Ώ δημοκρατία, πόσα εγκλήματα γίνονται στό όνομά σου !!.

Ο φίλος αναγνώστης άς μού συγχωρήση τήν παραλλαγή τής περίφημης φράσης τής Μαντάμ Ρολλάν κατά τήν άνοδο στό ικρίωμα (εκείνη μιλούσε γιά «ελευθερία»). Μέ έναυσμα τήν πολυσχολιασμένη καί πολυδιερευνημένη από τά μήντια εκφώνηση απριλιανών συνθημάτων καί παιάνων τής δικτατορίας στή σχολή ευελπίδων, αλλά καί τίς συχνές αναφορές πολιτικών μας στήν «απειλή κατά τής δημοκρατίας» από τήν οικονομική συγκυρία, δέν μπορώ νά αντισταθώ στόν πειρασμό τού νά ασχοληθώ λίγο μέ τή δημοκρατία όπως εγώ προσωπικά τή βιώνω, ευελπιστών καί ευχόμενος νά θεωρήση ο αναγνώστης τά όσα σημειώνω πλήρως ανυπόστατα.
 
Ο καλλίτερος τρόπος νά αποδομήση κανείς πλήρως μιά καθεστηκυία ιδέα στήν πράξη, είναι νά τήν εφαρμόση αυτολεξεί καί κατά γράμμα : η «ιδέα» τότε, αποκομμένη από τήν ουσία της καί τή δυνατότητά της νά εξελιχθή ή νά προσαρμοσθή, προσκολλημένη στήν τυπολογία της, καταντάει μιά άχαρη, βαρετή, χωρίς νόημα καί συνοχή, στό τέλος μάλιστα καί επικίνδυνη υμνολογία. Διαβάζω συχνά τό στόν ημερήσιο τύπο από έλληνες καί ξένους αναλυτές τό κλισέ «η κρίση δέν αντιμετωπίζεται μέ λιγώτερη δημοκρατία, αλλά μέ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ δημοκρατία» – καί αναρωτιέμαι ΤΊ ακριβώς σημαίνει αυτή :
 
– περισσότερο σκέπτεσθαι καί περισσότερο εκφράζεσθαι : δηλαδή, περισσότερα πάνελ μέ πολιτικούς πού διαπληκτίζονται, ομοφωνούντες μόνο στό ότι «τελικά, όλοι κρινόμαστε από τά έργα μας», ενώ προηγουμένως έχουν νομικά καί συνταγματικά εξασφαλίσει τήν πλήρη ακρισία τών έργων τους. Κι ακόμη : περισσότερη έκφραση γιά περισσότερα βλήματα : τή δυνατότητα νά εκφρασθή πάνω στήν πολιτική καί οικονομική κατάσταση ο αστοιχείωτος σκυλάς, η ναρκισσευόμενη αστρολόγος, η παλαβιάρα ενζενύ, κι ακόμα, η καθαρίστρια, ο ίματζ μαίηκερ, η μαγείρισσα-όν-λάιν, καί λοιποί. «Αλήθεια είναι ό,τι ασκεί επίδραση» κατά τόν φιλοσοφικό πραγματισμό, καί εμείς, ως έχοντες τή φιλοσοφία στό αίμα μας καί μάλιστα μέ ονομασία προελεύσεως, έχουμε πλέον επιλέξει τό ΠΟΙΟΙ θέλουμε νά μάς ασκούν επίδραση .
 
