Φύτρωσα στην κοιλιά της μάνας μου σ’ ένα σπίτι που το χώριζε από το απέναντι βουνό ένα ρηχό ποτάμι. Ήταν βαρύς χειμώνας και κρύωνα μέσα της, όπως κρύωνε κι εκείνη, μα όταν γεννήθηκα είχε πια καλοκαιριάσει.
Όταν μεγάλωσα λίγο, τόσο όσο να καταλαβαίνω τι μου έλεγαν οι άλλοι, η μάνα μου έλεγε τραγουδιστά μια ιστορία: γύριζε ένας πατέρας στο σπίτι, καθόταν να φάει με τη γυναίκα του και τη ρωτούσε: «Γυναίκα πού είναι το παιδί / πού είναι ο Δημητράκης;» κι εκείνη του απαντούσε «Τον έντυσα, τον στόλισα / και στο σχολειό του πήγε»… Mα στην πραγματικότητα εκείνη είχε σφάξει το παιδί τους και το είχε μαγειρέψει να το φάνε… Ήταν μια ιστορία τρομακτική! Το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα. Δεν τη ρώτησα ποτέ όσο ζούσε γιατί μου τραγουδούσε όταν ήμουν μικρός, πριν πάω σχολείο ακόμα, αυτήν την ιστορία -με την ίδια μελωδία και ρυθμό που μου έλεγε και το «Γιοφύρι της Άρτας», που κι εκεί θάβανε στα θεμέλια ένα παιδί, νομίζω, την κόρη του πρωτομάστορα… ή μήπως την όμορφη γυναίκα του;
Ήθελε τάχα να με τρομάξει η μητέρα; Γιατί;… Ή μήπως ήθελε να με διδάξει ποιον έπρεπε να φοβάμαι και ποιον ν’ αγαπώ;… Να φοβάμαι αυτήν, μήπως κάποια μέρα με σφάξει και με μαγειρέψει; Και να μην αγαπώ τον πατέρα μου, που τότε (που μου έλεγε αυτό το τραγούδι ξανά και ξανά) είχαν χωρίσει; Θα με μαγείρευε και θα με έδινε σε αυτόν να φάει; Για να μας εκδικηθεί και τους δυο; Δεν το πιστεύω αυτό.
Ήταν σαν όνειρο. Πήγαμε με την εξάχρονη κόρη μου στο νοσοκομείο, όπως της είχα υποσχεθεί. Πετύχαμε όρθια τη μάνα, στο θάλαμο των ασθενών, να προσπαθεί να πάει στην τουαλέτα. Ήταν ντυμένη με μια βαμβακερή νυχτικά, είχε τα μαλλιά λαδωμένα, το δέρμα λιπαρό, μια έκφραση χαμένη. Δεν μας είδε ή δεν μας αναγνώρισε… Μπήκα μπροστά της, την αγκάλιασα και τη φίλησα… Σαν ν’ αναγνώρισε τη μυρωδιά μου, το άγγιγμά μου. Κρατήθηκε από το χέρι μου, βάρυνε πάνω μου… «Πού ήσουν;» ψέλλισε, «Πού ήσουν;» -μόλις που ακουγόταν. Ένιωσα άσχημα, γιατί εκεί δεν ήταν κανένας μαζί της -ούτε μια αποκλειστική νοσοκόμα;
Η κόρη μου με τράβηξε από το παντελόνι, έσκυψα προς το μέρος της κι αυτή μου είπε αυστηρά: «Μπαμπά, πας καλά;» Ταραγμένος -πιο πολύ από τα λόγια της μάνας- τη ρώτησα: «Γιατί αγάπη μου; Γιατί το λες αυτό;» Κι εκείνη με κατσάδιασε, θυμωμένη: «Αυτή», και μου έδειξε την μάνα, «δεν είναι η δική μου μαμά, είναι η δική σου». Κι έπειτα πρόσθεσε: «Κι αυτός», και μου έδειξε ένα αγόρι πιο μέσα στο θάλαμο με τα κρεβάτια των ασθενών, «δεν είναι ο δικός μου αδερφός, είναι ο δικός σου». Κάτι ράγισε μέσα μου. Είχε δίκιο το παιδί. Δεν ήταν αυτή η μαμά της, που της είχα υποσχεθεί ότι θα επισκεπτόμασταν, ούτε ο αδερφός της που θα βρισκόταν εκεί -μαζί με τη μαμά της. Αυτή ήταν η δική μου μαμά, που είχε πεθάνει, κι αυτό το αγόρι ήταν ο αδερφός μου, όταν ήταν μικρός -αν και έμοιαζε ολόιδιος με τον γιο μου… Είχαμε έρθει σε λάθος μέρος;
«Εντάξει, πάμε να τους βρούμε» είπα στη μικρή. Αλλά ένιωσα από την άλλη μεριά να με κρατάει η μάνα απ’ το χέρι, έπρεπε να τη βοηθήσω κι αυτήν, να πάει στην τουαλέτα… Πώς θα την άφηνα μόνη; Ανήμπορη και μ’ ένα μικρό παιδί;
Με ξύπνησε μια φωνή, γνώριμη φωνή, ερχόταν από το δωμάτιο των παιδιών. Σηκώθηκα και πήγα εκεί. Η κόρη μου είχε ανασηκωθεί στο κρεβάτι με μάτια μισόκλειστα (τώρα ήταν οκτώ χρονών, στο παρόν…). «Θέλω νερό» μου είπε με βραχνή φωνή (στο άλλο κρεβάτι κοιμόταν ο αδερφός της, στην κανονική του ηλικία, δεκατριών). Πήγα και της έφερα ένα ποτήρι με νερό… Ήπιε μισοκοιμισμένη το μισό. Μετά παραπονέθηκε: «Πονάει η μύτη μου… εδώ». Σαν να το σκέφτηκε μια στιγμή και μετά είπε πάλι: «Όχι, έχει βουλώσει… εδώ». Πήρα ένα χαρτομάντιλο και την έβαλα να φυσήξει από το ρουθούνι που είχε βουλώσει. Βγήκε ένα κακάδι, η μικρή εισέπνευσε μια φορά να βεβαιωθεί πως το ρουθούνι είχε καθαρίσει και ξάπλωσε πάλι… αποκοιμήθηκε στη στιγμή.
Κι αυτό ήταν -κι ήταν τόσο απλό! Γύρισα πάλι πίσω.
Σωτήρης Ζήκος sz@citymedia.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
