Βασίλης Πρατσινάκης: «Το πάλκο είναι κάθαρση ψυχής»

Ο Βασίλης Πρατσινάκης σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο cityportal

Για όσους παρακολουθούν τις μουσικές σκηνές της Θεσσαλονίκης, κάποια στιγμή σίγουρα θα έχουν ακούσει για τον Βασίλη Πρατσινάκη. Τον μικρότερο της οικογένειας Πρατσινάκη, που «κουβαλά» μια βαριά καλλιτεχνική πορεία που απαριθμεί πλέον πάνω από τρεις δεκαετίες.

Ευφυής, απλός, αλλά και άμεσος. Αυτές είναι οι εντυπώσεις που αποκομίζει κανείς από μια συνάντηση μαζί του. Με μια ειλικρινή και ξεκάθαρη διάθεση, εξηγεί με πάθος τις απόψεις του για όλα τα θέματα. Από την σημαντική και ουσιαστική επιρροή που είχε μέσα από τα αδέρφια του, μια επιρροή τόσο βαθιά που όπως εξηγεί τον καθόρισε καλλιτεχνικά, έως και τις συγκρούσεις που είχε υπερασπιζόμενος τις καλλιτεχνικές του επιλογές και όλα αυτά που θεωρούσε ο ίδιος σωστά.

Πιστός στην πόλη την οποία μεγάλωσε, αλλά και στην ιδέα της καλλιτεχνικής ομάδας, και σε αυτά που μπορεί να δημιουργήσει ένα καλλιτεχνικό σύνολο, χωρίς εγωισμούς και μεγαλομανίες. Ίσως και αυτό να είναι που του στέρησε μια πιο ενδεχομένως «πανελλαδική» καριέρα όπως εκτιμά ο ίδιος.

• Πόσο σας επηρέασε καλλιτεχνικά ο κορωνοϊός, και ως ένας άνθρωπος ο οποίος έχει να κάνει με το κοινό, πιστεύετε από την δική σας οπτική γωνία ότι έχει αλλάξει κάτι στη συμπεριφορά του κόσμου;

Αναπόφευκτα ο κορωνοϊός έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο και επηρέασε αρνητικά συνολικά τον χώρο του θεάματος. Σίγουρα μετά το lockdown τα πρώτα live ήταν αρκετά περίεργα για εμένα, με την έννοια ότι είχα άγχος, όπως για παράδειγμα ως προς το πως θα είναι ο κόσμος, αλλά και άλλα ερωτήματα που περιτριγύριζαν το μυαλό μου. Και μάλιστα ορισμένοι αναρωτιόντουσαν πως είναι αυτό δυνατόν, μετά από τόσα χρόνια που ανεβαίνω στη σκηνή; Όταν ανεβαίνω στο πάλκο αυτό είναι μια κάθαρση ψυχής για εμένα. Επειδή το κάνω και από πολύ μικρός είναι ένα πράγμα το οποίο με ισορροπεί στην πορεία της καθημερινότητάς μου. Γι’ αυτό και με την καραντίνα, κατά την διάρκεια της οποίας έγιναν πάρα πολλά πράγματα, όπως ο θάνατος του αδερφού μου, ψιλοέχασα τις ισορροπίες μου.

Τώρα από εκεί και πέρα όσον αφορά την συμπεριφορά του κόσμου, αυτό που παρατηρώ είναι μια περισσότερη δίψα για μουσική. Νομίζω στον κόσμο έλλειψαν πολύ οι συναυλίες.

