Χρήστος Μητρέντζης

Υπηρετεί με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο για τριάντα και πλέον χρόνια το γνήσιο λαϊκό και ρεμπέτικο τραγούδι. Γνωστός και μη εξαιρετέος, φτιάχνει τον φετινό χειμώνα την καινούρια του παρεΐστικη φωλιά στο πάρκο του «Ξαρχάκου». Ο Χρήστος Μητρέντζης έδωσε συνέντευξη στον Χρήστο Μιχαλέρη και το περιοδικό CITY.

Η χρονιά που ξεκίνησε μόλις σε βρίσκει σε ένα νέο χειμερινό χώρο στην πόλη…
Έχουμε τώρα τρεις εβδομάδες, που ξεκινήσαμε στο πάρκο του «Ξαρχάκου», σε ένα χώρο καινούριο για το χειμώνα, έναν πολύ ζεστό και όμορφο χώρο και παίζουμε Παρασκευές και Σάββατα. Στην παρέα μου εκτός από μένα, είναι φέτος άλλα τρία νέα παιδιά, η Έλενα – Φαίδρα και ο Δημήτρης Δομενικιώτης στο τραγούδι και ο Χρήστος Καραγαϊτάνης στην κιθάρα. Παίζουμε λαϊκά, ρεμπέτικα, έντεχνα, το τραγούδι το διαχρονικό, αυτό που κάνω χρόνια. Θέλω να γίνει μια παρεΐστικη φάση φέτος και το μαγαζί το εμπνέει αυτό. Είναι μερακλήδες τα παιδιά που το έχουν και πιστεύω θα πάει πολύ καλά.

Τι σε συγκινεί τόσο πολύ στο λαϊκό και ρεμπέτικο τραγούδι μετά από τόσα χρόνια προσήλωσης σε αυτό;
Είμαι τριάντα και πλέον χρόνια στην Ελλάδα και συνεχίζει να με συγκινεί, αλλά και με στεναχωρεί κιόλας, ότι έχει πάρει λάθος τροπή. Όλο αυτό το πράγμα που ακούγεται ως «λαϊκό» βασίζεται σε κάτι εύκολο. Πλέον βγαίνουν καλλιτέχνες–πυροτεχνήματα. Μέσω όλων των κυκλωμάτων που δρουν, βρίσκεται ο τρόπος να καταπολεμούν το γνήσιο λαϊκό τραγούδι. Σήμερα φαίνεται να ξεκαθαρίζει αυτό, βλέπω πολύ κόσμο να ψάχνεται, γυρνάει σε ταβερνάκια και σε μικρούς χώρους, παρεΐστικους και φυσικά, φτηνά.

Όποιος σε παρακολουθεί στα χρόνια, εύκολα διαπιστώνει ότι δεν σου αρέσει να παίζεις γνωστά τραγούδια…
Αυτό το κάνω ανέκαθεν, κι από τον καιρό που ήρθα από τη Σουηδία, κάναμε κάτι διαφορετικό με τα παιδιά τότε, τον Γιάννη Αλεξανδρή και την υπόλοιπη παρέα. Στην πορεία και με την Ελενίτσα την Τσαλιγοπούλου κάναμε δικά μας σχήματα και προγράμματα. Κάποιοι έφευγαν στην Αθήνα, εγώ παράμενα στη Θεσσαλονίκη και πάντα προσπαθούσαμε να περάσουμε κάποια τραγούδια, που εμείς τα θεωρούσαμε πολύ όμορφα. Πολλά από αυτά έγιναν επιτυχίες στα χρόνια… Πολλές φορές βγαίνει και τυχαία η «ανακάλυψη», πολλές φορές ακούω κάτι από κάποιον άλλο κι εντυπωσιάζομαι… Έχω μελετήσει πολλές ώρες και άλλες τόσες φορές άκουγα τραγούδια κι αυτό κάνω ακόμα. Έχω άπειρες, σχεδόν δυόμισι χιλιάδες κασέτες και διάφορους φίλους που είναι συλλέκτες οι οποίοι μου στέλνουν κατά καιρούς διάφορες κασέτες ξέροντας το γούστο μου. Διαλέγω, αλλά αυτά τα τραγούδια απαιτούν και καλές φωνές. Μετά αρχίζει η συνεργασία με τους τραγουδιστές, αν μπορούν ή δεν μπορούν να το πουν, μαζί με τη ζύμωση που γίνεται με τον κόσμο. Πολλές φορές μας τα κλέβουν βέβαια, αλλά δεν πειράζει… Πολλές φορές έχω τον τρόπο να ανιχνεύω, κάτι στον στίχο που δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα, κάποιες λέξεις – κλειδιά, με τις οποίες μπορείς να προκαλέσεις το ενδιαφέρον και να στο ξαναζητήσουν, να μείνει στη μνήμη του κόσμου, της παρέας που είναι στο μαγαζί. Έτσι έγινε με «Τι σου ’κανα και πίνεις», μου έλεγαν εκείνο το τραγούδι με «τα καρφιά στο πάτωμα»… Είναι, δεν ξέρω, χάρισμα, αυτό και ακούω ακόμα πολύ μουσική, και όχι μόνο λαϊκά, διάφορες μουσικές.

