Παρασκευή βράδυ στο Νέο Υπερώο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και κάτι συμβαίνει. Φασαρία, τσιρίδες, ένταση, ακόμη και ξύλο. ‘Ολα αυτά γίνονται βέβαια στο πλαίσιο της παράστασης <Το Κύμα> από το ομώνυμο βιβλίο του Ρον Τζόουνς, που έγινε ταινία πριν απο μερικά χρόνια και τώρα ήρθε η ώρα να το δούμε και στο θέατρο.
Η ιστορία του έργου βασίζεται σε ένα πραγματικό πείραμε που διεξήγε με τους δεκαπεντάχρονους μαθητές του ο συγγραφέας Ρον Τζόουνς, ως καθηγητής ιστορίας στην Καλιφόρνια το 1967. Το γεγονός ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία είναι από τη μια θετικό κι από την άλλη αρνητικό. Θετικό γιατί πάντα οι άνθρωποι έχουμε την τάση να δείχνουμε περισσότερο ενδιαφέρον για κάθε τι που είναι τουλάχιστον εμπνευσμένο από ένα πραγματικό γεγονός. Από την άλλη, όμως, χρειάζεται ιδιαίτερη επιδεξιότητα στην μεταφορά μιας ιστορίας και στην αφήγησή της μέσω οποιασδήποτε μορφής τέχνης. Στην προκειμένη περίπτωση νομίζω πως η μόνη αστοχία που έγινε ήταν η διασκευή του έργου σε κάποια σημεία όπως η μετατροπή των ξένων ονομάτων στα ελληνικά, για να διαχωριστούν οι ντόπιοι μαθητές και προφανώς να είναι εύκολα αντιληπτό από τον θεατή ποιος είναι ποιος. Γιατί να υποτιμήσουν τόσο την ικανότητα των θεατών να ξεχωρίσουν τους ντόπιους από τους φιλοξενούμενους μαθητές; Ή ακόμα η απόδοση κάποιων διαλόγων κι οι σκόρπιες λέξεις και φράσεις που έλεγαν οι μαθητές όπως υποτίθεται πως γίνεται σε μια τάξη. Μάλλον αμηχανία και αδυναμία έδειχναν. Ή τέλος, κάποια νοηματικά κενά ή κάποιες δράσεις που δεν δικαιολογούνταν. Χρειαζόταν περισσότερο χρόνο για να αναπτυχθεί.
Τον κεντρικό ρόλο του καθηγητή κρατούσε ο Δημήτρης Σιακάρας που ενώ αποτελεί ενδιαφέρουσα παρουσία, μόνο λίγες στιγμές φάνηκε να είναι όντως εκεί. Ο Έκτωρ Καλούδης, ως διευθυντής του σχολείου, δεν θα έλεγα ότι ήταν ικανοποιητικός, δεν εμφανίστηκε πολύ βέβαια και σε κάποιο σημείο ήταν και αδικαιολόγητα υπερβολικός. Περίμενε όλα όσα επρόκειτο να συμβούν. Καμία έκπληξη. Η Μαρία Καραμήτρη εμφανίστηκε επίσης λίγο, έδειχνε όμως ότι διασκέδαζε την παρουσία της εκεί και ειδικά στην τελευταία σκηνή ήταν απόλυτα εναρμονισμένη με τα τεκταινόμενα. Ανάμεσα στους 13 συνολικά μαθητές τους κυριότερους ρόλους, για να είμαι απόλυτα σαφής, τους ομιλούντες ρόλους έπαιζαν η Πάολα Μυλωνά, η Χρύσα Τουμανίδου, ο Ανδρέας Άγγελος Καρανικόλας και ο Χάρης Παπαδόπουλος. Κατά την προσωπική μου κρίση οι δύο τελευταίοι είχαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Η σκηνοθεσία του Γιάννη Ρήγα ήταν κάπως κουραστική και σημεία-σημεία αμήχανη. Στη μέση περίπου της παράστασης εμφανίζεται ένα βίντεο (υπέυθυνος ο Γιάννης Πειραλής) το οποίο κουράζει και κρατά πολύ κι ας μπήκε για να βοηθήσει την παράσταση στην εξέλιξή της. Προφανώς ο εμπνευστής της ιδέας του βίντεο είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης κι αυτό το καταλογίζω στα μείον. Τα σκηνικά του Κώστα Αρώνη σε μετέφεραν σε σχολικό κλίμα, ίσως όμως ελαφρώς πιο πολιτικοποιημένο απ’ ότι στην πραγματικότητα. Ήταν κάπως πιο περιβάλλον πανεπιστημίου κρίνοντας από τους τοίχους, όσο για τα κοστούμια του Χρήστου Μπρούφα ήταν πέρα για πέρα ταιριαστά. Σωστή και η κίνηση που επιμελήθηκε ο Κώστας Γεράρδος.
Το έργο επιλέχθηκε, προφανώς, λόγω επικαιρότητας. Θέλει να περάσει ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Δεν υποβόσκει το μήνυμα. Στο σερβίρει κατά πρόσωπον. Είναι σίγουρα μια ενδιαφέρουσα παράσταση και παρά τις όποιες αδυναμίες, που στο κάτω κάτω υπάρχουν παντού, αξίζει να την παρακολουθήσουμε. Κερδισμένοι θα βγούμε.
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
