Top 10 αγαπημένα βιβλία για το Παρίσι

«Βιβλία και Παρίσι» είπαμε, και με το που άρχισα να σκέφτομαι τίτλους, άρχισε και η απορία:

– Βιβλία που διαδραματίζονται στο Παρίσι;
– Που περιγράφουν το Παρίσι;
– Παρίσι ή Γαλλία;
– Παρίσι ή Παριζιάνους;
– Να βάλω κλασικούς; Να βάλω σύγχρονους;
– Πιάνονται οι αγαπημένοι παριζιάνοι συγγραφείς κι ας γράφουν άλλα;
– Μυθιστορήματα μόνο ή να βάλω και κανένα ιστορικό ή καλλιτεχνικό ή
– … Μήπως το ψειρίζω πολύ;
– Μήπως έχω δίκιο που το ψειρίζω πολύ;Βάλε βγάλε στη λίστα, βγήκαν από τη λίστα μερικά κλασικά σαν τους Άθλιους, είναι γνωστά ούτως ή άλλως, τα βρίσκουμε έτοιμα, έμειναν όμως μερικά από τα πιο αγαπημένα τελικά, στην υπόθεση των οποίων το Παρίσι όχι μόνο είναι το σκηνικό της δράσης, αλλά δίνει τον τόνο σε όλο το βιβλίο. Ιδού λοιπόν δέκα μυθιστορήματα κι ένα μπόνους στο τέλος:

Τα φέρνει έτσι η ζωή και η ανάγκη, που τέσσερις εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, ένας αριστοκράτης, μια νεαρή γυναίκα, μια γριά κι ένας μάγειρας να συναντηθούν, να μπλεχτούν, να απομακρυνθούν και ίσως να ξανασυνδεθούν ανεπανόρθωτα πια. Ο αριστοκράτης, μαύρο πρόβατο της οικογένειάς του, αναγκάζεται να μείνει στο υπό διάλυση αρχοντικό διαμέρισμα της οικογένειας. Η κοπέλλα ζωγραφίζει τέλεια και κρύβεται από κάτι ή κάποιον. Ο μάγειρας δεν σηκώνει πολλά πολλά κι έχει μοναδική στιγμή ανάσας στη βδομάδα την επίσκεψη στη γιαγιά του. Η γιαγιά δεν τη βγάζει άλλο στο γηροκομείο. Και τελικά, όταν θα συγκατοικήσουν όλοι μαζί, κάπου θα υπάρξει ένας ή περισσότεροι έρωτες και μία ή περισσότερες απώλειες.

Μία κόκκινη φούστα που δεν φορέθηκε ποτέ, τρία βιβλία που διαβάστηκαν και ξεχάστηκαν, ένα μείγμα από γοητευτικές μυρωδιές, στιγμές ηρεμίας και ζεστασιάς με μουσική, μέσα σε ένα ακινητοποιημένο, αγαπημένο αυτοκίνητο που πρόκειται να πουληθεί, ένα φλας για δεξιά που σβήνει, ένα χαμόγελο που παίρνει τη θέση όλου του προσώπου, ήχοι άγνωστοι και μια ιστορία, μια Παρασκευή βράδυ σε ένα Παρίσι ακινητοποιημένο από μια απεργία, που δεν θα ειπωθεί ποτέ σε κανέναν. Τα έχουμε ξαναπεί, η συνέχεια εδώ: «Παρασκευή βράδυ», Εμμανουέλ Μπερνχάιμ (Τα αγαπημένα μας βιβλία)

Παρίσι, δεκαετία του ?20, μυθική εποχή, τι χρείαν έχουμε άλλων μαρτύρων, πάμε κατευθείαν στην πηγή, στον –άγνωστο τότε- Χέμινγουέι, να δούμε τι πέρασε και τι είδε και τι έκανε και με ποιούς από πρώτο χέρι…

Ένα κολ γκερλ πολυτελείας που έχει αποσυρθεί εδώ και καιρό βρίσκεται νεκρό στο αυτοκίνητό του, τυλιγμένο στη λευκή βιζόν που είχε αγοράσει χρόνια πριν με τον πρώτο της μισθό. Ένα χειρόγραφο με αναμνήσεις, φίλοι, γνωστοί και πελάτες και μια κόρη που προσπαθεί να γνωρίσει τη μητέρα της μέσα από τα γραπτά της. Δεν είναι αστυνομικό, αλλά κρατάει το σασπένς –και τη συναισθηματική φόρτιση- μέχρι το τέλος.

Μια πανέξυπνη και εξαιρετικά διαβασμένη θυρωρός που δεν σου γεμίζει το μάτι, μια ευφυέστατη

δωδεκάχρονη που θέλει να μη μεγαλώσει ποτέ αν είναι να γίνει σαν τους μεγάλους που γνωρίζει κι ένας εξωτικός, ευγενής γιαπωνέζος, όλοι ένοικοι της ίδιας πολυκατοικίας. Α, κι ένα χρυσόψαρο που επιβιώνει με τρόπο μαγευτικό. Διασταυρώνονται κάθε μέρα, ζουν τις ζωές τους, δεν γνωρίζονται. Αλλά πρέπει, το θέλουμε, και ευτυχώς κάποια στιγμή οι τρεις συναντιούνται και κάποια πράγματα παίρνουν τον δρόμο τους.

