Το φινάλε δεν έχει γραφτεί ακόμη για κανέναν

Έβαλα στη θέση του, ψηλά στην προθήκη, το τελευταίο απόκτημά μου, μετά τη βόλτα στο κυριακάτικο παζάρι της πλατείας Αβησσυνίας, καλύπτοντας το υποτιθέμενο κενό ανάμεσα σε δύο ποτήρια. Στάθηκα απέναντι να το καμαρώσω. Eδώ και αρκετά χρόνια δανείζομαι μνήμες συλλέγοντας παλιά μικροαντικείμενα…

Το χάζευα αφηρημένος για αρκετή ώρα. Ένα ποτήρι σε βυσσινί χρώμα προϊόν παλιού εργοστασίου που σίγουρα δεν υπάρχει πια. Άραγε πόσοι άνδρες, ποιες γυναίκες επιβεβαίωσαν ή επανεξέτασαν τις σκέψεις τους αγγίζοντάς το.

Ευδαιμονία, υποψίες, ψευδαισθήσεις, μοναξιά, ζήλια, απόγνωση, ηδονή, μίσος, ανατριχίλα, ταχυπαλμία, απώλεια, προσμονή, λαγνεία, μέθεξη, σκιρτήματα, αϋπνία, μέθη, αγωνία, θυμός, μυθοποίηση, λατρεία όπως ξαφνικά αποτυπώθηκαν στο γυαλί, έτσι μια μέρα χάθηκαν. Χάθηκαν όμως; ή παρέμειναν αθέατα πάνω στο ποτήρι που άγγιξαν δεκάδες χείλη.

Όπως και να έχει σειρά του να αποσυρθεί ….η τελευταία πράξη έχει πλέον παιχτεί. Ουδέποτε πλέον θα μετέχει σε Κυριακάτικα τραπεζώματα. Έγινε ένα ακόμη έκθεμα της συλλογής…

Κοιτάζοντας το πέρασαν δεκάδες σκέψεις μέσα απο το μυαλό μου, η μία πίσω από την άλλη. Δεν κατάλαβα πότε ακριβώς συνέβη αλλά στα ξαφνικά έμεινα εμβρόντητος να παρακολουθώ τον εαυτό μου που είχε πάρει τις αποφάσεις του να ανεβαίνει στην καρέκλα, να κατεβάζει και να γεμίζει με ένα σαρκώδες ιταλικό κρασί το παλιό ποτήρι… Έμεινα να με παρακολουθώ να υψώνω το ποτήρι ψηλά και να κάνω μια πρόποση, σε αυτούς που φύγανε, σε αυτούς που το άγγιξαν και άφησαν το στίγμα τους αέναα να το συνοδεύει. 

Γιατί το έκανα δεν έχω κάποια εξήγηση. Δεν αποδίδονται όλα με λέξεις. Κάποιοι πίνουν για να ξεχάσουν τις σκέψεις, με αποτέλεσμα να μεθοκοπούν και κάποιες σκέψεις λιώνουν αυτούς που δεν μπορούν να τις καταπιούν.

Έβαλα μια σοπράνο φωνή να ακούγεται από τα ηχεία και ψιλογέλασα διαστροφικά όταν συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι μια μηχανική επαναλαμβανόμενη κίνηση που κάνω αποκλειστικά όταν είμαι μόνος στο σπίτι, ποτέ όταν υπάρχει και δεύτερο άτομο. (Όταν αρχίσεις να καταλαβαίνεις κάποια πράγματα έχεις ήδη ανοίξει την πόρτα και για τα επόμενα).

Τίποτε όμως δεν σβήνεται από όσα έχουν γίνει. Οι ζωές που έχει ζήσει κάθε αντικείμενο παραμένουν και αιωρούνται εντός του.

Υπάρχει ο καιρός των δακρύων.
Υπάρχει ο χρόνος της ανέμελης χαράς.
Υπάρχει και ελπίδα όταν κάνεις θετικές σκέψεις.

Δεν γράφτηκε ακόμα για κανέναν το φινάλε.


Σ.
ss@cityportal.gr