«Το Ξύλινο Τείχος» Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου

«Πιστεύω πως «Το Ξύλινο Τείχος» είναι ένα μυθιστόρημα σύγχρονο. Όχι τόσο γιατί φέρνει στις μέρες μας τη μακρινή εκείνη εποχή, αλλά διότι αυτή εμπεριέχει προφητικά, όλα όσα μεγαλύνουν ή μαστίζουν τον σύγχρονο κόσμο. Αν και ιστορικό μυθιστόρημα, λέω πως το έγραψα μυητικά. Και κάθε μυητική περιπλάνηση είναι ταυτόχρονα και αναγωγή της ψυχής στον εαυτό της, στην πολλαπλότητα της αυτογνωσίας της». Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου.

 

Μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που το πήραν αιχμάλωτο από τη Λήμνο, ξετυλίγεται το έπος του αρχαίου κόσμου. Ο Αλκαμένης κατορθώνει να φτάσει στη Σπάρτη, να γνωρίσει από κοντά τη μοναδική αυτή πόλη, αλλά και να γίνει ο μάρτυρας των γεγονότων στις μεγαλύτερες πολεμικές συγκρούσεις της Ιστορίας. Ως είλωτας, ως μελλοθάνατος, ως παρατηρητής, γίνεται ο μυθικός άξονας που φέρει όλη τη σκληρότητα αλλά και τη σαγήνη ενός κόσμου που θα μπορούσε κανείς να τον πει σημερινό.
 

Το κείμενο, πάνω απ όλα, είναι η ανθρώπινη περιπέτεια. Η εποποιία των αγώνων του ανθρώπου, αλλά και η αντίληψή του για τη ζωή και τη μοίρα, για τον Άδη, για την ψυχή. Και μόνον η απόφαση εκείνων των “ολίγων” να αντικρούσουν την Ύβριν του περσικού ιμπεριαλισμού δίνει το μέτρο της εποχής.
 

Με λόγο ζωντανό και διορατικό, με τα γεγονότα να εκτυλίσσονται στην αρχετυπική τους ποίηση, το μυθιστόρημα ακυρώνει τον χρόνο, γίνεται μια περιπέτεια του σημερινού ανθρώπου πάνω στην γη. Ένα μυθιστόρημα που ανιχνεύει στα βάθη της ψυχής τη συλλογική μνήμη του αίματος και τη χαμένη αυτογνωσία.

 

Ουσιαστικά, είναι τρία βιβλία σε ένα. Με εξαιρετική γραφή η Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου περιγράφει τρεις σπουδαίες μάχες του αρχαίου κόσμου ( Μάχη των Θερμοπυλών- Ναυμαχία της Σαλαμίνας- Μάχη των Πλαταιών), μέσω της διήγησης του Αλκαμένη, ο οποίος συμμετείχε και στις τρεις. Παρά το ότι είναι ιστορικό μυθιστόρημα, η έμφαση δεν δίνεται στις μάχες, αν και αυτές περιγράφονται, αλλά στη νοοτροπία και στον τρόπο ζωής των αρχαίων, κυρίως των Σπαρτιατών.
 

Με γραφή μελίρρυτη, ποιητική και σε διαστήματα σκληρή, η συγγραφέας μάς μεταφέρει με μαεστρία στην Αρχαία Ελλάδα. Τα ιστορικά στοιχεία άρρηκτα συνδεδεμένα με τον ρου της ανατρεπτικής διαδρομής του κεντρικού ήρωα της μυθιστορίας, του Αλκαμένη, ενός Λήμνιου είλωτα της Σπάρτης.
 

Με εξαιρετική περιγραφική δεινότητα και ποιητική διάθεση, η συγγραφέας σκιαγραφεί ιστορικά γεγονότα που στιγμάτισαν το ελληνικό έθνος, γεγονότα που αν είχαν διαφορετική τροπή, το σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετικό. Μετά από πολλή, επίπονη έρευνα, η Μαρία Λαμπαδαρίδου – Πόθου πλάθει – παράλληλα με τη δράση – όλο το κοινωνικό φόντο της εποχής των περσικών πολέμων.

 

Μελετώντας την καθημερινότητα των Σπαρτιατών και των Αθηναίων και τονίζοντας ταυτόχρονα και τις διαφορές των δυο αυτών πόλεων, όπως και της γαλούχησης των ανθρώπων τους, ο αναγνώστης καταφέρνει να διεισδύσει ακόμη πιο βαθιά στην ιστορία θεωρώντας το μυθιστόρημα ένα σύγχρονο ανάγνωσμα με σημερινούς ήρωες . Ωστόσο, οι χαρακτήρες – άριστα ψυχογραφημένοι – επιβιώνουν, ζουν και αναπνέουν σε χρόνους αλλοτινούς. Διδάσκουν το ελληνικό πάθος και την ενότητα απέναντι στον εχθρό. Δε συγχωρούν τις προδοσίες, όμως δείχνουν μεγαλοψυχία σε αρκετά γεγονότα.
 

Το «Ξύλινο Τείχος» είναι ένα αξιοπρόσεχτο μυθιστόρημα, γραμμένο με συναισθηματισμό και, ταυτόχρονα, με σκληρότητα . Όπως οι δυο όψεις των ανθρώπων. Συναισθηματικοί και σκληροί . Γι αυτό, σαν σημείο αναφοράς έχει τον άνθρωπο με τις φοβίες του, τα αμφίπλευρα συναισθήματά του και τις σκέψεις του. Είναι ένα μυθιστόρημα που υμνεί τη φιλία, την ευγνωμοσύνη, την αγάπη και τον ελληνικό πολιτισμό.

Προτείνεται σε αναγνώστες που αντιλαμβάνονται στην εποχή μας, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τότε ήταν οι Πέρσες που ήρθαν από την Ασία. Οι Οθωμανοί μετά, όπου χρειάστηκαν τέσσερις ολόκληροι αιώνες για να αφυπνιστούν οι Έλληνες και να εννοήσουν οι Ευρωπαίοι τον επερχόμενο ασιατικό κίνδυνο. Στο τώρα είναι πάλι απειλή η Τουρκία. Ο «Σουλτάνος» της με τις επεκτατικές βλέψεις του, οραματίζεται σύγχρονη Ισλαμική αυτοκρατορία. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση ευμενώς καθησυχάζει και καθεύδει.

cityportal.gr | «Το Ξύλινο Τείχος» Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου | Προτείνει ο Παύλος Λεμοντζής