Πώς μπορούν να φτάσουν αυτά τα τραγούδια στον κόσμο;
Αυτά τα τραγούδια πρέπει να έχουν έναν κώδικα καινούριο, ο κόσμος αλλάζει. Αυτός ο κώδικας δεν είναι εύκολος, ο κόσμος βομβαρδίζεται από πολύ σαχλό πράγμα. Τους έχουν συνηθίσει στη σαβούρα. Τα νέα παιδιά με τον δικό τους τρόπο μπορούν να μεταδώσουν αυτόν τον κώδικα. Γι’ αυτό και μ’ αρέσει να συνεργάζομαι με νέα άτομα, δίνουν στα τραγούδια μια νέα διάσταση, πιο σύγχρονη, σε «άγνωστα» τραγούδια.

Ποια είναι τα αγαπημένα σου τραγούδια;
Πάρα πολλά, κατά καιρούς κολλάω με διάφορα, και τα ξαναβρίσκω με τα χρόνια, ανακαλύπτω νέους δρόμους, ωριμάζοντας… Είμαι συγκινημένος με τα τραγούδια.

Έχεις δικά σου τραγούδια;
Μόνο διασκευές έχω κάνει, είμαι λίγο τεμπέλης, θέλει πολύ ταλέντο αυτό… Έχω γράψει ένα τραγούδι «Μια βραδιά στη Σαλονίκη» ενός παππού από τη Θάσο, που μου έδωσαν οι «Χειμερινοί κολυμβητές» να το επιμεληθώ.

Πες μας μια ωραία ιστορία από τη μουσική σου περιπλάνηση…
Θα σου πω την ιστορία με τον «Ζορμπά». Σε ένα θέατρο της Σουηδίας το 1980, ανέβαζαν σε μιούζικαλ τον «Ζορμπά», στην οποία παράσταση ζητούσαν έναν μπουζουξή. Με πήραν τηλέφωνο, λοιπόν, με βρήκαν και συμφωνήσαμε, θεωρώντας εγώ, ότι πρόκειται για τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Έτσι πήγα να κάνω τις πρόβες, όμως προς έκπληξη μου, δύο εβδομάδες πριν την πρεμιέρα μαθαίνω ότι η μουσική δεν είναι του Μίκη, αλλά του John Kander, και ήταν τρεισήμισι ώρες μουσική. Με πιάνει ένας πυρετός, ήμουν για δέκα μέρες από το πρωί έως το βράδυ με σαράντα ώρες πυρετό. Τελικά, βρήκα τη λύση, έβαλα έναν να μου τα παίξει στην κιθάρα, τα έμαθα, έγραψα και με το κασετόφωνο όλη την ορχήστρα, τα δούλεψα και πήγαν όλα τέλεια! Αυτό ήταν ένα μάθημα γερό για μένα…

Έχοντας δουλέψει σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, πώς βλέπεις τα πράγματα σήμερα;
Εδώ πέθανε η μέρα, η νύχτα δεν θα πεθάνει; Ο κόσμος προσπαθεί να τη βγάλει φτηνά, κι εδώ που είμαστε φτηνά, με πάρα πολύ καλές τιμές, όλοι μπορεί να το λένε αυτό, κι όταν πάει ο κόσμος τους γδέρνουν. Εδώ πραγματικά ισχύει αυτό. Στην Αθήνα πώς αντιστάθηκες; Δεν με ενδιέφερε ποτέ η Αθήνα. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι καθόλου εύκολη πόλη. Αν όμως σέβεσαι αυτό που κάνεις ο ίδιος, σε σέβονται όλοι, απλά δεν κερδίζεις χρήματα, αλλά αυτό δεν με ενδιέφερε και ποτέ. Με ενδιαφέρει το καλό τραγούδι και η καλή παρέα στο μαγαζί. Στην Θεσσαλονίκη μπόρεσα και το έκανα αυτό, δεν είχα ανάγκη να φύγω από εδώ, να κάνω το ονοματάκι για να ανέβω πάνω να πουλάω μούρη μετά.

Για τους «Άγαμους» τι συναισθήματα έχεις σήμερα;
Είναι ένας «θεσμός» πια! Είναι μια αγάπη είκοσι δύο ετών! Στην αρχή μας έβριζαν και άλλα τέτοια με αυτό το όνομα, αλλά μετά εντάξει.. Υπήρχε πάντα η συντηριτικούρα σε αυτήν την πόλη…

info:
Ο Χρήστος Μητρέντζης και η Έλενα Βασιλειάδου στον ΞαρχάκοCafé – Μουσική σκηνή «Ξαρχάκος»
Πάρκο «Ξαρχάκου» έναντι Χ.Α.Ν.Θ. και Βασιλικού Θεάτρου,
T: 2310221691
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο
Ώρα έναρξης: 23:00