• Κατάγεστε από μία οικογένεια που όπως έχετε δηλώσει είχατε στενή σχέση με το τραγούδι. Τα παιδικά σας χρόνια πως ήταν όσον αφορά τη μουσική;

Η μητέρα μου κατάγεται από τον Βελβεντό Κοζάνης και ο πατέρας μου από την Κρήτη. Αυτή η περίεργη μίξη της μακεδονικής παράδοσης με την κρητική φιλοσοφία και λογική, ήταν νομίζω πολύ ενδιαφέρουσα από μόνη της. Σίγουρα μας επηρέασε βαθύτατα τόσο εμένα, όσο και τα αδέρφια μου. Θυμάμαι πολύ έντονα τα πνευστά που ακούγαμε από τις πολύ ωραίες ορχήστρες στον Βελβεντό, με τον οποίον έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση και πάμε κάθε καλοκαίρι. Αυτά τα δύο ήταν που μας επηρέασαν σαν οικογένεια.

Αργότερα στην εφηβεία, επηρεάστηκα μουσικά και από άλλα είδη. Μεγάλωσα με τις παραγωγές τις πρώτες του Μαρκόπουλου με τα τραγούδια του Ξυλούρη, δηλαδή με το «χρονικό», με την «ιθαγένεια», με την «θητεία», με Μάνο Χατζιδάκι, και μετά πιο πιτσιρικάς ασχολήθηκα με το ρεμπέτικο. Με τους συμμαθητές μου από το σχολείο κάναμε έναν σύλλογο μουσικής την δεκαετία του ’80. Η πρώτη μου δηλαδή οργανωμένη πρόταση για live ήταν με ρεμπέτικα, και η πρώτη μου επαγγελματική δουλεία ήταν όταν αντικατέστησα τον Αγάθωνα που έφυγε για την Αθήνα.

• Το γεγονός ότι ασχολούνται και τα αδέρφια σας με το τραγούδι, πιστεύετε ότι σας βοήθησε και αν ναι σε τι βαθμό;

Ήταν πολύ σημαντική και ουσιαστική η επιρροή που είχαμε μεταξύ μας, με τα αδέρφια μου. Αυτά που βλέπαμε για παράδειγμα από τον Παύλο όταν οι υπόλοιποι ήμασταν μικροί, με τον οποίον μας χωρίζουν 8 χρόνια, με καθόρισαν. Έχω αρκετές μνήμες από εκείνη την εποχή. Θυμάμαι πολύ έντονα μια συναυλία που είχαν κάνει στον «Ολύμπιον», στην οποία είχα πάει μικρός, στην οποία συμμετείχε και ο Θεοδωράκης. Σαφώς αυτές οι εικόνες έχουν επηρεάσει πολύ την αισθητική μου.

Φυσικά και αργότερα έδρασαν καταλυτικά σε πολύ μεγάλο βαθμό και οι συνεργασίες που είχα με τον Κώστα, με τον οποίον δουλέψαμε μαζί κάποια φεγγάρια. Αργότερα φυσικά γεννήθηκε και το σχήμα στο οποίο συμμετείχαμε και οι πέντε. Ουσιαστικά, ότι κάναμε στις οικογενειακές μας συγκεντρώσεις αποφασίσαμε να το κάνουμε ευρεία γνωστό, γι’ αυτό και το ονομάσαμε και «Δημόσια Μουσική Συνύπαρξη». Οι συναυλίες που κάναμε από κοινού με τα αδέρφια μου ήταν φυσικά πολύ έντονα συναισθηματικά φορτισμένες. Ήταν εξάλλου από τις καλύτερες συνεργασίες μου. Ήταν έντονο το συναίσθημα σε αυτές τις μουσικές βραδιές και υπήρχε και μια περίεργη δυναμική πάνω στο πάλκο, η οποία έβγαινε μάλλον και από το ότι μεγαλώσαμε μαζί. Είχαμε κοινές μουσικές καταβολές και κοινή αισθητική. Το καλό ήταν ότι αυτό περνούσε και στον κόσμο. Αυτό εξάλλου καθορίζει κατ’ εμέ μια καλή συνεργασία. Πρώτα από όλα να έχεις κοινή αισθητική.

