Σχόλια/Κριτική
Ο ήρωας, νεαρός άνδρας επιστρέφει στην πόλη που μεγάλωσε μετά από καιρό. Μια ανακάλυψη ενός κομμένου ανθρώπινου μέλους (αυτί) θα του κινήσει την περιέργεια αφού οι αρχές δεν δείχνουν να δίνουν ιδιαίτερη σημασία. Στην έρευνα που θα ξεκινήσει θα τον βοηθήσει και η κόρη ενός αστυνομικού. Η αναζήτηση θα τον φέρει σε επαφή με μια τραγουδίστρια η οποία έχει μια ιδιαίτερη αλλά και μυστηριώδη ερωτική σχέση με έναν κακοποιό.
Φαινομενικά φωτεινό και ονειρικό αλλά εν συνεχεία υποχθόνιο και εφιαλτικό το δημιούργημα αυτό του Linch εμπεριέχει στοιχεία που έχει δείξει και σε προηγούμενες ταινίες του αλλά δείχνει πλέον και την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει την επόμενη δεκαπενταετία τουλάχιστον έως το Mulholland drive το οποίο έχουμε παρουσιάσει στο παρελθόν.
Το μπλε βελούδο περιέχει (όπως και το Dune ακριβώς πριν από αυτό) σκηνές ωμής συναισθηματικής ενέργειας που αναγάγουν την ταινία σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Τραυματικό και επίπονο μπορεί να ερεθίσει τις αισθήσεις του θεατή έτσι ώστε αυτός να το συγκρατήσει στην μνήμη του.
Η ιδιαιτερότητά της ταινίας είναι οι σκηνές σεξουαλικής απόγνωσης οι οποίες όμως θα έπρεπε να περιβάλλονται από ένα ειλικρινές και αληθοφανές σενάριο. Εδώ όμως δεν έχουμε μια τέτοια κατάσταση. Έχουμε μια κυριαρχία της καλλιτεχνικοτητας του σκηνοθέτη (δεύτερο επίπεδο) η οποία όμως εδώ έχει να κάνει περισσότερο με την απειρία του. Ο Λιντς θα βελτιωθεί με τα χρόνια έτσι ώστε να γίνει ο σημαντικός δημιουργός που θέλουμε.
Ταινία δύο επιπέδων στο πρώτο οι κάτοικοι -αν και στη σύγχρονη εποχή- δείχνουν να μιλούν και να συμπεριφέρονται σαν να βγήκαν από την δεκαετία του 50. Στο δεύτερο επίπεδο έχουμε ένα σκληρό και εφιαλτικό περιβάλλον στο οποίο η ηρωίδα εκβιάζεται από τον κακοποιό (μέσω της απαγωγής του άντρα και του παιδιού της) για να γίνει σκλάβα του σεξ, αλλά και η ίδια δείχνει να ανακαλύπτει με αυτό τον τρόπο βαθύτερα ερωτικά (όσο και διεστραμμένα) αισθήματα. Οι σκηνές από την είσοδο στην ντουλάπα του ήρωα έως την αποχώρηση του κακοποιού είναι ισχυρές οπτικά και προβάλλουν μια άκρως επικίνδυνη σαδομαζοχιστικη αλλά και σεξουαλική απελπισία των ηρώων (και των τριών).
Αν η ταινία συνέχιζε περισσότερο στις επιπτώσεις τέτοιων καταστάσεων στην ψυχολογία των ηρώων θα είχαμε μια εναλλακτική δυναμική που θα αποκάλυπτε κρυμμένα αισθήματα. Αντίθετα, ο σκηνοθέτης διαλέγει μια διαφορετική πορεία έως και σε σατυρικό επίπεδο το οποίο κάπως αποδυναμώνει αυτήν την σημαντική ταινία.
Σπουδαία ερμηνεία από Rosellini μετά από Hopper και Maclahlan όπως και της Dern. Σκοτεινό και δηλητηριώδης. Ο Lynch καλλιτέχνης λίγο πιο πολύ από όσο πρέπει.
Κριτική - παρουσίαση: Παναγιώτης Τουρατζώφ
