Η Γερμανίδα σύγχρονη ντίβα, επιστρέφει στο ελληνικό κοινό ως «Τζένη των πειρατών», με μια μουσική παράσταση αφιερωμένη στο είδος που την ανέδειξε: το καμπαρέ. Πινελιές από μιούζικαλ, μελωδίες του Ζακ Μπρελ και του Άστορ Πιατσόλα αλλά και γνωστές επιτυχίες της Μάρλεν Ντίτριχ και της Εντίθ Πιάφ, μετουσιώνονται μέσα από την αισθαντική της ερμηνεία. Η Ute Lemper έδωσε συνέντευξη στην Δανάη Σοφία Βαρδαλή και το περιοδικό CITY.
Η τελευταία σας παράσταση είχε ως θέμα το αργεντίνικο ταγκό, τώρα πάλι επιστρέφετε στο καμπαρέ. Ποιοι είναι οι συνδετικοί ιστοί που ενώνουν το καμπαρέ με το ταγκό -εάν υπάρχουν τέτοιοι;
Το ταγκό στο Μπουένος Άιρες είναι ζωντανό, ζει και αναπνέει μέσα στα καμπαρέ. Τα μπαρ του ταγκό (tango bars) είναι τα μέρη όπου πάει κανείς βασικά για να πιει. Αν ρίξετε μια ματιά στους πίνακες του (Γερμανού) Ότο Ντιξ, θα βρείτε ότι στα έργα του αναπαριστά ακριβώς αυτό το ίδιο πνεύμα που επικρατεί και μέσα στα μπαρ όπου παίζεται και χορεύεται το ταγκό. Μέσα σε κάθε ταγκό του Άστορ Πιατσόλα εξάλλου, βρίσκω και μια ταινία του Φασμπίντερ, και μια «Όπερα της Πεντάρας».
Είστε μια «αφοσιωμένη» ερμηνεύτρια του έργου των Βάιλ / Μπρεχτ, έχετε όμως ερμηνεύσει συστηματικά και τον Άστορ Πιατσόλα. Τι ήταν αυτό που πυροδότησε το ενδιαφέρον σας για να ασχοληθείτε με τη μουσική του;
Πάντοτε ήθελα να μελετήσω και να κατακτήσω το ρεπερτόριό του Άστορ Πιατσόλα. Ήταν πάντοτε σαν ένας απαγορευμένος καρπός για μένα, καθώς δεν έχω καμία καταγωγή ή άλλη σχέση με την αργεντίνικη κουλτούρα, πάντα όμως ένιωθα να ταυτίζομαι με τις ιστορίες του και τη μουσική του. Όπως είπα και πριν, υπάρχουν πολλά κοινά σημεία ανάμεσα στα τραγούδια του Πιατσόλα και του Μπρεχτ.
Σε κάποια παλιότερη συνέντευξή σας αναφέρετε ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους ερμηνεύετε τη μουσική του Κουρτ Βάιλ είναι για να ρίξετε φως στην πολύπαθη ζωή του, αλλά και στην πολυτάραχη, γεμάτη πολέμους και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, περίοδο στην οποία έζησε. Εξηγείστε το μας…
Λοιπόν, ας πούμε ότι επιλέγω να ερμηνεύω Κουρτ Βάιλ κατά 25% για εκπαιδευτικούς λόγους και κατά 75% για το πάθος. Κατά τη γνώμη μου, το ταγκό είναι από μόνο του πάθος, είναι φιλοσοφία, είναι στοχασμός πάνω στη ζωή και το θάνατο. Επιπλέον, τοποθετώντας το μέσα σε ένα κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, είναι αυτό που ρίχνει φως στην ένταση ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχεια, τους διεκδικητές και τους χαμένους.