• Όλα αυτά τα χρόνια που ασχολείστε με το τραγούδι, επιμένετε επαγγελματικά να δραστηριοποιείστε στην Θεσσαλονίκη. Πως και δεν επιδιώξατε περισσότερες εμφανίσεις στην Αθήνα και ενδεχομένως μια πιο «πανελλαδική» καριέρα; Υπήρξε κάτι που να σας αποθάρρυνε;

Όταν πρωτοξεκίνησα να κάνω πλέον επάγγελμα αυτό που αγαπάω, το τραγούδι, παράλληλα είχα ξεκινήσει να ασχολούμαι επαγγελματικά και με διάφορες άλλες πρωινές δουλειές, γεγονός που με οδήγησε στο να πάρω την απόφαση να μην κατέβω στην Αθήνα. Τώρα από εκεί και πέρα, αυτό που είχα παρατηρήσει και με ενοχλούσε, ιδιαίτερα όταν ήμουν πιο μικρός που ήμουν και πιο απόλυτος, ήταν το γεγονός πως είχα την αίσθηση ότι για να κάνει κάποιος καριέρα έπρεπε να βάζει μπροστά τον εαυτό του. Την καριέρα του. Και αυτό που θα υπερασπιστεί σα μονάδα αυτός, χαράσσοντας ουσιαστικά μια εντελώς ατομική πορεία.

Από την άλλη πλευρά έτυχε να παίζω σε σταθερούς χώρους στην Θεσσαλονίκη που ήτανε πάρα πολύ ωραίοι με πολύ ωραίο κοινό. Όπως για παράδειγμα, στο «Μυστικό», στην «Βάρδια», όπου ήμουν 18 χρόνια, στο «Παρασκήνιο» κλπ. Υπερασπιζόμουνα τους χώρους που ήμουν για πολλά χρόνια. Ήταν δουλειές στις οποίες προωθούσα πάντοτε την καλλιτεχνική συνεργασία, την ομαδική δουλειά, και έτσι δεν μπόρεσα να σκεφτώ ότι πρέπει να κατέβω στην Αθήνα.

• Στη Θεσσαλονίκη πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε; Τι σας ευχαριστεί από αυτά και τι όχι;

Τη δεκαετία του ’80 στην Θεσσαλονίκη έπαιζαν πάρα πολλά άτομα. Έπαιζαν ο Παπάζογλου, έπαιζε ο Μάλαμας, έπαιζε η Μελίνα Κανά, ο Μήτσος Ζερβουδάκης. Ήταν πολλές περισσότερες οι σκηνές σε σχέση με αυτές που υπάρχουν σήμερα.

Σήμερα έχουμε πάρα πολλά παιδιά που έχουνε πάρα πολλά ταλέντα, γιατί η μουσική γνώση πια είναι πολύ πιο εύκολη από ότι ήταν σε εμάς. Σε εμάς υπήρχε ένα μουσικό ωδείο, και έπρεπε να κατέβω από τη δυτική Θεσσαλονίκη στο κέντρο για να κάνω βυζαντινή μουσική. Τώρα η δουλειά που έχει γίνει μέσα από τις σχολές, τα ωδεία, έχει αποδώσει καρπούς. Έχουνε βγει εκπληκτικοί μουσικοί, τρομερά ταλέντα τα οποία φοβάμαι μήπως τυχόν και χάσουμε, αν δεν βρουν τον τρόπο να μπορέσουν να ζουν από αυτό που αγαπάνε, να βιοποριστούν, και να αναδείξουν το ταλέντο τους. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένοι, λίγοι, που έχουν την δυνατότητα να μπορούν να κάνουν δύο πράγματα ταυτόχρονα. Εγώ για παράδειγμα γνώρισα τον Γεωργιλά, που συμμετείχα στον δίσκο του, έναν που έκανε πριν από 3 χρόνια το 2018. Αυτός είναι ένας πάρα πολύ καλός μουσικός, ο οποίος εργάζεται και ως δικηγόρος.