Το τρίτο μέρος της τριλογίας Μαύρο Αλγέρι / Κόκκινη Μασσαλία / Παρίσι μπλουζ (γιατί όχι Μπλε Παρίσι; Χμ, δεν είναι τυχαίο…). Αστυνομικό μυθιστόρημα στις αρχές των σέβεντις, στο πανεπιστήμιο της Βενσέν, με τον αγαπημένο αστυνομικό, τον Πάκο, να υποδύεται τον φοιτητή για να εξιχνιάσει έναν φόνο. Δηλαδή: μυστήριο, γαλλική αριστερά, οι πανεπιστημιακοί κύκλοι λίγο μετά τον Μάη του ?68, η σεξουαλική απελευθέρωση, ο φεμινισμός, έρωτες νέοι και έρωτες παλιοί που επανέρχονται, δε θέλει και πολλά για να κολλήσεις. Προσωπικά, το διάβασα πρώτο, κι ευτυχώς, γιατί τα δύο πρώτα βιβλία είναι αρκετά «μαύρα» όσον αφορά την προσωπική ιστορία του Πάκο, τουλάχιστον ήξερα σίγουρα ότι θα έρθει η κάθαρση. Αν το αγαπήσετε, που ή ερωτεύεσαι τη γραφή τους ή το αφήνεις στην τρίτη σελίδα, υπάρχει και τέταρτο βιβλίο στην τριλογία (sic), η Λευκή Καραϊβική.

Ένας δωδεκάχρονος από καλή, αστική παριζιάνικη οικογένεια, που μεγαλώνει στο Παρίσι στις αρχές του ?60. Συχνάζει μεταξύ άλλων σε ένα μπιστρό, όπου μια ενδιαφέρουσα ανδροπαρέα συναντιέται τακτικά για να παίξει σκάκι. Παράλληλα λοιπόν με το παρόν του νεαρού Μισέλ, μαθαίνουμε το παρελθόν του Ίγκορ, του Λεονίντ, του Σάσα και του Ίμρε, πολιτικών προσφύγων από διάφορες χώρες του ανατολικού μπλοκ. Γκεστ σταρ, η ιδιοκτησία του μαγαζιού και οι υπόλοιποι θαμώνες, μεταξύ των οποίων ο Σαρτρ και ο Κεσέλ. Ήρωες «αθεράπευτα αισιόδοξοι» μεν, που δημιουργούν δε ένα βιβλίο καθόλα συγκινητικό και καθόλου γλυκανάλατο. Α, και μην ξεχνάμε ότι το εγγύς μέλλον όλως των ηρώων μας έχει έναν Μάη του ?68 που θα φέρει τα πάνω κάτω…

Ένα εικοσιτετράωρο στο Παρίσι, τέσσερις ήρωες, μια σειρά από συμπτώσεις, ιστορίες που κυλούν παράλληλα και συνδέονται με μια λεπτομέρεια, ένα μακαρόν, μια έκρηξη, μια καθυστέρηση του μετρό -κλασικό μοτίβο που θα χρησίμευε σαν βάση για μια ωραιότατη ταινία. Την έχουμε ξαναδεί τη συνταγή, έλα όμως που εδώ η εκτέλεση είναι αριστοτεχνική, οι ιστορίες μπλέκονται με πολύ έξυπνο και αστείο κάποιες φορές τρόπο και όταν τελικά οι ήρωες συναντιούνται όλα πάνε καλά.

Το Παρίσι προκύπτει στο τέλος του βιβλίου, το περιμένουμε όμως πώς και πώς από την πρώτη

σελίδα –και πραγματικά αξίζει η αναμονή. Οι τρεις ήρωες, ορμώμενοι εξ Αθηνών, Σεβίλλης, Ρώμης και Κύριος οίδε από ποιό άλλο μέρος του υπέροχου κόσμου μας, συναντιούνται τελικά, μετά από μια μυστηριώδη πρόσκληση, που παραμένει ως το τέλος μυστηριώδης. Διότι δυστυχώς, και αυτό είναι καταγγελία ενός απογοητευμένου και ερωτευμένου αναγνώστη, ο αρχικός σχεδιασμός του βιβλίου ήταν να ολοκληρωθεί σε δύο ή τρεις συνέχειες. Η συνέχεια λοιπόν δεν έχει εκδοθεί ακόμα και μας αφήνει στα μισά… Παρολαυτά, το βιβλίο είναι τόσο καλογραμμένο που αξίζει μια ευκαιρία.

10. Β. Ουγκώ, Η Παναγία των Παρισίων.

Αν καταφέρετε να ξετρυπώσετε ελληνική έκδοση για ενήλικες, τολμήστε να το διαβάσετε, φροντίζοντας να αφήσετε στην άκρη τις εικόνες τις χαριτωμένης Εσμεράλδας, του ιππότη αξιωματικού και του γλυκούλη Κουασιμόδου που έχουμε όλοι αγαπήσει από τις παιδικές διασκευές. Το βιβλίο γράφτηκε για ενήλικες, είναι σκληρό, δεν χαρίζεται ούτε στους ήρωες ούτε

στον αναγνώστη, αλλά γι αυτό είναι και αριστούργημα. Ειδική μνεία στην περιγραφή της Αυλής των Θαυμάτων, αξίζει να διαβάσετε και μόνο αυτό το απόσπασμα.

+

Εικονογραφημένο, μια σταλιά βιβλίο, μια συλλογή από σκίτσα του υπέροχου Jean-Jacques Sempé, που ολα αναφέρονται στο Παρίσι. Είναι στα γαλλικά, δηλ. θέλει λίγο ψάξιμο, δεν κάνουμε διαφήμιση εδώ, αλλά αν καταφέρετε να το βρείτε, δεν χρειάζεται να διαβάσετε τις λιγόλογες, ελάχιστες λεζάντες του, σε ταξιδεύει με τις εικόνες του. Μια σταλιά βιβλίο, αλλά καταφέρνει να το παίρνεις στα χέρια σου με την ίδια απόλαυση ξανά και ξανά.

Προτείνει η Μαρία Τριανταφυλλάκη