Οι περιοδείες σάς έχουν οδηγήσει και στη Μέση Ανατολή. Πώς ηχούν τραγούδια που γράφτηκαν σε μια εμπόλεμη για την Ευρώπη περίοδο, σε μια περιοχή που μαστίζεται σήμερα από πολέμους;
Πράγματι, έτυχε να βρεθώ και στο Ισραήλ για μια συναυλία στο πανέμορφο αμφιθέατρο Μανν, στο Τελ Αβίβ. Ποτέ δεν υπήρξε ξανά κάποια εποχή κατά την οποία οι άνθρωποι να είναι τόσο κουτοί ώστε να θεσπίζουν νόμους μίσους, να ξεκινούν πολέμους λόγω βασισμένους σε αυτό το μίσος και να διδάσκουν τη μισαλλοδοξία και την εκδικητικότητα ως δικαιοσύνη στα παιδιά τους και με αυτές τις «αρχές», να στιγματίζουν και να σπαταλούν ολόκληρες δεκαετίες βασισμένες σε τέτοια ανόητα οράματα. Εσείς οι Έλληνες ανακαλύψατε το μεγάλο βιβλίο της Δημοκρατίας και της Φιλοσοφίας, δομές για την κοινωνία που επιτρέπουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα ίσα δικαιώματα. Και αυτό συνέβη πριν από 2.500 χρόνια. Και κοιτάξτε τι συνέβη στην πορεία… Θρησκευτικοί και εξτρεμιστικοί ηγέτες κυβέρνησαν μέσα στη διαφθορά και την κλεψιά, το ψέμα και την απάτη, κάνοντας τους εαυτούς τους πλούσιους σε βάρος του λαού… Είναι ακριβώς η «άνοδος και η πτώση της Πόλης Μαχαγκόνι», όπως το προέβλεψε και ο Μπρεχτ πριν πολύ καιρό…
Τι σας ώθησε να γίνεται μια (αυτο)εξόριστη Γερμανίδα στη Νέα Υόρκη, μακριά μάλιστα μια πατρίδα, που είναι και πατρίδα των βασικών καλλιτεχνικών σας προτύπων;
Θα έλεγα ότι είμαι μια πολίτης του κόσμου. Ο προσωπικός μου κόσμος είναι πολύ διεθνής και μου αρέσει να ζω σε μια από τις πιο διενθείς και ανοιχτές πόλεις του πλανήτη, όπως είναι η Νέα Υόρκη. Είναι ένα πραγματικό χωνευτήρι, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος και εγώ νιώθω εξίσου Νεοϋορκέζα με όλους τους Γάλλους, Έλληνες, Ιταλούς, Γερμανούς, Λατινοαμερικανούς και Ασιάτες που ζουν εδώ. Ο καθένας κουβαλάει και μια ιστορία με τη δική του ξεχωριστή (πολιτιστική) κληρονομιά.
Από ολόκληρη την καριέρα σας, ποια στιγμή ήταν η πιο πολύτιμη; Το να βρίσκομαι στη σκηνή του Ηρώδειου, κάτω από την Ακρόπολη, είναι σίγουρα μια από τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις μου από εμφανίσεις μου, σε ολόκληρο τον κόσμο. Υπάρχουν ωστόσο πολλές ακόμη τέτοιες στιγμές… Χθες βράδυ στη Ρώμη, αύριο στο Μιλάνο, την επόμενη εβδομάδα στη Νέα Υόρκη… Σε οποιοδήποτε μέρος μπορεί να βρω μια στιγμή μαγείας, οποιαδήποτε ώρα και μέρα… Είναι ένα προνόμιο, κάτι που όταν είμαι εκτός σκηνής και είμαι με την οικογένειά μου και το βλέπω από απόσταση, είναι κάτι που μου φαίνεται υπέροχο σε κάθε περίπτωση.
info:
Ute Lemper «Pirate Jenny is back» στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
Πέμπτη 1 Μαρτίου
Τ: 2310 895800
ώρα έναρξης 21.00
εισιτήρια 70 – 20€
Τ: 2310 895939
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
