-Ονομάζομαι Παπα.. Νίκος, καί δουλεύω σάν νοσοκόμος τραυματιοφορέας στό τμήμα πρώτων βοηθειών τού ΙΚΑ (.).Αγαπώ πολύ τή δουλειά μου, πού μέ πλουτίζει καθημερινά μέ εμπειρίες.
Γνωρίζω κάθε μέρα καινούργιους ανθρώπους, μιλάω μαζί τους, συμμερίζομαι τά προβλήματά τους, τούς καταλαβαίνω . αισθάνομαι κάπως σάν τόν Οδυσσέα : «πολλών ανθρώπων ίδεν άστεα καί νόον έγνω». καί δέν χρειάζεται κάν νά σηκωθώ από τή θέση μου. Τό τμήμα πρώτων βοηθειών κατακλύζεται καθημερινά από δεκάδες ανθρώπους πού ζητούν βοήθεια σέ όλες τίς γλώσσες τού κόσμου : αλβανικά, σερβικά, βουλγάρικα, αραβικά, ουρντού, χιντού, τελούγκου, κικούγιου, σουαχίλι, ματαμπέλε, ακόμη καί ελληνικά.
Άν καί η βοήθεια πού μπορώ νά τούς παράσχω είναι περιορισμένη, πάντα έχω γι’ αυτούς μιά φιλική κουβέντα πρίν τούς αποχωριστώ καί τούς ξαποστείλω στό κοντινότερο δημόσιο νοσοκομείο (καθόσον εδώ η καλή διάθεση περισσεύει αλλά καί τά ληγμένα πλεονάζουν) – εμείς οι έλληνες είμαστε άνθρωποι μεγαλόκαρδοι ακόμη καί πρός τούς κατωτέρους μας – κι άλλωστε, έλληνες είναι οι τής ημετέρας παιδείας μετέχοντες, έτσι δέν είναι ;
Αφού λοιπόν τούς κατευοδώσω, μπορώ απερίσπαστος νά συνεχίσω τή μπιρίμπα ή τήν πρέφα μου μέ τήν εφημερεύουσα αδελφή, τόν τραυματιοφορέα (τό ασθενοφόρο σπάνια έχει βενζίνη καί λάδια) καί (εάν εμφανισθή χωρίς νά συνοδεύεται κατά τό βράδυ) τόν εφημερεύοντα ιατρό, ή καί νά φύγω γιά κάνα τρίωρο γιά κάνα μερεμέτι νά κονομίσω κανένα επίδομα (πενία τέχνας κατεργάζεται). Νομίζω ότι μόνο σέ μιά χώρα σάν τήν Ελλάδα θά μπορούσα νά ξεδιπλώσω τόσο τέλεια τά ταλέντα καί τόν ανθρωπισμό μου, μόνο εδώ θά μπορούσα νά δείξω σέ τόσους ανθρώπους από όλες τίς γωνιές τής γής τί θά πή «Ελληνας» .
– Ονομάζομαι Μπουρλούμπαση Γιαννούλα, επαγγελματικά “Χουανίτα”, καί δουλεύω σάν ανθοπώλις σέ πολιτιστικό κέντρο. Κάθε απόγευμα, τήν ίδια πάντα ώρα, κάποια παιδιά τών φαναριών, πάνε στό νεκροταφείο τήν ώρα πού τελειώνουν οι κηδείες, και μού φέρνουν φρέσκα – φρέσκα ακόμη τά λουλουδάκια από τά στέφανα καί τίς ανθοδέσμες μέσα σέ σακκούλες ανακύκλωσης ή μεγάλων απορριμμάτων τού δήμου (τούς τίς δίνουν ομοιοπαθείς τους πού ημιαπασχολούνται εκεί).
