Έλλη Λαμπέτη (13 Απριλίου 1926 – 3 Σεπτεμβρίου 1983): Κορυφαία ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, μια πραγματικά σπουδαία και χαρισμαστική προσωπικότητα.
Ο «μύθος» που λέγεται Έλλη Λαμπέτη είναι υπεράνω αμφιβολιών και υπερβολών. Ποιητική, ερωτική, εύθραυστη αλλά και εκρηκτική, η Έλλη Λαμπέτη θεωρείται από τις πιο γοητευτικές υπάρξεις του ελληνικού θεάτρου
Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1926 στα Βίλια Αττικής με το όνομα Ελένη Λούκου. Είχε έξι αδέλφια ενώ ήταν δίδυμη με τον αδελφό της Τάκη.
Μετά τη δικτατορία του Μεταξά, το 1928, η οικογένειά της εγκαθίσταται στην Αθήνα, όπου άλλαξε αρκετές διευθύνσεις. Ο ερχομός στην Αθήνα φύτεψε τον σπόρο για το θέατρο και κατ΄επέκταση την υποκριτική, μιας και κάθε μέρα περνούσε από το Εθνικό Θέατρο για να πάει στο σχολείο της. Κάθε μέρα έλεγε μέσα της ότι αυτό θα γίνει το σπίτι της, παρόλο που στην πρώτη της θεατρική επαφή είχε πει στον θείο της που ήταν ηθοποιός ότι δεν την ενδιαφέρει.
Ωστόσο ο θείος της, βλέπει κάτι ιδιαίτερο στο κορίτσι και την πείθει να ασχοληθεί κι εκείνη με την υποκριτική. Αποφασίζουν ότι το Λούκου δεν είναι αρκετά θεατρικό και δανείζονται το όνομα Λαμπέτη από το έργο του Βαλαωρίτη «Αστραπόγιαννος».
Η απόρριψη του Εθνικού Θεάτρου και τα πρώτα βήματα της Έλλης Λαμπέτη
Η επιθυμία της Έλλης Λαμπέτη για την υποκριτική την έσπρωξε με μανία στο κατώφλι του Εθνικού Θεάτρου, εκεί όπου θα γνώριζε την πρώτη απόρριψη. Η απαγγελία της σε ποίημα του Πολέμη δεν ενθουσίασε την επιτροπή, η οποία μάλιστα θεώρησε πως δεν υπάρχει ψήγμα ταλέντου στη Λαμπέτη και την απέρριψε παμψηφεί.
Έτσι, πηγαίνει στη δραματική σχόλη της Μαρίκας Κοτοπούλη. Από τότε ανεβαίνει στο σανίδι σε μικρούς ρόλους δίπλα στον Δημήτρη Χορν που πρωταγωνιστούσε. Το 1942 πρωταγωνιστεί κι εκείνη για πρώτη φορά στο «Η Χανέλε πάει στον παράδεισο».
Η συνεργασία της με το Θέατρο Τέχνης την καθιερώνει ως εξαίρετη ηθοποιό
Έλλη Λαμπέτη και Κάρολος Κουν: Η καθιέρωση
Από το 1946 ως το 1948 συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης και μέσα από τους μοναδικούς ρόλους της, καθιερώθηκε σαν εξαιρετική ηθοποιός.
Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με το θίασο της Κατερίνας (1948), αλλά και με το Εθνικό Θέατρο (1948). Το 1949 και για δύο χρόνια, ανήκε στο θίασο του Κώστα Μουσούρη και πρωταγωνίστησε σε εξαιρετικές παραστάσεις. Ξεχώρισαν οι ερμηνείες της στον «Γυάλινο κόσμο», στην «Αντιγόνη» και στο πρώτο ανέβασμα του «Ματωμένου Γάμου» στην Ελλάδα, παράσταση για την οποία έγραψε τη γνωστή πλέον μουσική ο Μάνος Χατζιδάκις.
Έλλη Λαμπέτη – Δημήτρης Χορν: Ένας θυελλώδης έρωτας
Το 1950 παντρεύτηκε με τον Μάριο Πλωρίτη. Ο γάμος τους, όμως, δεν άντεξε για πολύ… Χώρισαν τρία χρόνια αργότερα, όταν η Έλλη γνώρισε τον Δημήτρη Χορν.