• Ασχολείστε επαγγελματικά με το τραγούδι από την δεκαετία του ’80. Ποια στιγμή της καριέρας σας ξεχωρίζετε όλα αυτά τα χρόνια και γιατί;

Ήταν η πρώτη εμφάνιση με τα αδέρφια μου που παίξαμε στην «Υδρόγειο», το σημερινό «Block 33», το 2001. Ήταν πολύ σημαντική. Από εκεί και πέρα συνεργάστηκα με πάρα πολλούς στη Θεσσαλονίκη. Τώρα που έχουν περάσει κάποια χρόνια και όσο περνάει ο καιρός, αντιλαμβάνομαι ότι οι συνεργασίες που είχα στην «Βάρδια» ήταν πάρα πολύ σημαντικές. Γιατί υπερασπιζόμουν το πρόγραμμα της «Βάρδιας» όλα αυτά τα χρόνια σε ένα σταθερό σχήμα, το οποίο έπαιζε κάποιες σταθερές μέρες τη βδομάδα, και έπαιζε από τέλη Σεπτέμβρη μέχρι αρχές Μάη. Ήταν πολύ ωραία βράδια. Ήμασταν σαν οικογένεια με το κοινό. Αν και τολμώ να πω ότι η καλλιτεχνική επιμέλεια ήταν δύσκολη, γιατί μπλέκεσαι και με το εμπορικό κομμάτι, και όταν θέλεις να υπερασπιστείς το καλό τραγούδι μπορεί ορισμένες φορές αυτό να σε φέρει σε σύγκρουση. Γενικότερα όμως όλα κύλησαν πάρα πολύ ομαλά και έχει αναγνωριστεί αυτό, γιατί ακόμα ο κόσμος μου αναφέρει τη «Βάρδια», ως μια γλυκιά και καλή ανάμνηση.

• Έχετε επιχειρήσει ποτέ να ασχοληθείτε με τη συγγραφή τραγουδιών;

Ασχολήθηκα και με αυτό το κομμάτι αλλά κατά μόνας όμως. Ωστόσο δεν αποφάσισα να βγάλω κανένα. Πίστευα ότι δεν αφορούν κανέναν. Βέβαια θα μου πεις και αυτά που κάνουμε δε ξέρεις αν αφορούν ή δεν αφορούν. Αυτό είναι ένα μυστήριο πράγμα. Μυστήρια χημεία το τραγούδι και πως αυτό περνάει στον κόσμο.

• Υπάρχει κάτι που να σας αγχώνει επαγγελματικά, και αν ναι τι είναι αυτό;

Τα live με αγχώνουν. Το να παίζεις σε ένα κοινό είναι μια πολύ ιδιαίτερη διαδικασία, η οποία πριν παίξω μου δημιουργεί ένα άγχος γιατί έχω κάποια πολύ συγκεκριμένα στάνταρς σε αυτό που θέλω ως συνολικό αποτέλεσμα, όταν είναι να παίξω.

• Στο παρελθόν έχετε αναλάβει την καλλιτεχνική επιμέλεια των εκδηλώσεων στον Δήμο Ευόσμου. Θα σας ενδιέφερε ενδεχομένως να ασχοληθείτε με τα κοινά;

Με την κομματική πολιτική δε θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ. Έβαλα υποψηφιότητα στον Σύλλογο Μουσικών Βορείου Ελλάδος και είμαι στο συμβούλιο. Και αυτό γιατί είναι μια δύσκολη εποχή που θέλουμε να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας, και ότι άλλο απασχολεί τον κλάδο μας, όπως για παράδειγμα η ανεργία. Με αυτό ασχολήθηκα, ναι. Θέλω αν μπορώ να βοηθήσω, κάποιες διεκδικήσεις αν μπορούνε να ακουστούνε, να συμμετέχω όσο και όπως μπορώ, γιατί υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Και άντε σε εμάς που είμαστε πιο μεγάλοι εντάξει, για κάποιους που ζούνε μόνο από αυτό υπάρχει τρομερή ανεργία.