– περισσότερη ελευθερία κινείσθαι καί πράσσειν : μά, καί βέβαια ! Γι’ αυτό, μπορεί κανείς νά παρκάρη στό πεζοδρόμιο, νά οδηγή μηχανάκι αντίστροφα στό μονόδρομο (ή καί στό πεζοδρόμιο), νά κλείνη αρτηρίες μέ αίτημα «περισσότερο τυρί στή μπουγάτσα», «συνθήματα γιά μαθήματα», κι ακόμα, νά φοροδιαφεύγη, νά κερδοσκοπή, νά σπεκουλάρη νηποινεί, κλπ. Βεβαίως, η κάθε δημοκρατία εγγυάται τήν τιμωρία τών παραβατών τού νόμου, καί, επομένως, προϋποθέτει κάποια στοιχειώδη αστυνόμευση, ώστε νά διασφαλίζεται η . ασφάλεια (πρώτο καί στοιχειώδες δικαίωμα τού πολίτου). Γιά νά διασφαλισθή λοιπόν η ασφάλεια, θά πρέπη τό όργανο τής τάξεως καί τής ασφαλείας νά συμπεριφερθή κατά τίς σαφέστατες αρχές τού «τόσο, όσο» – δηλαδή, νά ανακόψη, νά παρεμποδίση τήν εγκληματική πράξη χωρίς νά αγγίξη ή νά θίξη, κοινώς, νά τηρήση τήν τάξη αρκούμενο στό «ξεμάτιασμα» ή τό «ξόρκι». Αλλιώς, μιλάμε γιά βίαιη καταστολή κουλουπού. Κι έτσι, άν, γιά παράδειγμα, πιαστής νά περνάς κόκκινο φανάρι ΕΠΕΙΔΉ δέν τό πρόσεξες ΔΙΌΤΙ μιλούσες στό κινητό σου ΚΑΙ ΔΕΝ είχες δεμένη καί τή ζώνη, ΤΌΤΕ τό όργανο σού βγάζει ένα κουστουμάκι περιποιημένο ως πρόστιμο, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ σου πάρουν όμως τό δίπλωμα καί αφού «κάτι πρέπει νά σού κόψη», απλοποιεί τήν παράβασή σου σέ «μή λειτουργία τού πίσω φλάς», μέ πρόστιμο περίπου 10 ευρώ καί ευκολίες πληρωμής, καί . σπατσάραμε δημοκρατικώτατα ! Γιά τά πιό πολύπλοκα ακόμη, απαραίτητη είναι η δικαστική εξουσία, πού παρεμβαίνει έγκυρα καί δυναμικά, όσο καί όταν καί όπως παρεμβαίνει καί τό ιππικό στό «Λούκυ Λούκ» : πολύ κατόπιν εορτής, πολύ τυπολογικά καί ελάχιστα λογικά (ή κοινώς, στού πρωτοκόλλου τά εννιάμερα). Δημοκρατικώτατα πράματα !
 
Απαραίτητη γιά τή δημοκρατία είναι επίσης η «ελευθερία τού συνέρχεσθαι». Η ελευθερία αυτή γίνεται ακόμη πιό επιτακτική, όσο δυστυχώς ατονεί η «διάθεση γιά συνευρίσκεσθαι» (δεδομένου ότι η καθημερινότητα μάς κάνει όλο καί πιό ανοργασμικούς καί η τιμή τού βιάγκρα παρακολουθεί τά σπρέντ τών ελληνικών ομολόγων). Καί, γιά νά «συνερχώμεθα» χωρίς νά βγαίνουμε καί από τό σπίτι μας, πάμε τσάρκες στήν «μπλογκόσφαιρα» καί στήν «κοινωνική δικτύωση», όπου καθένας, καί μόνο πού συμμετέχει, δεδικαίωται (άς πή ό,τι θέλει, άς γράψη όπως θέλει, άς εκτονωθή : πώς λέγαμε κάποτε, «λαισσέ φαίρ, λαισσέ πασσέ»; έ, «λαισσέ εκρίρ, λαισσέ ρελαξέ»! Τό ακαταλόγιστο εκλαμβάνεται σάν δικαίωση !) .
 
Όπως όμως η πολλή αγάπη στραγγαλίζει τό αντικείμενό της, έτσι καί η τόση δημοκρατία εντέλει στραγγαλίζει τήν ελευθερία, κι έτσι, στήν πράξη, η ίδια αυτοαναιρείται. Καί, επομένως, τί χρειάζεται υπό τάς συνθήκας ; μά, τό αποκορύφωμα τής δημοκρατίας, δηλαδή τή ΔΙΚΤΑΤΟΡΊΑ – καί δέν αναφέρομαι, φυσικά, στά αυταρχικά καθεστώτα πού έχουμε συνηθίσει νά αποκαλούμε δικτατορικά, αλλά στήν αληθινή «δικτατορία» («ντίκτο» = «υπαγορεύω, καθοδηγώ») όπως τήν είχαν θεσμοθετήσει ήδη οι Λατίνοι, κατά τήν οποία, γιά όσο χρόνο αυτό είναι απαραίτητο, η εξουσία ανατίθεται σέ ένα σώφρονα άνθρωπο, μέ ένα συγκεκριμμένο σκοπό καί μέ απεριόριστες αρμοδιότητες. Τό γεγονός ότι κανείς σήμερα δέν έχει τήν ικανότητα νά αναλάβη τό ρόλο (καί τόν τίτλο .) αυτό, αποδεικνύει απλώς τήν οικτρή καί μή αναστρέψιμη χρεωκοπία τής δημοκρατίας μας .

Leo
leonline@hotmail.gr