Τραγούδια αντηχούν στο μυαλό...γράφει ο Σωτήρης Ζήκος

– Πού πήγαν οι φίλοι μας οι παλιοί;
– Δεν ξέρω, χάθηκαν… Τους πήρε το κύμα.
– Ποιο κύμα; Δεν είμαστε ναυτικοί.
– Που λέει ο λόγος. Όποιος κάθεται αμέριμνος δίπλα στη θάλασσα μπορεί κάποια στιγμή να τον αρπάξει το κύμα… Και να τον πάει μακριά, να τον πάει στα πέρα μέρη. Και να μην ξανακούσουμε ποτέ πια γι’ αυτόν.
– Κι έτσι λες ότι χαθήκαν οι φίλοι;
– Ναι, κάπως έτσι.
– Οπότε μείναμε μόνοι, εσύ κι εγώ…
– Τι εννοείς μόνοι;
– Όχι μόνοι μαζί, εσύ κι εγώ, αλλά και ο καθένας μόνος.
– Εγώ πάντως αν σε είχα φίλο στο facebook δεν θα σε έσβηνα ποτέ, να το ξέρεις.
– Είσαι στο facebook!
– Είμαι. Επικοινωνώ. Ξέρεις πόσους φίλους έχω εκεί;
– Πόσους;
– Μην σου πω τετρακόσιους.
– Τόσους πολλούς!
– Δεν είναι πολλοί, άλλοι έχουν και χίλιους και δύο χιλιάδες. Όσους περισσότερους φίλους έχεις, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να μπουν και να δουν ό,τι ανέβασες, φωτογραφίες, τραγούδια, τι σ’ αρέσει, τι δεν σ’ αρέσει… Άλλοι μπορεί να σχολιάσουν και άλλοι να ρίξουν απλώς μια ματιά
– μερικοί κάνουν μόκο.
– Τι θα πει «μόκο»;
– Δεν ξέρω, άστο, μια μαλακία είπα.
– Καλά, δεν πειράζει, λέγε ό,τι θες.
– Αλήθεια! Μπορώ να πω ένα τραγούδι;
– Γιατί όχι; Για λέγε…
– (Τραγουδιστά) Ο-ο-ο-όσο κι αν κανείς προσέχει… Ο-ο-ο-όσο κι αν το κυνηγά, πάντα-πάντα θα ‘ναι αργάαα… Δεύτερη ζωή δεν έχει.
– Μερακλώσαμε βλέπω.
– Ε καλά. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου.
– Εμένα είπες «μωρό σου»;
– Σόρι… Μωρό μου σόρι. Πες ένα τραγούδι κι εσύ.
– (Τραγουδιστά) Dust in the wind… All they are is dust in the wind… Σειρά σου.
 – (Τραγουδιστά) The answer my fried / is blowin’ in the wind / The answer is blowin’ in the wind …
– Μπομπ Ντίλαν, ε; Δεν πιστεύω να σ’ αρέσει και ο Φρανκ Σινάτρα;
– Αφού αυτός πέθανε ρε, τον προηγούμενο αιώνα…
– Ξέρω, ως φωνή εννοώ.
– Ε όχι, με προσβάλλεις. Εγώ είμαι φαν της Ντόλι Πάρτον
–φωνάρα, φοβερό βιμπράτο και καταλαβαίνεις όλα τα λόγια.
– Ποια λες; Την ξανθιά βυζαρού καουμπόισα;
– Την έχεις ακούσει;
– Εε… ναι. Αλλά… Μιλάς σοβαρά τώρα; Στ’ αλήθεια σ’ αρέσει;
– Πολύ σοβαρά. Είναι φωνάρα… Αν και έχω καιρό να ακούσω τραγούδια της.
– Ποια τραγούδια ακούς τελευταία;
– Δεν ακούω τραγούδια –τελευταία.
– Γιατί;
– Γιατί έτσι, δεν γουστάρω.
– Καλά, ρώτησα.
