Τοστ ζαμπόν, Τσαρλς Μπουκόφσκι

Τοστ ζαμπόν, Τσαρλς Μπουκόφσκι | Μετάφραση Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδόσεις μεταίχμιο

Το σπίτι μου, είναι γεμάτο γωνιές. Μικρές βιβλιοθήκες εδώ κι εκεί, δυο τρία βιβλία ακουμπισμένα στο πάτωμα, σε σκαμπό, στα κρεβάτια. Σαν να φοβάμαι μόνιμα μην και ξεμείνω, όπως από τσιγάρα οι καπνιστές. Σαν να θέλω συνεχώς να μου υπενθυμίζω να ανοίξω ένα παράθυρο. Το παράθυρο που έχει θέα προς τα μέσα.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Για να φτάσω πως σε όλες τούτες τις γωνιές, υπάρχει ένα βιβλίο του Τσαρλς ή αλλιώς Χένρι Τσινάνσκι που ήταν και το alter ego του. Είναι παντού παρατημένα βιβλία του, για τους εξής απλούς λόγους. Είναι ένας από τους αγαπημένους μου και τα διαβάζω ξανά και ξανά. Ποτέ δεν τελειώνεις μια ιστορία με αυτόν. Είναι τόσο ζωντανή, μεταβάλλεται στα χέρια σου με τον καιρό. Ίδια αλλά και τόσο αλλαγμένη.

Ο Μπουκόφσκι, υπάρχει σε όλα του τα βιβλία. Είναι ο κεντρικός ήρωας των ιστοριών του. Ωστόσο, για όσους δεν έτυχε να τον διαβάσουν, το Τοστ Ζαμπόν, είναι μια καλή πρώτη γνωριμία, αφού σε εισάγει στον κόσμο του, από την παιδικότητά του. Πριν στενέψει τις σχέσεις του με το αλκοόλ, με τη γραφή, με τις γυναίκες. Αλλά και αμέσως μετά. Η εκρηκτική του φύση, η οικογένεια, οι συνθήκες της παιδικής του ηλικίας.

Ο πατέρας μου, πάντα έδιωχνε τα παιδιά της γειτονιάς από το σπίτι μας. Μου έλεγε να μην παίξω μαζί τους, αλλά εγώ κατηφόριζα τον δρόμο και τα έβλεπα να παίζουν.

«Ε, Χέινι!», μου φώναζαν. «Τράβα πίσω στη Γερμανία σου!». Είχαν μάθει με κάποιο τρόπο που είχα γεννηθεί. Το χειρότερο απ όλα ήταν ότι όλα είχαν την ηλικία μου και ήταν μια παρέα δεμένη όχι μόνο επειδή έμεναν όλα στην ίδια γειτονιά, αλλά και επειδή πήγαιναν στο ίδιο καθολικό σχολείο. Ήταν σκληρά καρύδια, έπαιζαν τακλ φουντμπολ με τις ώρες και σχεδόν κάθε μέρα κανα δυο από αυτά πλακωνόταν στις μπουνιές. ΟΙ τέσσερις μεγαλύτερες μούρες ήταν Ο Τσακ ο Έντι, ο Τζιν και ο Φρανκ.

Τοστ ζαμπόν

Συγγραφέας: Τσαρλs Μπουκόφσκι
Εκδότης: Μεταίχμιο
ISBN: 9789605660178
Αριθμός Σελίδων: 395
Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο
Διαστάσεις: 21χ14
Γλώσσα Γραφής: ελληνικά
Γλώσσα Πρωτοτύπου: Αγγλικά
Έτος Έκδοσης: 2013

Ο Μπουκόφσκι λοιπόν, αυτός ο υπέροχος τύπος, ναι δεν είμαι καθόλου αντικειμενική, που δένει εξαίσια την τρυφερότητα με τον κυνισμό, την εσωτερική γλυκύτητα με την αγριάδα των καιρών, αυτός ο ιδιαίτερος άντρας που έπινε μέχρι τελικής πτώσης, έγραφε με μανία και ξάπλωνε με όποια γυναίκα λάχαινε χωρίς να το πολυσκεφτεί, με έναν τρόπο, είναι η γροθιά που με επαναφέρει στη ζωή. Αυτός που όταν παρασύρομαι σε ένα μονοπάτι καθωσπρεπισμού, κανόνων, άγχους και ανταγωνισμού, λειτουργεί καταλυτικά πάνω μου, με χαλαρώνει, χωρίς ωστόσο να παύει να με μελαγχολεί.

