Στην μεγάλη σάλα του φουαγιέ του θεάτρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, ξετυλίχτηκε η ιστορία που αφουγκράστηκε ο Ισπανός ποιητής Φ. Γκ. Λόρκα στο θεατρικό έργο του, Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα.
Έργο δραματικό, λαϊκής αντίδρασης και κοινωνικών συμβάσεων που αντανακλούν στην ψυχοσύνθεση των γυναικών κανόνες οι οποίοι επιβάλλονται ως τετελεσμένα θέσφατα, προκειμένου να ελεγχθεί η ηθική, να διασφαλιστεί η υπόληψη και να διαιωνιστεί το καλό όνομα της οικογένειας.
Στον πυρήνα μιας οικογένειας την οποία αποτελούν κυρίως γυναίκες, εστιάζει ο ποιητής για να μιλήσει για τον κοινωνικό ρόλο, τις στερεοτυπικές αντιλήψεις συμπεριφοράς και διαγωγής, για την ελευθερία και τον έρωτα, με αφορμή το πένθος. Μια γυναίκα, ύστερα από τον θάνατο του δεύτερου συζύγου της, επιβάλλει -ως έκφραση του πένθους- πολύχρονο εγκλεισμό στις κόρες της, υπακούοντας στην γραμμή μιας άκαμπτης ηθικής σκληρότητας και αναλγησίας. Προκειμένου να μην δώσει λαβή για σχόλια σχετικά με το ανεπίληπτο όνομα της οικογένειάς της, φέρεται τυραννικά, θυσιάζοντας τη χαρά και την ζωή των θυγατέρων της, ξεπληρώνοντας ακόμα και με το τίμημα του θανάτου, τον πόθο και την προσδοκία του έρωτα.
Παρακολουθήσαμε δικτυακά την παράσταση του ΚθβΕ
Στην παράσταση του ΚθβΕ– που παρακολουθήσαμε διαδικτυακά- δόθηκαν αδρά τα σχήματα της ματαίωσης, της απογοήτευσης, της θλίψης, της αντίδρασης, της υποταγής, του φόβου, της ανυπακοής, της ακύρωσης της επιθυμίας και της λαχτάρας της νιότης για ζωή.
Το λιτό σκηνικό, με τις καρέκλες και τις βαριές κουρτίνες, έδειξε τον κενό χώρο και το σκοτεινό πλαίσιο της φυλακής των γυναικών σε μεγέθυνση: βαριά σκιά πίσω από τον τοίχο ενός σπιτιού, στον ψυχρό προθάλαμο μιας σάλας, στο σκοτεινό βάθος μιας εκκλησίας με τον σταυρό- σύμβολο του μαρτυρίου. Από αυτόν τον κλειστό χώρο, κοιτάζοντας -κρυφά και για λίγο- πίσω από μισανοιγμένες κουρτίνες, γίνεται λόγος, για το τοπίο, την ζέστη, τον θερισμό, τα τραγούδια μιας γιορτής, το σφρίγος του έρωτα και τη θέρμη των ερωτικών αγκαλιασμάτων, σημάδια ζωής και ονείρου αγκιστρωμένου και αγκρισμένου στον καλπασμό των αλόγων και στο όνομα ενός άνδρα επιθυμητού και απόντος.
Στην παράσταση που παρακολουθήσαμε οι ρόλοι ήταν ευδιάκριτοι. Οι ερμηνείες, αν και όχι όλες στο ίδιο επίπεδο, ανέδειξαν τα χαρακτηρολογικά στοιχεία με μια διακύμανση απτής βιωματικότητας. Η σκηνοθετική προσαρμογή ακούμπησε στην διαχρονία της ιστορίας σε μια σύζευξη από κλασσικά και μοντέρνα στοιχεία. Οι αντιπαραθέσεις εκφράστηκαν ποικιλότροπα, δίνοντας σχήμα σε θεατρικές τεχνικές παντομίμας, ψιθύρων, σιωπών, διαλόγων, εκμυστηρεύσεων, μονολόγων, σε έναν μετατοπισμό του σχήματος αντίδρασης και της οπτικής θέασης, λόγω ηλικίας και θέσης, δημιουργώντας μικρές ρωγμές εντός της ομάδας των γυναικών.
Η συνθήκη του πένθους και οι κανόνες της κλειστής κοινωνίας, ο φόβος της τιμωρίας, ο εγκλωβισμός των γυναικών, ο αποκλεισμός και η απουσία, χρωματίστηκαν από το σκοτεινό μαύρο καβούκι μιας αταβιστικής αντιπαλότητας, ακόμα και μεταξύ τους, στην ύβρη της άρνησης της ζωής και της νιότης, αναπαράγοντας άγονα σχήματα ακύρωσης της ευτυχίας.
