Αρκάντια | Κριτική της ταινίας

Αρκάντια | Κριτική της ταινίας | Arcadia Δραματική ταινία μυστηρίου, ελληνικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Ζώη, με τους Γιώργο Μουρίκη, Αγγελική Παπούλια, Έλενα Τοπαλίδου, Νικόλας Παπαγιάννης, Βαγγέλης Ευαγγελινός, Αστέρης Ρημαγμός, Ευαγγελία Ανδρεαδάκη κα.

Ο Γιώργος Ζώης, οχτώ χρόνια έπειτα από το ντεμπούτο του με το αλληγορικό «Interruption», δείχνει αρκετά πιο ώριμος και έτοιμος να διαχειριστεί μία ταινία απαιτήσεων, αφομοιώνοντας με αυτοπεποίθηση τις κινηματογραφικές του επιδράσεις και δημιουργώντας μία μαγική σύνδεση φαντασμάτων και ζωντανών, παραδίδοντας ένα ερεβώδες και ταυτόχρονα τρυφερό φιλμ.

Έχοντας δυο πρωταγωνιστές, Μουρίκη και Παπούλια, που αναπτύσσουν μία ιδιαίτερη χημεία και φόντο την ελληνική επαρχία, θα αφηγηθεί με πρωτότυπο τρόπο, ενδεχομένως και παρακινδυνευμένο, την τραυματισμένη σχέση ενός ζευγαριού, αποκαλύπτοντας μεθοδικά πώς προέκυψε η βλάβη μεταξύ τους, αλλά και με ποιον τρόπο μπορεί να διορθωθεί αυτή.

Το ψυχολογικό δράμα μυστηρίου και φαντασίας του Ζώη, που διαθέτει ένα συζητήσιμο αφηγηματικό εύρημα, αλλά διατηρεί το ενδιαφέρον της μέχρι τέλους, έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο τμήμα Encounters του φεστιβάλ Βερολίνου, κέρδισε το βραβείο FIPRESCI στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Σεράγεβου.

Ο Γιάννης οδηγάει θολωμένος το αυτοκίνητό του σαν να έχει δώσει ραντεβού με τον θάνατο. Όταν φτάνει στον προορισμό του μαζί με την γυναίκα του Κατερίνα θα μάθουν για την τραγική είδηση ενός θανάτου. Θα μεταβούν στο τοπικό νοσοκομείο για να αναγνωρίσουν το θύμα. Δεν είναι το παιδί τους αλλά η ίδια η γυναίκα του. Μαζί αλλά και χωριστά, θα προσπαθήσουν να συνδέσουν κομμάτια του παζλ της ζωής που χάθηκε, ερχόμενοι αντιμέτωποι με μια σειρά από αναπάντεχες αποκαλύψεις. Και δεν είναι οι μόνοι. Στο απόκοσμο παραθαλάσσιο μπαρ της περιοχής, το Αρκάντια, η Κατερίνα θα συναντήσει μια αλλόκοτη συντροφιά από απροσδόκητους συνοδοιπόρους.

Ένα «λαβ στόρι» φαντασμάτων, που φλερτάρει με το θρίλερ, αλλά αδιαφορεί για τον εντυπωσιασμό του θεατή, να τον σοκάρει ή να τον τρομάξει. Αντιθέτως, ο Ζώης κοιτά την ανάδειξη των γνήσιων συναισθημάτων, μέσα από την υπαρξιακή πολυπλοκότητα των δυο κεντρικών χαρακτήρων και τα θέματα που τον απασχολούν, όπως είναι η απώλεια, η αποξένωση, η μοναχικότητα, η συντροφικότητα και η εμπιστοσύνη, ως μοναδική διέξοδο.

Σκηνοθετικά, ο Ζώης προτιμά να κρατά χαμηλούς τόνους, να συγχρονίζει τη μελαγχολία της φύσης και των χρωμάτων του με την ιστορία και την ψυχοσύνθεση των ηρώων του, δίνοντας φωνή στη νεκρή, χωρίς αυτή να εφάπτεται με τους ζωντανούς αλλά και δίχως να φαίνεται παράταιρο.

Ωστόσο, το αλλόκοτο, εμφανίζεται και πάλι σε μία ελληνική ταινία. Εδώ για να σπάσει τον θρηνητικό τόνο, τη διάχυτη θλίψη, άλλες φορές ταιριαστά και άλλες εντελώς αχρείαστα, ως ένδειξη μίας αμηχανίας, καθώς η αφήγηση ορισμένες φορές χάνει την αποτελεσματικότητά της και όλα μοιάζουν ως αναπαράσταση, ευκαιρία για συμβολισμούς και απογύμνωση συναισθημάτων.

Και αν στην έναρξη, ο σκηνοθέτης στήνει ένα αξιοπρόσεκτο σασπένς, στο μέσον της ταινίας του φαίνεται ότι πελαγοδρομεί, χωρίς να έχει την ιδέα που θα απογειώσει το στόρι του. Υπάρχει, όμως και η τρίτη πράξη που ανανεώνει το ενδιαφέρον και δίνει την ευκαιρία να αξιοποιήσει τις καλές εμπνεύσεις του, με στόχο τη λύτρωση.

Το δέσιμο του Μουρίκη με την αέρινη Παπούλια εξαιρετικό, μία ευκαιρία που δεν αφήνουν ανεκμετάλλευτη οι δυο ηθοποιοί, συνεισφέροντας σημαντικά με τις ερμηνείες τους στο φιλμ.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ένα θανατηφόρο τροχαίο ατύχημα αναστατώνει τη χειμωνιάτικη ραστώνη του τουριστικού θέρετρου. Ο Γιάννης και η Κατερίνα καταφτάνουν σοκαρισμένοι για να αναγνωρίσουν το θύμα στο τοπικό νοσοκομείο. Θα προσπαθήσουν να συνδέσουν κομμάτια του παζλ της ζωής που χάθηκε, ερχόμενοι αντιμέτωποι με μια σειρά από αναπάντεχες αποκαλύψεις.

ΑΠΕ ΜΠΕ | Κριτική ταινίας:  Χάρης Αναγνωστάκης