Ζητείται απάντηση

Πριν κάποια χρόνια ένας μακρινός μου συγγενής, πήρε εντελώς αναπάντεχα για εμάς τους κοντινούς του τη μεγάλη απόφαση να τα μουντζώσει όλα. Έτσι απότομα, μέσα σε μια νύχτα που λέμε, μας ξάφνιασε δηλώνοντας πως από εδώ και πέρα πλέον θα ακολουθήσει το επάγγελμα του ναυτικού. Όμως συνήθως οι μεγάλες αποφάσεις έτσι παίρνονται, δουλεύει από καιρό η σκέψη στα εντός σου μέχρι που τελεσιδικεί στα ξαφνικά. Βίαια και απότομα, μοιάζει στους τρίτους που δεν αντιλαμβάνονται τι παιχνίδι παίζεται μέσα στην ψυχή σου. Μια πτώση από τα σύννεφα, μια απώλεια, ελπίδα για ένα νέο ξεκίνημα, πολλοί και διάφοροι οι λόγοι.

Στη περίπτωση του, αφορμή και αιτία κάποιος έρωτας που λάθεψε, κάτι ο κλειστός χαρακτήρας του, ίσως και ένας αέναος ρομαντισμός. Λίγο-πολύ αυτά τον οδήγησαν να μπαρκάρει. Αβέβαιος στην αρχή δεν ήξερε αν πήρε τη σωστή απόφαση. Ήξερε μόνο γιατί φεύγει, όχι πού πάει. Είχε λόγους να απομακρυνθεί από όσα τον πλήγωσαν, αλλά ψυχανεμιζότανε πως δεν θα ήταν και παράδεισος η νέα του ζωή. Και η αλήθεια είναι ότι παιδεύτηκε να ταιριάξει στο περιβάλλον του κοντεϊνεράδικου, να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, να αποκτήσει καινούριες συνήθειες. Έψαξε καιρό για να βρει τα πατήματα του.

Μονόχνωτος απέφευγε τα πολλά κολλητιλίκια. Όσο είχε βάρδια όλα καλά. Το μυαλό είχε κατευθύνσεις. Το πράγμα χαλούσε όταν έκλεινε η πόρτα της καμπίνας και τα μάτια κολλούσαν στο ταβάνι. Ατέλειωτες ώρες βούλιαζε τότε στους μαιάνδρους του νου.

Κάποια φορά, σε μια ολιγοήμερη επίσκεψη του στη στεριά, συναντηθήκαμε. Κουβαλούσαμε την αμηχανία αυτών που έχουν πολλά να πουν και δεν βρίσκουν λόγια να τα εκφράσουν. Πιο πολλές ήταν οι σιωπές και αυτά που δεν κατάφεραν να ειπωθούν αλλά κάπου βρέθηκε το νήμα. Στον αποχαιρετισμό του έδωσα μερικά βιβλία να τον συντροφεύουν διαλέγοντας κάποια που πίστεψα ότι θα του ταιριάζουν, δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Συγκινήθηκε, χάρηκε, ντράπηκε. «Δεν ήθελα να νομίζεις ότι κάτι θέλω που συναντηθήκαμε» είπε. «Ούτε εγώ θέλω να νομίζεις ότι κάνω μια τυπική χειρονομία» απάντησα. «Απλά, αν ήμουν στη θέση σου κάτι τέτοιο θα χρειαζόμουνα, εύχομαι να σ? αρέσουν». Με ευχαρίστησε και έφυγε.

Μήνες έκανα να μάθω νέα του μέχρι που πήρα ένα μήνυμα του. Μου έλεγε ότι μου έστελνε ένα σεβαστό ποσό και ζητούσε να του πάρω βιβλία, πολλά βιβλία. «Ανακάλυψα τον δικό μου κόσμο…» μου εξομολογήθηκε. «Τελειώνω τη βάρδια και επιστρέφω κουτρουβαλώντας στη καμπίνα, να συνεχίσω από τη σελίδα που είχα μείνει».

Αρκεί ένα βιβλίο, λοιπόν, και γαντζώνεσαι;
Αποφεύγεις την πραγματικότητα και πλάθεις μια άλλη;
Είναι η δίψα για το άγνωστο που κρύβεται μπροστά σου;
Ανήκεις σε αυτούς που αναζητούν την επιβεβαίωση των πιστεύω τους σε ένα βιβλίο;
Είναι όλα αυτά που γυρνάνε μέσα σου και αδυνατείς να εκφράσεις; Είναι καταστάσεις που θα ήθελες να ζήσεις;
Ένας τρόπος να κρυφτείς από τον ίδιο σου τον εαυτό;
Είναι μια δίψα να μάθεις;
Μήπως απλά «σκοτώνεις» την ώρα σου;
Είναι κάτι που σε ανεβάζει;
Το κάνεις για να ξεχαστείς;
Γιατί αγνοείς επιδειχτικά τη σελήνη, τον ήλιο που γίνεται δειλινό ή το ξημέρωμα και αποκλείεις τη ζωή που κυλάει γύρω σου για να απομονωθείς με ένα βιβλίο;

Πόσες απαντήσεις υπάρχουν;
Δεκάδες αλλά πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Νομίζω ότι πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε το πώς και γιατί βάλαμε στη ζωή μας αυτή τη συνήθεια του διαβάσματος. Απόλαυση, μανία, διαστροφή, ή βάλσαμο, όπως θέλετε το oνoμάζεται). Τι ήταν αυτό που μας οδήγησε, ή τι είναι αυτό που προκαλεί τη διέγερση των αισθήσεων μέσα από το γραπτό λόγο.
 
Ίσως θα μπορούσε ο διάλογος να μας βοηθήσει να καταλήξουμε σε κάποιες απαντήσεις. Έχει ενδιαφέρον να δούμε πως βιώνει κάθε διαφορετικός χαρακτήρας μια ενέργεια σαν το διάβασμα (μια πράξη απομόνωσης μέσω της οποίας έρχεσαι σε επαφή με τις ιδέες, θεωρίες, ή παραμύθια που γράφει κάποιος). 

Εφόσον η τεχνολογία μας δίνει τα μέσα, όποιος έχει άποψη ή απάντηση, μπορεί να την καταθέσει στέλνοντας email (ss@cityportal.gr) ή στο γκρουπ του CITY στο Facebook, Cityportal.gr (προτιμότερο αυτό από τον βαρετό μονόλογο).

Σπύρος Σαρανταένας