Το νησί είναι, ο δικός μου ορισμός για την ουσία της ζωής

Μέρες γεμάτες- όμορφα κουραστικές. Φεύγεις σχεδόν πριν ξημερώσει καλά, γυρίζεις νύχτα.
Επιστροφή από τη δουλειά και ξαφνικό φρενάρισμα. Ωραίος ουρανός. Κλικ! Το αμάξι τσουλάει μόνο του, τραβώ χειρόφρενο και σκέφτομαι τί αξίζει η ζωή αν δεν μπορείς να ξεφύγεις από το πρόγραμμα , να σταματήσεις γι αυτό που σού κίνησε την προσοχή;

Γυροφέρνουμε σε άδειους δρόμους. Γνώριμο ταβερνείο στη μέση τού πουθενά,είναι ανοιχτό, μα μέσα κανείς, κι ας φωνάζω τους ιδιοκτήτες. Απο πάνω το σπίτι. Τα κλειδιά στην πόρτα, μα ούτε ψυχή. Νέο δρομολόγιο: Η πιο μεγάλη μπριζόλα που είδα ποτέ, ήλιος δυνατός να σε λούζει, βόλτα στην παραλία- ενώ απέναντι φαίνεται η καταιγίδα. Παρέα άλλη, ποτό σε στέκι ξεχασμένο, ατμόσφαιρα ωραία, τζάκι που σιγοκαίει κι ο μπάρμαν παλιός γνώριμος.

Ζόρικο πρωινό ξύπνημα σε μέρα εργασιακά μάλλον δύσκολη. Μα τέλος χαλαρό. Σα να μπήκε η άνοιξη, αράζουμε στην αυλή, λιαζόμαστε και βγάζουμε φωτογραφίες! Κι όταν όλοι φεύγουν και η αυλή αδειάζει εντελώς, ο Γρηγόρης ανάβει τσιγάρο και διαβάζει το θεατρικό που έγραψα! <Το υπόλοιπο σπίτι μου>, τού λέω. ‘Εχω ραντεβού και άργησα. Στο τηλέφωνο χαμογελώ : <Σού έχω και πακέτο φαγητό>, μού λένε. Μαντεύω τίνος! Φίλη μού άφησε μέσω τρίτων κομμάτια σπιτικής πίτας! Τελικά, το νοιάξιμο κάνει κύκλους, διαχέεται στη ζωή!

Τιμώ τις πίτες με ζεστή σοκολάτα σε παραλία ατελείωτη. Οι ώρες περνούν. Ξαφνικό τηλεφώνημα: <Έλα από εδώ>, μού λένε. Κομμάτια, μα ενδίδω. Σπίτι αγαπημένο. Ωραία τραγούδια κι έξω συννεφιασμένο απόγευμα σε θάλασσα που δε χορταίνεις να χαζεύεις από εδώ! Κλασική και ηλεκτρική κιθάρα παίρνουν φωτιά. Η έκπληξη τα ντραμς. Walk on στα ηχεία κι εμείς να ακολουθούμε με τις συγχορδίες που βρήκαμε. Κάποτε ένας ντραμίστας μού αφιέρωνε το ίδιο τραγούδι – σε άλλες θάλασσες. <Χτύπα δυνατά!>, ακούω. Το κάνω. Ένα σπίτι στη μέση του πουθενά, χωρίς γείτονες για να ενοχλείς, λες και είναι φτιαγμένο για να ατενίζεις τον ορίζοντα και να παίζεις φάλτσες νότες.

Το νησί είναι , τελικά, ο δικός μου ορισμός για την ουσία της ζωής.