Μπορεί να τη λένε Ελένη, Μαρία, Αϊσέ, Νεφέλη, Σάρα, Ραντίσσα ή ό,τι άλλο. Το «σπίτι» της πιθανόν να είναι βίλα, διαμέρισμα ή δωμάτιο σε δομή, αδιάφορο το είδος. Το δικό της «σπίτι» όμως, δεν είναι το κάστρο που την προστατεύει από την πανδημία αλλά κελί όπου βιώνει κάθε μέρα την κόλαση της κακοποίησης.
Φτωχός ο χαρακτηρισμός «κακοποίηση» για να αποδώσει τους βιασμούς, τα σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια, το καθημερινό παράλογο, το μη προβλέψιμο που καθηλώνουν το θύμα έρμαιο στα χέρια του οικείου βασανιστή. Φτωχός ν? απεικονίσει, να μεταδώσει το ζοφερό περιβάλλον που τρέφει τον τρόμο, την επιβολή του εξευτελισμού, της συνεχούς ταπείνωσης, φτάνοντας πολλές φορές τη γυναίκα που ζει εκεί μέσα να το θεωρεί «φυσιολογικό».
Με μέλη σπασμένα, πληγές που αιμορραγούν, με μώλωπες στο πρόσωπο και στο σώμα και με εσωτερικές οργανικές βλάβες, τα θύματα προσέρχονται καθημερινά στα επείγοντα των νοσοκομείων. Δέχονται την περίθαλψη του κορμιού με κλειστό στόμα. Οι περισσότερες αρνούνται την ιατροδικαστική εξέταση. Ο φόβος η πλέον απροσπέλαστη φυλακή.
Η ψυχή όμως δεν θεραπεύεται με ράμματα, ορούς, ιώδια και παυσίπονα. Επιστρέφουν βουβές στο σκοτάδι του «σπιτιού» τους. Αυτές είναι οι λιγότερες των περιπτώσεων. Η πλειονότητα δεν φτάνει καν ως ένα νοσοκομείο. Η βία παραμένει περίκλειστο μυστικό εντός των οικογενειακών τειχών.
Παγκόσμια, τα νούμερα των καταγεγραμμένων θυμάτων και προ της επιβολής των μέτρων εγκλεισμού της πανδημίας, ήταν αποκαρδιωτικά. Τώρα, η απομόνωση τα αυξάνει δραματικά, βρίσκοντας το πλέον πρόσφορο έδαφος για να δράσει. Τώρα που ο ένας αποφεύγει τον άλλο, τώρα που πολλές δουλειές διακόπηκαν, τώρα που λίγοι κυκλοφορούν κι αυτοί από ανάγκη,
τώρα που η απειλή του θανάτου αφορά όλους, από πού τάχα ν΄ αντλήσουν δύναμη , πού να βρουν στήριξη, χέρι βοηθείας, ετούτες οι άδικα και συστηματικά κακοποιούμενες γυναίκες, πολλές από τις οποίες φτάνουν να πεθαίνουν αβοήθητες από το χέρι του θύτη τους;
Το «Μένουμε Σπίτι» δεν αποτελεί σωτηρία για όλους! Κι ενώ βρισκόμαστε προστατευμένοι στο άδυτό του, οι καυγάδες, οι κραυγές βοήθειας, τα κλάματα των παιδιών από το διπλανό σπίτι γίνονται αντιληπτά. Άλλωστε σε πολυκατοικίες μένουμε οι περισσότεροι.
Η ενδοοικογενειακή βία υφίσταται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, κι εκτός από την εμφανή σωματική υπάρχει, η λεκτική, η ψυχολογική και η οικονομική. Κανείς, από όπου κι αν προέρχεται, δεν είναι υπεράνω υποψίας.
Το να κωφεύουμε ή απλά και μόνο να την σχολιάζουμε αναμεταξύ μας, είναι μορφή συνενοχής.
Σήμερα υπάρχει κοινωνική μέριμνα και δομές που προσφέρουν ουσιαστική στήριξη για διέξοδο από το πρόβλημα. Αν λοιπόν πέσει στην αντίληψή σου ένα τέτοιο περιστατικό, μην αδιαφορήσεις! Βρες τρόπο να προσεγγίσεις τη γυναίκα που βλάπτεται. Δοκίμασε να της δείξεις πώς δεν είναι μόνη, όπως πιστεύει, πως υπάρχουν τρόποι διαφυγής και σωτηρίας από την κόλαση που βιώνει, ενδεχομένως για πολλά χρόνια. Προσπάθησε να διαπεράσεις τον τρόμο που επικρατεί στην ψυχή της και την κρατάει ακίνητη σε αυτό το τέλμα.
«Μένουμε σπίτι δεν σημαίνει υπομένουμε τη βία» είναι και το μήνυμα που έρχεται από το επίσημο κράτος. Στα θύματα προσφέρεται αυτή τη στιγμή δωρεάν στέγαση, σίτιση και εξετάσεις στα Συμβουλευτικά Κέντρα για τη Βία κατά των Γυναικών, σε όλη την Ελλάδα. Κι ας έχουμε κατά νου ότι η ενδοοικογενειακή κακοποίηση σύμφωνα με τον νόμο αποτελεί ποινικό αδίκημα.
Γράφει η Μαρία Ψωμά Πετρίδου
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
Ακολουθείστε το Cityportal.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα τελευταία νέα
Cityportal.gr Live ενημέρωση: O κορωνοϊός λεπτό προς λεπτό στην Ελλάδα και παγκοσμίως