Μαζί έγραψαν μία από τις πιο αστραφτερές σελίδες στην υποκριτική τέχνη. Συγκρότησαν δικό τους θίασο, μαζί με τον Γιώργο Παππά, ανεβάζοντας έργα όπως: «Ο βροχοποιός», «Νυφικό Κρεβάτι», «Το παιχνίδι της Μοναξιάς», κ.α.
Στη μεγάλη οθόνη, υπήρξαν συμπρωταγωνιστές στην «Κάλπικη Λίρα» (1956) του Γιώργου Τζαβέλα. Άλλες κινηματογραφικές επιτυχίες της Έλλης Λαμπέτη, αυτής της περιόδου, είναι το «Κυριακάτικο Ξύπνημα» (1954), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956) και «Το τελευταίο ψέμα» (1957) του Μιχάλη Κακογιάννη.
Παρότι η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν υπήρξαν αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στο σανίδι, η σχέση τους έφτασε στο τέλος της το 1959. Δήλωσαν ότι θα ξανασυνεργαστούν σύντομα, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ. Έως τότε η Έλλη είχε χάσει τη μητέρα της, τρία αδέρφια κι ένα μωρό που θα αποκτούσε με τον Χορν.
«Το μυστικό στο θέατρο: Nα είναι σα να πρωτολές τα λόγια σου, σα να μη τα έχεις πει χτες, προχτές. Πρώτη φορά, πάντα»
Η αποτυχία της υιοθεσίας και η μάχη με τον καρκίνο
Μετά τον χωρισμό της από τον Χορν γνώρισε και παντρεύτηκε τον Αμερικανό συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν, με τον οποίο χώρισε το 1976 μετά από πολλά προβλήματα.
Ο καρκίνος έκανε την εμφάνιση του στη ζωή της ηθοποιού το 1969, αφού της στέρησε τις αγαπημένες της αδερφές, τις οποίες έχασε όλες (εκτός από την αδερφή της Αντιγόνη, η οποία έζησε αρκετά χρόνια και μετά τον θάνατο της Έλλης) από καρκίνο του μαστού. Μετά την ολική μαστεκτομή στην οποία υποβλήθηκε στις ΗΠΑ, επιστρέφει και προσπαθεί να το ξεπεράσει.
Μια προσπάθεια υιοθεσίας (της μικρής Ελίζας) από κοινού με τον Γουέικμαν, της δημιούργησε πλείστα προβλήματα, όταν δικαστική απόφαση την υποχρέωσε να επιστρέψει το παιδί, μετά παρέλευση 4 χρόνων, στους φυσικούς γονείς του. Η περιπέτεια αυτή της δημιούργησε γενική κατάπτωση και μελαγχολία, που την κράτησε μακριά από το θέατρο. Η Λαμπέτη ήθελε πολύ αυτό το παιδί, αλλά το δικαστήριο στο τέλος δεν τη δικαίωσε.
Ο καρκίνος έκανε την επανεμφάνισή του μετά από 11 χρόνια και οι μεταστάσεις ήταν συνεχείς. Οι χημειοθεραπείες, στις οποίες υποβλήθηκε, έπληξαν τις φωνητικές της χορδές, με αποτέλεσμα σταδιακά να χάσει και τη φωνή της. Η τελευταία παράσταση στην οποία πρωταγωνίστησε στην Αθήνα ήταν το «Σάρα – Τα Παιδιά ενός κατώτερου Θεού».
«Ποτέ απ’ την εποχή της Γκρέτα Γκάρμπο ο φακός δεν ερωτεύτηκε τόσο μια πρωταγωνίστρια» είχε γράψει η εφημερίδα The New York Times
Το τέλος
Η Έλλη Λαμπέτη πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου 1983 στις 7:30 το πρωί στο νοσοκομείο Mount Sinai Hospital των ΗΠΑ, όπου είχε μεταβεί λίγες εβδομάδες πριν. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1983 η σορός της μεταφέρθηκε στην Αθήνα και στις 6 Σεπτεμβρίου 1983 κηδεύτηκε με δημόσια δαπάνη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
«Το ότι αγαπήθηκα πολύ, είναι κάτι. Επίσης, το ότι αγάπησα τόσο. Έδωσα και πήρα – it’s a fair game (τίμιο παιχνίδι)»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Δημήτρης Χορν, γενναιόδωρος, ταλαντούχος και ξεχωριστός
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