Αυτό το κυρίαρχο μαύρο χρώμα του πένθους ντύθηκαν τα πρόσωπα στις σκοτεινές αναλαμπές τους, αφήνοντας μια πράσινη ανταύγεια -κυπαρισσιού- στο ανυπότακτο σώμα της μικρής κόρης, στο πείσμα του προγεγραμμένου και προαναγγελθέντος τέλους, με την κατάληξη της πικρής ιστορίας.
Το δραματικό πεδίο συμπλήρωσαν φωνές, ανάσες και βήματα, λόγια και μυστικά, σκιρτήματα και χτύποι από πένθιμες καμπάνες. Η μουσική στα ηχητικά της τοπία, άπλωσε την ιστορία και σε άλλους χρόνους-εποχές, κρατώντας όμως σε καίρια σημεία το ισχυρό ιδιοσυστατικό μοτίβο του φλαμένκο, για να χρωματίσει το συναίσθημα στην πολιτισμική τελετουργία ενός χορού, που δεν είναι μόνο άθροισμα από βήματα και μια σειρά από νότες, αλλά σκοτεινή ενέργεια ζωτικής σημασίας και πάθος καλλιτεχνικής έκφρασης.
Σκηνοθετικά αυτά τα ίχνη χορού, αποδόθηκαν στη σκηνή με μια ενδιαφέρουσα-πλαστική εικονογραφία σε έναν στατικό υπαινιγμό που ενίσχυσε την δραματικότητα της κατάστασης και την τραγικότητα των προσώπων. Το δέσμιο σώμα έγινε αντηχείο της εσωτερικής έντασης μέσα από την συστροφή των χεριών και τον χτύπο των τακουνιών -των εμποδισμένων βημάτων των ποδιών-, εκφράζοντας τον πόνο, την αγωνία, τον πόθο και το πάθος για ζωή και ελευθερία.
Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα του Φ. Γκ. Λόρκα
Μετάφραση: Νίκος Γκάτσος
Σκηνοθεσία/ Προσαρμογή κειμένου/ Μουσική επιμέλεια: Εύη Σαρμή
Σκηνικά/ κοστούμια: Αλέξανδρος Πιεχόβιακ
Μουσική: Κωστίκα Τσολάκου (Kostika Çollaku)
Επιμέλεια κίνησης /Χορογραφία: Ιωάννα Δεμερτζίδου
Φωτισμοί: Άρης Βακός
Μουσική διδασκαλία: Χρύσα Τουμανίδου
Επιμέλεια σκηνικού & φροντιστηριακού υλικού: Άννα Μαρία Βάσιακ
Βοηθός σκηνοθέτη/ Κινησιολόγου: Μάρα Μαλγαρινού
Οργάνωση Παραγωγής: Αθανασία Ανδρώνη
Διανομή
Μπερνάρντα Άλμπα: Μαρία Χατζηιωαννίδου
Μαρία Χοσέφα: Λίλιαν Παλάντζα
Ανγκούστιας: Χρύσα Ζαφειριάδου
Μαγδαλένα: Μομώ Βλάχου
Αμέλια: Ελένη Θυμιοπούλου
Μαρτίριο: Ιωάννα Δεμερτζίδου
Αδέλα: Χρυσή Μπαχτσεβάνη
Πόνθια: Ιωάννα Παγιατάκη
Υπηρέτρια: Ελευθερία Αγγελίτσα
Κορίτσι: Μάρα Μαλγαρινού
Τηλεοπτική εγγραφή
Τηλεσκηνοθεσία: Εύη Σαρμή, Άντα Λιάκου
Βοηθός τηλεσκηνοθέτη: Νίκος Φυλάτος
Εικονοληψία: Βαλεντίνα Κόπτη, Άντα Λιάκου, Νίκος Φυλάτος
Ηχοληψία: Χριστόφορος Τσιτουρίδης
Μιξάζ – επεξεργασία ήχου: Χριστόφορος Τσιτουρίδης, Λεωνίδας Παλάσκας
Μοντάζ: Άντα Λιάκου
Κείμενο: Άγγελα Μάντζιου
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
Ακολουθείστε το Cityportal.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα τελευταία νέα
Cityportal.gr Live ενημέρωση: O κορωνοϊός λεπτό προς λεπτό στην Ελλάδα και παγκοσμίως