Το θέμα του Εμφυλίου, που τελευταία απαντάται όλο και συχνότερα στην εγχώρια λογοτεχνική και κινηματογραφική παραγωγή (βλ. Ελενα Χουζούρη «Πατρίδα από βαμβάκι», Παντελής Βούλγαρης «Ψυχή βαθιά» κ.ά.) έδωσε και την ώθηση στη συγγραφέα να καταπιαστεί με την έρευνα για τη συγγραφή του συγκεκριμένου δοκιμίου. Η Βενετία Αποστολίδου εξετάζει και παρουσιάζει τα λογοτεχνικά αναγνώσματα, αλλά και τη λογοτεχνική παραγωγικότητα των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων της εξορίας, με σημείο αναφοράς την έννοια του «τραύματος», που εμφανίζεται ξανά και ξανά στις αφηγήσεις των εξόριστων συγγραφέων, οι οποίοι με τα μυθιστορήματά τους δημιούργησαν ένα ζωηρό λογοτεχνικό, πολιτικό και ανθρώπινο τοπίο, καταλαμβάνοντας παράλληλα τη μερίδα του λέοντος στη μεταπολεμική εκδοτική παραγωγή της χώρας -σύμφωνα και με τα ιστορικά και στατιστικά στοιχεία που παραθέτει η Αποστολίδου. Ονόματα όπως αυτά της Έλλης Αλεξίου, της Άλκης Ζέη, του Μενέλαου Λουντέμη, της Μέλπως Αξιώτη κ.ά., αποτέλεσαν μια ισχυρή πνευματική δύναμη που βρέθηκε εκτός των συνόρων, συστήνοντας μια «μνημονική κοινότητα», η οποία τροφοδότησε με σημαντικά πνευματικά εφόδια την ελληνική λογοτεχνία. Η συγγραφέας την εξετάζει συνδυαστικά με τη λογοτεχνική παραγωγή της «κοινότητας» των λογοτεχνών που παρέμειναν εντός των συνόρων, αντιπαραβάλλοντάς τις δύο «κοινότητες» με άξονα αναφοράς το κοινό ερώτημα: πότε η ελληνική πεζογραφία φτάνει στο σημείο να αναπαραστήσει τον Εμφύλιο ως ένα διττό τραύμα, αναγνωρίζοντας το τραύμα του Άλλου;
«Τραύμα και μνήμη – Η πεζογραφία των πολιτικών προσφύγων» της Βενετίας Αποστολίδου, εκδόσεις Πόλις
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