Τό βράδυ, τά πάω στό κέντρο, καί τά βάζω σέ μικρά, χαριτωμένα καλαθάκια, πρίν μπώ στήν μεγάλη αίθουσα τής πολιτιστικής μυσταγωγίας. Πρέπει νά βλέπατε πώς αντιδρούν οι θαμώνες από τήν πρώτη κι όλας στιγμή, βλέποντας τά κορίτσια τού μπαλέτου – βγάζουν επιφωνήματα, θέλουν νά τίς αγγίξουν . Κι όταν εμφανισθούν οι πρυτάνεις τού πολιτισμού μας, τότε πλέον όλοι αισθάνονται τήν ανάγκη νά τούς ράνουν μέ λουλούδια. Εγώ τρέχω, μεθυσμένη σάν τήν Πυθία από τούς καπνούς καί τίς εκφυσήσεις τού ουίσκι.
Παρακολουθώ τούς θαμώνες, τόν ενθουσιασμό τους, τήν περηφάνεια τους, τή λεβεντιά τους καθώς σηκώνονται γιά αργόσυρτα ζεϊμπέκικα ή κάτι υπόπτου τεχνικής αρτιότητος τσιφτετέλια. Πώς νά μήν είμαι περήφανη πού δουλεύω στήν Ελλάδα ; πώς νά μήν αισθάνομαι ευγνωμοσύνη στήν τύχη μου, πού μέ έταξε νά υπηρετώ τήν ναυ-αρχίδα τής εθνικής μας υπόστασης, τόν πολιτισμό ;
– Ονομάζομαι Κώστας Κιτσομήτρος, καί είμαι αγρότης. Λατρεύω τή γή τών πατέρων μου, καί τήν καλλιεργώ μέ αγάπη καί στοργή μόνος μου μέ τήν βοήθεια τριάντα δύο αλβανών πού επιστατεύω. Παράγουμε βαμβάκι, παπάγια, μαρακούγια, αβοκάντο καί φρούτα τού πάθους – δέν ξέρω κι εγώ τί ακριβώς (ο πατέρας μου θά ξέρη πιστεύω) αλλά καί ούτε έχει σημασία : ό,τι καί νά δηλώσω, έτσι μέ μιά μικρή προσαύξηση΄στίς ρίζες ή στά ζύγια, θά τό πιστέψουν, καί η επιδότηση θά πέση.
Κάθε μέρα πηγαίνω μέ τό Ναβάρρα στό χωράφι κατά τό μεσημέρι, μαρσάρω τό τρακτέρ, καί τήν κάνω γιά πίσω στό χωριό γιά ξεκούραση. Τό απόγευμα τό περνάω στήν αγορά, όπως οι αρχαίοι Έλληνες – περνάμε τήν ώρα μας μέ συζητήσεις όπως εκείνοι, παίζουμε κανένα παιχνίδι μυαλού (πρέφα ή καμμιά κοντσίνα), καί μετά ετοιμάζομαι γιά τόν κάματο τής επόμενης ημέρας.
«Έργα καί ημέραι», πού έλεγε καί ο Ησίοδος (θά ήθελα νά ακολουθούσα όλες τίς εντολές του κατά γράμμα, μόνο πού δυστυχώς δέν υπάρχουν πιά δούλοι καί οι Αλβανοί έχουν σηκώσει κεφάλι). Μόνη μου ξεκούραση, τό Σαββατοκύριακο, πού μέ καμμιά χιλιάρα στήν τσέπη τήν κάνω γιά Λάρισα, γιά κάνα ξεκωλάδικο. Ο άντρας πρέπει νά τά γνωρίζη όλα. Γι΄αυτό αγαπώ τή γή μου, αγαπώ τή χώρα μου. Πού αλλού θά μπορούσα νά συνδυάσω τόσο αρμονικά τή σκληρή δουλειά τής γής μέ τήν πραγματική κοινωνικότητα καί ψυχαγωγία ;
ΣΤΕΙΛΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΟΥ ΣΤΌ MY_GREECE.GR
Leo
leonline@hotmail.gr
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
Ακολουθείστε το Cityportal.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλα τα τελευταία νέα
Cityportal.gr Live ενημέρωση: O κορωνοϊός λεπτό προς λεπτό στην Ελλάδα και παγκοσμίως