«Γκόλφω», από το Θέατρο του Άλλοτε | κριτική

Την παράσταση «Γκόλφω», έργο του Σπ. Περεσιάδη, από το Θέατρο του Άλλοτε, παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αυλαία.

Παράσταση σκηνοθετημένη με τον αφηγηματικό τρόπο του παραμυθιού στα υπερφυσικά εικονικά του στοιχεία. Επίκαιρη επιλογή, στην εποχή των μη-σχέσεων και της αποστασιοποίησης, το έργο αυτό το οποίο περιστρέφεται γύρω από μια ιστορία προδοσίας μιας υπεσχημένης αγάπης.

«Γκόλφω» | στο θέατρο Αυλαία

Η Γκόλφω και ο Τάσος αγαπιούνται. Αρραβωνιάζονται έχοντας την συναίνεση και την συμπαράσταση των γονιών τους. Στην πλοκή της ιστορίας δύο άλλα πρόσωπα διεκδικούν μερίδιο ευτυχίας υποσχόμενα αγαθά και τίτλους. Η Γκόλφω απορρίπτει τον πλούσιο Κίτσο μένοντας πιστή στον όρκο της. Στην παρορμητική αντίδραση του Τάσου, ως προς την δελεαστική πρόταση σύναψης γάμου με την Σταυρούλα, την κόρη του τσέλιγκα, η Γκόλφω χάνει τα λογικά της και φαρμακώνεται την στιγμή που ο Τάσος επιστρέφει μετανιωμένος κοντά της γυρεύοντας συγχώρεση. Η δραματική κατάληξη της ιστορίας κορυφώνεται με τον θάνατο των δύο νέων, αφού προηγουμένως έχουν ειπωθεί τα λυτρωτικά λόγια. Αυτή είναι η ιστορία του έργου σε γενικές γραμμές.

Στην παράσταση που παρακολουθήσαμε δόθηκε έμφαση στα έμμετρα μουσικά αρμοσμένα λόγια. Η ιστορία εξελίχθηκε με τρόπο αναπαραστατικό οικονομώντας το πρωτογενές συλλογικό και ατομικό, προσδοκώμενο πρωταρχικό αίσθημα.

Χωρίς συνοδεία μουσικής στα τραγούδια, μόνο με τις φωνές τους, έντυσαν οι ηθοποιοί το ηχητικό τοπίο της παράστασης. Αφηγήθηκαν την ιστορία της προδομένης αγάπης και στο βάθος των λόγων τους ακούγονταν -χωρίς να ακούγονται- οι φυσικοί ήχοι εκείνης της παλαιάς εποχής των δυνατών αισθημάτων, στο πρόσημό τους.

Στην αντίθεση- αντίφαση του άσπρου χρώματος στα ρούχα και του μαύρου στα μαλλιά και στην αισθητική υπερβολή του μήκους τους, δόθηκε το αισθητικό στίγμα της σημειολογίας και του συμβολισμού των εικόνων. Εικόνες μιας αμφίεσης περασμένων εποχών στην αμφισημία προβολής στο κάτοπτρο της τέχνης. Το λιτό σκηνικό, αλώνι και βρύση, σημείο συνάντησης και χώρος περάσματος, έγινε ο κατ’ εξοχήν διάδρομος δράσης.

Οι ηθοποιοί της παράστασης ήταν τα πρόσωπα της ιστορίας σχεδόν χωρίς να υποδυθούν τον ρόλο τους. Όλοι έφεραν κάτι ουσιώδες και βιωματικό, από την κίνηση, την αντίδραση, την αύρα του προσώπου που κλήθηκαν να ενσαρκώσουν στην σκηνή του θεάτρου. Οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι (όλοι οι ρόλοι αυτού του μικρόκοσμου είναι θαρρείς κύριοι), δημιούργησαν εντάσεις καθαρής συναισθηματικής αντίδρασης, στις κορυφώσεις και ανατροπές της ιστορίας, υπενθυμίζοντας τις αξίες και τους κώδικες στο παιχνίδι του έρωτα και της αγάπης. Δοκιμασίες, εμπόδια, όρκοι, υποσχέσεις, λόγια αγάπης, διαπέρασαν τον αέρα και έφεραν στην επιφάνεια εκείνη την αγροτο-κτηνοτροφική κοινωνία μιας άλλης, περασμένης εποχής, ανασύροντας έναν φυλαγμένο χάρτη-φυλακτό: σχέσεων, κοινωνικών κανόνων, αξιών, αισθημάτων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Γυάλινος Κόσμος | κριτική

Αυτά τα αισθηματικά αισθητικά πεδία ανέδειξε ο επιτονισμός της παράστασης με σκηνές ονειρικής έντασης, όπως ο κλονισμός της παραπλάνησης του Τάσου, η απόγνωση της Κόρης, ο θάνατος των δύο νέων, οι φωνές της συνείδησης και της μοίρας, τα τραγούδια, οι φωνές της τύψης, ο θρήνος.

Αυτό το καθαρό σχέδιο ανάγνωσης της Γκόλφως, έδωσε στον θεατή την συναισθηματική φόρτιση να ξαναδεί την ιστορία του έρωτα και της αγάπης ως δεσμό αίματος και σχέση ζωής που νικά δυνητικά τον φόβο του θανάτου.

«Γκόλφω» | στο θέατρο Αυλαία

«Γκόλφω», από το Θέατρο του Άλλοτε | κριτική  Αγγέλα Μάντζιου  | cityportal.gr