Χριστούγεννα «στό κόκκινο»…

Τό κόκκινο ερτζιανό μενού τών εορτών, είναι λοιπόν μάλλον αμήχανα γαρνιρισμένο: λίγος Χέντελ καί «Μεσσίας», μερικά ορατόρια μέ αναλύσεις περί τών «κοινωνικών συνθηκών τής εποχής πού δημιουργήθηκαν» ή πάλι δήθεν «κρυφών μηνυμάτων επαναστατικότητος»



Αν η ακρόαση τού ραδιοφώνου κατά τίς μέρες τών εορτών είναι μιά προβλέψιμη, εθιστική χρόνο μέ τό χρόνο απόλαυση, η ακρόαση ενός σταθμού τής αριστεράς τίς μέρες αυτές, ιδιαίτερα δέ πρίν ακριβώς τά Χριστούγεννα, μπορεί νά είναι πικάντικα τερπνή. Δυστυχώς ή ευτυχώς, καμιά αριστερά δέν μπόρεσε ποτέ νά συνηθίση στήν ιδέα τού εορτασμού τής Γέννησης ενός Θεού, κι ο ορθολογισμός δέν είναι πανάκεια. Οι σταθμοί τής αριστεράς λοιπόν και οι δημοσιογράφοι τους, μπορούν θαυμάσια νά έχουν ξεθάψει όλη τήν υποκείμενη λαογραφία, νά θυμίζουν στούς ακροατάς τήν «Μπρούμα» (τή μικρότερη μέρα τού έτους κατά τους Ρωμαίους), τά Μπρουμάλια, τά Σατουρνάλια καί τά Μιθραϊκά μυστήρια, ή μπορούν κάλλιστα – κι όχι εντελώς εν αδίκω – νά θυμίζουν ότι η ίδια η Χριστιανική υμνωδία αυτών τών ημερών ελάχιστα απέχει από τήν Ζωροαστρική – μά, ωστόσο, τό γεγονός είναι ότι τίς μέρες αυτές εορτάζεται η γέννηση ενός Θεού -καί θεοί, κατά Μάρξ, δέν υπάρχουν.
Τό κόκκινο ερτζιανό μενού τών εορτών, είναι λοιπόν μάλλον αμήχανα γαρνιρισμένο: λίγος Χέντελ καί «Μεσσίας», μερικά ορατόρια μέ αναλύσεις περί τών «κοινωνικών συνθηκών τής εποχής πού δημιουργήθηκαν» ή πάλι δήθεν «κρυφών μηνυμάτων επαναστατικότητος» – και μετά επιστροφή στίς ρίζες (η αιώνια
πολιτιστική εναλλακτική πρόταση τής αριστεράς από τή μεταπολίτευση καί μετά). Κάλαντα από όλη τήν ελληνική επικράτεια μέ ήχους πού ξενίζουν πιά ακόμη καί τούς μεσήλικες, σχόλια καί αναγνώσματα ξεχασμένων αφηγητών, συγκαταβατικές αναδρομές σέ σκληρές εποχές όπου η θρησκευτική πίστη ήταν πραγματικά λογική επιλογή – όλ’ αυτά όμως διεκπεραιωτικά καί αδιάφορα, μέ τό μάτι καρφωμένο στό πρόγραμμα τού «μιά βδομάδα αργότερα», στήν πολύ πιό βολική Πρωτοχρονιά – ορόσημο γιά  «νέους αγώνες».
Εύκολα πού ξεχνά ο άνθρωπος … Ποιός από τήν ίδια τήν αριστερά θέλει σήμερα νά θυμηθή ότι γιά δεκαετίες η εκφορά κάν τής λέξεως «Χριστούγεννα» ήταν απαγορευμένη σέ μιά σειρά από χώρες … Ποιός τάχα νά ξέρη ότι ο «Άγιος Βασίλης» πού έφερνε δώρα στά παιδιά γιά μερικές δεκαετίες μετατράπηκε σέ ένα (κλώνο του,
βέβαια …) «Πατέρα – Πάγο», μέ λευκή επιταγή στή μεταφυσική τής παιδικής φαντασίας, όχι όμως καί σέ κάποια μεταφυσική πίστη … Ποιός νά θέλη νά θυμηθή ότι η πρώτη φορά πού οι Ρουμάνοι μπόρεσαν νά ευχηθούν «καλά Χριστούγεννα» ήταν ακριβώς εκείνη τήν αιματοβαμμένη μέρα, είκοσι χρόνια πρίν, τίς μέρες τής Τιμισοάρα…
Κι άλλα ακόμη, πιό «κωμικά» σήμερα, μερικές δεκάδες χρόνια αργότερα… Όπως εκείνη τήν παραίνεση τών νεαρών ερυθροφρουρών τής «πολιτιστικής επανάστασης» στήν Κίνα,
πού «παραινούσαν» μέ τό σύνηθες τάκτ τους τούς (όχι λίγους) Χριστιανούς τής ουράνιας αυτοκρατορίας νά γιορτάζουν, αντί τού γενεσίου ενός ανύπαρκτου θεού, τά γενέθλια τού Μάο (επίσης Αιγόκερω στό ζώδιο, όπως καί ο Χριστός).
Άς είναι καλά οι σταθμοί στό κόκκινο.Κι άς είναι καλά κι ο λεβέντης πρόεδρος τής Βενεζουέλας, κ. Ούγκο Τσάβες, πού πρόσφατα πρότεινε από τό πολύωρο τώκ σώου (πού μάλλον τού έχουν συστήσει οι ψυχίατροί του) στούς Βενεζουελανούς νά γιορτάζουν τήν 25η Δεκεμβρίου τόν Σιμόν Μπολιβάρ αντί τού Χριστού, καί νά λένε στά παιδιά τους ιστορίες γιά τή δική του, αφιερωμένη στήν επανάσταση, ζωή.
Ποιός, χωρίς αυτούς, θά μάς θύμιζε πόσο εύκολα η αυτονόητη λίγη χαρά αυτών τών εορτών μπορεί νά εκτελεσθή εν ψυχρώ καί εξ επαφής από εκείνους πού θέλουν νά γιατρέψουν τόν άνθρωπο από τή νόσο τού ονείρου; Ποιός, χωρίς αυτούς, θά μάς θύμιζε τά μεταθανάτια πάθη Χριστού, Μάρξ καί Μπολιβάρ;