Με βάζει σε έναν «ανδρικό» κόσμο, σε ένα «ανδρικό», φαινομενικά μόνο ακατέργαστο μυαλό. Ο Τσαρλς δεν φοβόταν τις λέξεις, δεν φοβόταν τις περιγραφές, τα νοήματα και αν τον κατηγορούσαν για διάφορα μέσα σ α αυτά τα χρόνια, έλεγε πως ακόμη κι αν μιλάω άσχημα ή για σαδισμό, είναι γιατί υπάρχουν γύρω μας.

Του έχωσα μια γερή γροθιά με το δεξί χέρι στην κοιλιά και τον άκουσα να βογκάει, και μετά τον άρπαξα απ τον σβέρκο με το αριστερό μου χέρι και έχωσα άλλη μια γερή στην κοιλιά του με το δεξί. Μετά τον έσπρωξα κατά πίσω και του σβούριξα δυο απανωτές κατευθείαν στο σμιλεμένο πρόσωπό τρουτ. Είδα τα μάτια του και ήταν μεγαλείο. Τον έκανα να νιώσει κάτι που δεν είχε νιώσει ξανά στο παρελθόν. Ήταν τρομοκρατημένος. Ναι, τρομοκρατημένος γιατί δεν ήξερε πώς να αντιμετωπίσει την ήττα. Αποφάσισα να τον αποτελειώσω αργά και βασανιστικά.

Μιλάω για τον συγγραφέα περισσότερο από το έργο του. Ναι. Γιατί ο συγγραφέας στην προκειμένη είναι το έργο του και το έργο του αυτός. Ποτέ δεν ήθελε, δεν προσπάθησε, δεν έτυχε να γίνει τίποτα περισσότερο από αυτό που ήδη ήταν.

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου γράφει τα εξής: «Ε Χέινι, τράβα πίσω στη μαλακία τη Γερμανία!». Δεν γινόταν να γίνω φίλος με γομάρια σαν και αυτά. Το πρόσωπό του ήταν ένα ζωντανό γλυπτό. Γεμάτο ουλές. Όπως και η ζωή του ήταν γεμάτη ουλές. Έπαιζε σαν μανιακός στον ιππόδρομο, αλλά αν πόνταρε κάπου τα πάντα ήταν στην αγάπη, στην κατανόηση και στην ποίηση. Οι εξεγερμένοι νέοι της Αμερικής, αλλά κυρίως της Ευρώπης, τον αγάπησαν, τον αγκάλιασαν, τον αναγόρευσαν σε έναν από τους πιο θρυλικούς ήρωές τους. Ήταν ένας άδολος παρίας και έγραψε θαυμάσια ποιήματα και βραχνά πεζογραφήματα για τους άδολους παρίες”

Μετράμε κάπου εικοσιπέντε χρόνια από το θάνατό του και δεν τον έχει αντικαταστήσει κανείς. Και ούτε που θα το κάνει. Γιατί ο Τσαρλς μετρούσε τις πληγές του μία μία με τις λέξεις και τις έβγαζε σε πλειστηριασμό. Πήγαινε σε νυχτερινές παρουσιάσεις των έργων του και έπινε μέχρι τελικής πτώσης γιατί πίστευε πως αυτό ήθελαν να δουν από αυτόν. Έζησε ανάμεσά μας, με κάποιον τρόπο μόνος του.

Σε όποιον αρέσει μια πιο «βρόμικη», πιο ελεύθερη γραφή, ας τον δοκιμάσει. Έτσι θα μπορεί να μαγευτεί από την απλή, καθημερινή πένα του, ή απλά να τον απορρίψει. Του ίδιου του Τσαρλς, καρφί δεν θα του καιγόταν γι αυτό. Ας μην ξεχνάμε πως ήταν ο ίδιος που είπε, αν πόνταρα στην ανθρωπότητα, θα είχα σίγουρα χάσει.

Κείμενο Φωτεινή Ναούμ

Φωτογραφία DanaTentis