Σχόλια/Κριτική
Η ταχυδρομική άμαξα (1939) ψηφίστηκε ως η καλύτερη ταινία γουέστερν όλων των εποχών με 54 ψήφους σε δημοσκόπηση του 1996 με 100 ειδικούς που διοργανώθηκε από το ισπανικό περιοδικό Nickel Odeon.
Μια ταχυδρομική άμαξα, εντός της οποίας υπάρχουν απροσάρμοστοι και διαφορετικού χαρακτήρα επιβάτες, διασχίζει το Νέο Μεξικό καταδιωκόμενη από τους Απάτσι. Οι επιβάτες συνθέτουν ένα μικρόκοσμο αντίδρασης της κοινωνίας μας. Ένας αλκοολικός, ένας πλασιέ ποτών, ένας χαρτοπαίκτης, μια ιερόδουλη κι ένας δραπέτης. Η ελπίδα για την βελτίωση της επόμενης γενιάς παρουσιάζεται με την έγκυο γυναίκα. Όμως και όλοι οι παραπάνω κάτι έχουν να δείξουν όταν οι καταστάσεις δυσκολεύουν.
Η προτίμηση του σκηνοθέτη προς τους περιθωριακούς (θα επαναληφθεί και σε μελλοντικά του έργα) είναι λόγω των τρόπων που χρησιμοποιούν για να συνδεθούν στο κοινωνικό σύνολο το οποίο δεν τους δίνει σημασία. Την προβληματική αυτή σχέση πήρε και ο Peckinpah αργότερα αλλά την παρουσίασε με διαφορετικό τρόπο. Ο Hawks πάλι ήταν πιο συντηρητικός ως προς αυτό το κομμάτι αλλά πιο απολαυστικός και ανώτερος στην σχέση μεταξύ των ανδρών. Τους δύο τελευταίους τους θεωρώ και τους καλύτερους του γουέστερν ηθοποιούς παρότι ο Ford καλούπωσε το είδος. Εδώ έχουμε επιστροφή του σκηνοθέτη στο είδος μετά από 13 χρόνια και το σπουδαίο Iron Horse. Ο Ford πρώτη φορά γυρίζει ταινία στο Monument Valley κάτι που θα επαναλάβει πολλές φορές αργότερα.
Η ταινία βρίσκεται μέσα στην πρώτη 5αδα προπολεμικού γουέστερν και μάλλον το πιο κλασσικό που γυρίστηκε ποτέ (έχει γίνει και ριμέικ). Με αυτό όμως το γουέστερν το είδος φθάνει στον κλασικισμό του. Μέσω του ταξιδιού έχουμε έναν συνδυασμό κοινωνικών μύθων, ιστορικής αναφοράς, ψυχολογικής αλήθειας. Τέλεια δομημένο έργο δοσμένο με απλότητα. Λόγω αυτής της τελειότητας (δείγμα κλασσικού) πλέον φαίνεται ξεπερασμένο.
Ο Ford έχει επίσης ικανότητα να παρουσιάζει και να ενισχύει τους δεύτερους ρόλους που εδώ καταφέρνει σχεδόν να τους κάνει πρωταγωνιστές. Όλες οι υπό ιστορίες των χαρακτήρων θα παίξουν τον ρόλο τους εντός της κυρίας ιστορίας. Η ιστορία όμως δεν θα ξεφύγει από τον άξονα της. ΚΡΙΤΙΚΗ Παναγιώτης Τουρατζώφ
