Θεσσαλονίκη: ΑΧΕΠΑ, κορωνοϊός, Μοναξιά (η μαρτυρία από μία γιατρό)

Ξημερώματα. Εφημερεύω. Διασχίζω έναν άδειο διάδρομο. Δεξιά μου βρίσκονται οι ανοιχτές πόρτες των θαλάμων των ασθενών. Η ασθενής που με ειδοποίησαν οι νοσηλεύτριες ότι έχει πρόβλημα είναι στον τελευταίο θάλαμο.

Περνώντας έξω από τον προτελευταίο θάλαμο, ακούω τον ασθενή, που ανήκει και αυτός στους δικούς μου, να φωνάζει ένα γυναικείο όνομα με παρακλητικό τρόπο. Υποθέτω ότι καλεί κάποια νοσηλεύτρια την οποία γνωρίζει με το όνομά της.
Κοντοστέκομαι και τον ρωτάω, αφού τον προσφωνώ με το επίθετό του που το θυμάμαι:
«Χρειάζεστε κάτι;».
Μου απαντάει με έντονο, σχεδόν θυμωμένο τόνο, σαν να τον ενόχλησα που ρώτησα:
«Όχι, την γυναίκα μου φωνάζω.».

Μένω ακίνητη, σχεδόν δεν αναπνέω. Έχει γυρισμένη την πλάτη. Δεν βλέπω το πρόσωπό του. Δεν με βλέπει. Μένω εκεί και τον κοιτάζω. Πονάω με τον πόνο του. Με διαλύει η μοναξιά του. Στέκομαι μόνη και αδύναμη μπροστά στο μεγαλείο του άντρα που φωνάζει την γυναίκα του.

Ο κάθε ασθενής είναι μόνος του

Ο Covid σκοτώνει ανθρώπους. Αυτό το ξέρει κάθε νοήμων άνθρωπος. Όσοι έχουν δικούς τους ανθρώπους που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία ή ιδιωτικές κλινικές ξέρουν ότι δεν επιτρέπονται όχι μόνο οι επισκέψεις ξένων, αλλά και η παραμονή πολύ δικών τους ανθρώπων, των συνοδών τους.
 

Ο κάθε ασθενής είναι μόνος του. Μόνος του με τον πόνο του, την αγωνία του, τις σκέψεις του. Τα κινητά τηλέφωνα είναι ένα κανάλι επικοινωνίας, αλλά για πόση ώρα; Οι ώρες της ημέρας και κυρίως της νύχτας είναι πολλές, χωράνε πολλή μοναξιά.

Θυμάμαι τον θάνατο της μαμάς μου. Την τελευταία ημέρα της κρατούσα το χέρι για οκτώ συνεχόμενες ώρες. Άνοιγε τα μάτια, με κοίταζε και τα ξανάκλεινε. Ήξερε ότι ήμουν εκεί. Ήξερα ποιο ήταν το τελευταίο βλέμμα της. Ένιωσα ότι δεν θα ξανάνοιγε τα μάτια της. Το τέλος πλησίαζε. Πέθανε δέκα ώρες αργότερα. Όχι μόνη της.

Ήρωες είναι οι ασθενείς, όχι οι γιατροί

Τώρα οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι τους. Το ξέρουν άραγε όλοι αυτοί που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Covid; Ξέρουν πως η δύναμη του Covid δεν καθορίζει μόνο όσους μολύνει, αλλά όλους τους ασθενείς; Μου λείπουν οι εικόνες των θαλάμων του ΑΧΕΠΑ με συνοδούς, επισκέπτες, κουτιά γλυκά, λουλούδια, φωνές, γέλια, θορύβους από καρέκλες που σέρνονται στο πάτωμα, για να πάνε κοντά στον ασθενή. Το κοντά χάθηκε. Τώρα οι κοντινές παρουσίες είναι οι νοσηλεύτριες και οι γιατροί που θα περάσουν και θα φύγουν.
 

Έφυγα από τον ασθενή που φώναζε την γυναίκα του και πήγα στην ασθενή για την οποία είχα κληθεί. Μπαίνοντας στον θάλαμό της, κοιτάζοντάς την κατευθείαν, είδα πίσω της το παράθυρο. Έξω άρχισε να χαράζει. Ερχόταν η μέρα. Η μοναξιά είναι ελαφρύτερη με το φως. Η νύχτα θα πάρει τις σκιές της από τις ψυχές μας, και των ασθενών και της δικής μου.

Υποκλίνομαι στο μεγαλείο των ασθενών που παλεύουν μόνοι τους. Εγώ πάντα έλεγα ότι οι ήρωες είναι οι ασθενείς, όχι οι γιατροί. Αυτοί που ξέρουν ότι πεθαίνουν, αυτοί που βλέπουν το τέλος να έρχεται, κι όμως αντέχουν. Αυτοί που δεν ξέρουν ότι πεθαίνουν κι αντέχουν να ελπίζουν, παρά τα αρνητικά σημάδια που τους δίνει το σώμα τους.

 

Η σκέψη μου είναι κοντά στον ασθενή που είναι μόνος του και φωνάζει την γυναίκα του.
 

Η σχέση μου με τους ασθενείς μου είναι δική μου υπόθεση. Η αγάπη που δίνω και παίρνω είναι πηγή ζωής και δύναμης για μένα. Είναι ένα βαθύ μυστικό που σήμερα αποφάσισα να μοιραστώ, έστω και ακροθιγώς, με όσους από εσάς ξέρετε να μοιράζεστε. Αποφάσισα να το κάνω γιατί θέλω να ξέρετε πως η ζωή σας επηρεάζει τις ζωές άλλων ανθρώπων. Εσείς που διασπείρετε τον Covid, αδιαφορώντας για τα μέτρα και τις συνέπειες που έχει η επιλογή σας, είστε όχι μόνο  υποψήφιοι ασθενείς Covid, αλλά και υποψήφιοι ασθενείς για κάθε νόσημα. Σήμερα είστε υγιείς και θέλετε να διασκεδάσετε, βάζοντας σε κίνδυνο αθώους ανθρώπους. Αύριο; Δεν ξέρετε. Κανείς δεν ξέρει.

Δεν σας τα λέω για να φοβηθείτε. Θέλω να ανοίξετε την ψυχή σας και να νιώσετε ότι η χαρά σας επιβαρύνει την μοναξιά των ασθενών. Σκεφτείτε μας. Τον ασθενή που είναι μόνος του και φωνάζει την γυναίκα του και την γιατρό που τον κοιτάζει ανήμπορη να αλλάξει την μοναχική πορεία του προς τον θάνατο. Εξακολουθείτε να χαίρεστε συνωστισμένοι; Σας λυπάμαι! Εσάς! Όχι εμάς!

 

Δέσποινα Ντίνα

Ειδικευόμενη Ενδοκρινολογίας, Α΄ Παθολογική Κλινική, ΑΧΕΠΑ