με εκδηλώσεις σαν αυτήν ίσως και να μπορούσα να πιστέψω στα παραμύθια..
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