– Έχουμε ακούσει πολλά τραγούδια, πάρα πολλά τραγούδια, εγώ μπούχτισα. Από τότε που βγήκαν αυτά τα διαβολομηχανήματα που παίζουν τραγούδια, έχουμε ακούσει πάρα πολλά τραγούδια, πιο πολλά απ’ όσα αντέχει ένας άνθρωπος.
– Υπάρχει όριο σε αυτό;
– Σε όλα υπάρχει ένα όριο –αντοχής. Πρέπει να λειτουργεί ένα μέτρο, όπως σε όλα. Αν πίνεις πολύ, γίνεσαι αλκοολικός… Αν τρως πολύ, γίνεσαι χοντρός… Αν ακούς συνέχεια τραγούδια, όταν παίζεις στον υπολογιστή σου από τα ηχεία, όταν περπατάς με τα ακουστικά, όταν οδηγείς, όταν πας σε ένα μαγαζί… ε δεν μπορεί, κάτι παθαίνεις. Κάνε λίγο κράτει.
– Ανασαίνεις, ανασαίνεις, με καλάμι…
– Πού το θυμήθηκες τώρα αυτό;
– Δεν ξέρω… Έτσι μου ‘ρθε. Σαββόπουλος δεν είναι.
– Γιε-γιε-γιε-γιεε… Σαββόπουλος, γιες. Από το πάλαι ποτέ, την εποχή των γιεγιέδων.
– Ωωω!… (Τραγουδιστά) Βουτιά στο κενόοοο…
– Τι είναι πάλι αυτό;
– Χατζηγιάννης.
– Ακούς και «Χατζηγιάννης»;
– Μερικά τ’ ακούς θέλεις δεν θέλεις… Και τα κολλάς. Γιατί, εσύ δεν έχεις ακούσει το «Χέρια ψηλά»;
– (Τραγουδιστά) Κι όλα τα πιάνω /έλα να πάμε απ’ την αγάπη πιο πάνω… – Είδες; –
 Δεν είδα, άκουσα… Γι’ αυτό σου λέω: είμαστε γεμάτοι από τραγούδια, αν όχι ολόκληρα τραγούδια από ρεφραίν, χιλιάδες ρεφραίν, αποθηκευμένα ρεφραίν στον σκληρό… Και όλο βγαίνουν και άλλα, καινούρια τραγούδια, και όσα έχουν επιτυχία επαναλαμβάνονται, παίζονται παντού, όπου βρεθείς και όπου σταθείς για μια εποχή, τα ακούς θες δεν θες, και κολλάνε σαν τσίχλα μασημένη στο μυαλό σου. Την ξέρεις την παροιμία που λέει «Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε»;
– Εε!… Τι σχέση έχει αυτό;
– Δεν έχει. Έτσι το πέταξα, να δω αν με παρακολουθείς.
– Ωστόσο… η ζωή συνεχίζεται.
– Έτσι νομίζεις; Επειδή κάποιοι σου πουλάνε τα τραγούδια τους, στίχους και μουσική κι αυτόν ή αυτή που τα λέει, όλο το πακέτο; Αλλά αυτό δεν είναι εμπειρία ζωής. Άσε που από ένα σημείο και μετά αρχίζεις να σκέφτεσαι με στίχους τραγουδιών που σου κόλλησαν, σαν να ακούς φωνές στο ηχείο του μυαλού σου.
– Καλά, καλά…
– Σε ζάλισα, ε; (Παύση)
– Πόσοι έχουν ακούσει Μάρβιν Γκέι;
– Ποιον;
– Άστο καλύτερα…
– Κάτι είπες για γκέι;
– Ναι, γκέι… Γκέι ξεγκέι, άμα δεν ξέρεις κάτι, μη μιλάς. Γέμισε ο τόπος ξερόλες.
– Για μένα το λες αυτό;
– Όχι για σένα, για μένα. Ειλικρινά. Έχω γίνει ξερόλας κι εγώ.
– Το παραδέχεσαι δηλαδή!
– Γιατί; Θα ντραπώ; (Γέλια)
– Αλήθεια, τι λέγαμε πριν;
– Άστο, μη ξαναρχίζεις, να χαρείς.
sz@citymedia.gr