Όσον αφορά τον Δήμο Ευόσμου, είχα αποφασίσει να ασχοληθώ επειδή παλιά είχα σχέση με τα πολιτιστικά της περιοχής. Είχαμε δημιουργήσει και έναν τοπικό σύλλογο, ενώ παράλληλα προσπαθούσαμε να ανοίξουμε τον δρόμο ώστε να έχει μια καλλιτεχνική πορεία η περιοχή. Γι’ αυτό φτιάξαμε ένα καλοκαιρινό φεστιβάλ που προώθησε όλη τη μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης. Πάρα πολλούς ντόπιους μουσικούς από εδώ με πάρα πολύ καλά αποτελέσματα, και προσπαθούσαμε να το οργανώσουμε, αλλά τελικά άλλαξε η διοίκηση του δήμου και όλες αυτές οι προσπάθειες πήγαν στράφι. Δυστυχώς αυτή η περιοχή και σήμερα που μιλάμε είναι πάρα πολύ πίσω καλλιτεχνικά. Δεν υπάρχει η λογική του να οργανώσουμε μερικά πράγματα που να έχουν μια συνέχεια, με μια βασική αισθητική. Ούτε να δημιουργήσουμε χώρους για να μπορέσει να υπάρξει μια καλλιτεχνική δημιουργία, ή και αυτούς τους χώρους που έχουμε τουλάχιστον να αξιοποιηθούν σωστά.

• Υπάρχει κάτι άλλο πέρα από το τραγούδι το οποίο να σας αποφορτίζει και να απολαμβάνετε;

Από το 2004 κάνω ταξίδια με μηχανή. Είναι ένας τρόπος διαφυγής, εκτόνωσης, ξεφεύγει το μυαλό. Έχουμε κάνει πολλά roadtrip. Τα Βαλκάνια τα έχουμε γυρίσει πάρα πολλές φορές.

• Όσον αφορά το μέλλον τι σχεδιάζετε από εδώ και πέρα; Είδαμε σχετικά πρόσφατα κυκλοφόρησε και το CD σας, ο «Άγριος Άνεμος».

Ναι, πριν από 6 μήνες περίπου, κυκλοφόρησε ο δίσκος μου. Αποφάσισα να κάνω μια πρόταση δισκογραφική στο ευρύ κοινό. Είναι μια δουλειά που λέγεται «Άγριος Άνεμος» και κυκλοφορεί από τον «Μετρονόμο» στην Αθήνα. Έχει μέσα τραγούδια του Γιώργου Καζαντζή, του Ευγένιου Δερμιτάσογλου, του Γιάννη Γεωργιλά, του Ανδρέα Θωμόπουλου, του Γιάννη Καρασάββα, του Απόστολου Ρίζου, και του Γιάννη Φιλιππουπολίτη, και είμαι πολύ χαρούμενος τόσο για τους συντελεστές όσο και για το αποτέλεσμα.

• Πως προέκυψε η απόφαση;

Είχα πάει στην Αθήνα πριν από 4-5 χρόνια και τραγουδούσα στην «Απανεμιά», μια πολύ παλιά μπουάτ στην Πλάκα. Εκεί ήρθε να με ακούσει ο μουσικός – σκηνοθέτης, ο Ανδρέας Θωμόπουλος, ο οποίος έγραψε και την ταινία «Να με αγαπάς» στην οποία έπαιζε ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Ήρθε που λες, και μου είπε «Βασίλη θα σου στείλω τρία τραγούδια άμα θες να πεις κάτι». Αυτό ήταν και το έναυσμα που με ενεργοποίησε και είπα θα ξεκινήσω. Μετά φυσικά στην πορεία βρέθηκε και ο Γεωργιλάς που μου πρότεινε να το φτιάξουμε στο home-studio του, οπότε έλυσα και το πρόβλημα του χώρου. Τώρα στόχος μου είναι στα live μου να ακουστούν και αυτά τα τραγούδια και να μπορέσουν να διαδοθούν.