Ο Γιάννης Βρύζας[1] γράφει για τα «Βραχέα ρήματα» του Παναγιώτη Κωνσταντόπουλου[2].
«Βραχέα ρήματα (Επτά μικρές ιστορίες)» είναι το πρόσφατο βιβλίο του Παναγιώτη Κωνσταντόπουλου. Οι θεματικές του βιβλίου αντλούνται από την πιο σύγχρονη και απτή πραγματικότητα. Διαπλάθονται όμως σε διάφορα επίπεδα με το ευφυές χιούμορ και την καθαρή κριτική ματιά του συγγραφέα. Όπως σωστά παρατηρεί ο Κανέλλος Τερζής : Η γραφή του ΠΚ «καίρια, ασυμβίβαστη, αιρετική, αυτοσαρκαστική παίζει μαεστρικά και ακατάπαυστα με το φαίνεσθαι και το είναι των πραγμάτων, … με τις κατακερματισμένες «βεβαιότητες», το δισυπόστατο ή τρισυπόστατο της ανθρώπινης ψυχής».
Με χιούμορ πηγαίο και εν εγρηγόρσει, διαρκές και υποδόριο, στα όρια κωμικού και τραγικού. Άλλωστε, «πάντοτε η ψευδαίσθηση υπερτερεί της πραγματικότητας» (σ. 97). Ή αλλιώς, έστω και εάν το παρόν συνιστά την μόνη αιωνιότητα, η τελευταία δεν αποτελεί ίσως παρά μια ακόμα αυταπάτη (σ. 100 εν συνδ . με 115).
Με ιδέες από την ‘σωστή πλευρά της φιλοσοφίας’. Ιδέες που δεν διστάζει να εκθέσει, κομψά και ανεπαίσθητα, σε διάλογο με τις αντίπαλες, ο ΠΚ αφήνει τελικά τον αναγνώστη να αποφασίσει. Στις σελ. 88-89 συμπυκνώνεται όλη η πολιτική (μετα)πραγματικότητα των δυτικών δημοκρατιών και δη μέσα από τον διάλογο ενός καφετζή με έναν πρώην νταληκέρη. Διότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Και ο λαός (παρά την γενικευμένη φτωχοποίησή μας) μόνο φτωχός δεν είναι. Και ας μην του επιτρέπουν να το ξέρει.
Η μουσική (ή μάλλον το τραγούδι) είναι μια ακόμα από τις σταθερές του Π.Κ. Το τραγούδι (και ιδίως το λαϊκό με την λιτή περιεκτικότητα και το αδιόρατο βάθος του) καλείται φορές να συμπυκνώσει νοήματα, να ξεδιαλύνει καταστάσεις ή να διαλύσει αμηχανίες, κορυφώσεις, αδιέξοδα. Να φορτίσει ή να αποφορτίσει ψυχικά ήρωες και αναγνώστες.
Κατάλληλος σκηνοθέτης, εάν εύρισκε έμπνευση και μπάτζετ, θα μπορούσε κάλλιστα να βασίσει μια μικρόμηκη ταινία, ένα μονόπρακτο ή ένα σπονδυλωτό θεατρικό σε κάποια από τα 7 βραχέα ρήματα του ΠΚ :
Η απροειδοποίητη πρώτη επίσκεψη ενός δικηγόρου στο σπίτι ενός φιλολόγου και αποστάκτη τσίπουρου θα είναι και η τελευταία του ;
Πώς ένας «καλοσυνάτος, στρουμπουλός, ηλικιωμένος» γείτονας θα βρει τον «θεό» στο τούνελ ενός βόθρου;
Ποια κατάληξη θα έχουν οι in vivo (ερωτικές) φαντασιώσεις μιας «καλοφκιαγμένης» περιπτερού;
Πού θα οδηγήσει το δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης την Μαρία, που βρήκε τον άντρα της μέσω αυτού;
Ποιος θα γράψει το τέλος ενός παράνομου έρωτα ανάμεσα σε έναν οικογενειάρχη λογιστή και μια, ημιδεσμευμένη, σαγηνευτική δασκάλα;
Τί αναζητά και τί βρίσκει τελικά ο συγγραφέας μας στο καφενείο «Καφενείο» ; Και
όταν μια «απόδραση» (4 παιδικών φίλων) συναντά μιαν «υπόσχεση» είναι «όλα εντάξει» ;
Ή μήπως (ο συγγραφέας μας και κατά συνεκδοχήν) οι συγγραφείς γενικά είναι ο χειρότεροι άνθρωποι στον κόσμο;
Το βιβλίο διαβάζεται ιστορία-ιστορία ή και απνευστί μέχρι το τελευταίο του «πιστοποιητικό».
[1] Ο Γιάννης Βρύζας είναι (δικηγόρος, δρ Νομικής & ΔΜΣ ποινικού δικαίου , αλλά και) συνθέτης. Έγραψε τραγούδια πάνω σε ποίηση διαφόρων, αλλά και σε δικούς του στίχους. Συνεργάστηκε και ηχογράφησε με κορυφαίους μουσικούς και τραγουδιστές. Δημοσίευσε άρθρα και μελέτες του (σε εφημερίδες και νομικά περιοδικά), καθώς και ποιήματά του.Δημοσίευσε άρθρα και μελέτες του (σε εφημερίδες και νομικά περιοδικά), καθώς και ευάριθμα ποιήματά του.
[2] Ο Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος γεννήθηκε στην Καλαμάτα, το 1964. Τυγχάνει δικηγόρος στην Αθήνα. Από τις εκδόσεις Βακχικόν κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του Το μνημόσυνο (2017), Ο θάνατος του συλλέκτη (2018), Ο θησαυρός (2020) και ήδη τα Βραχέα ρήματα (2022).
Διαβάστε επίσης:
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
