Τον βραβευμένο με Νόμπελ πρωτεργάτη του αμερικανικού θεάτρου, ΕΥΓΕΝΙΟ Ο’ ΝΗΛ και το αριστούργημά του «Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα», σε απόδοση ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ, θα συστήσει στο θεατρόφιλο κοινό το καλοκαίρι, το ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου.
Πρόκειται για το πλέον αυτοβιογραφικό έργο του συγγραφέα, «ό,τι καλύτερο έχει γράψει ποτέ» όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει, καθώς μετά από σαράντα εννέα θεατρικά, βρήκε το σθένος ν’ αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος και να μιλήσει «για την παλιά του θλίψη που γράφτηκε με δάκρυα και αίμα» αποθησαυρίζοντας το τέταρτο βραβείο Πούλιτζερ της καριέρας του.
Συνθέτοντας την εξομολόγησή του μ’ ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και περιγραφές ολοζώντανων χαρακτήρων, γεμάτων αντιφάσεων και συναισθηματικών εκρήξεων, που δεν είναι άλλοι απ’ τους γονείς και τον αδερφό του, απαγορεύει στον οποιοδήποτε να διαβάσει κάτι απ’ το πόνημά του. Αλλά και ολοκληρώνοντάς το, ζητά ρητά να δει το φως της δημοσιότητας αφού περάσουν εικοσιπέντε χρόνια.
Σε μια ανάπαυλα απ’ τις πρόβες που ήδη ξεκίνησαν, συνομιλώ με τον πολυτάλαντο Τάκη Χρυσικάκο που επωμίσθηκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο και υποδύεται τον πατέρα της οικογένειας Τάϊρον.
Μαζί με την Βέρα Κρούσκα, τον Χρήστο Διαμαντούδη, την Σταυριάνα Παπαδάκη και τον Θανάση Σαράντο, θ’ αναλάβουν να μας μυήσουν στην ομίχλη του Ο’ Νηλ.
Ο ρόλος δεν είναι μακριά πολύ από μένα. Ο Τζέϊμς Τάϊρον, είναι ένας μετανάστης, Ιρλανδός στην καταγωγή που μεγάλωσε κάτω από δύσκολες συνθήκες. Ο πατέρας του, γύρισε πίσω με στόχο να κλείσει τα μάτια του στη χώρα του και παράτησε τη σύζυγό του με τα τέσσερα παιδιά τους.
Οι συνθήκες για όσους μείναν πίσω δύσκολες πολύ: τους ξεσπιτώνανε συχνά, πετώντας τους ακόμη και στο δρόμο, ο ίδιος απ’ την τρυφερή ηλικία των δέκα ετών δούλευε δωδεκάωρα σε σιδηρουργείο… Δουλειά βαριά που άφησε τα σημάδια της στη διαμόρφωση σκέψης και χαρακτήρα.
Και αίφνης γνωρίζει και αγαπά το θέατρο. Αρχικά εργάζεται ως κομπάρσος. Ένα λαϊκό παιδί που επειδή ακριβώς δόθηκε σε ό,τι λάτρεψε, εξελίσσεται με κόπους και πολύ προσωπική δουλειά σ’ έναν πρωτοκλασάτο ηθοποιό.
Ο ρόλος που τον καθιέρωσε ήταν του Κόμη Μόντε Κρίστο (που χάριν βιοπορισμού επαναλάμβανε μια ολόκληρη ζωή αφήνοντας ανολοκλήρωτο το όνειρό του για σεξπηρική καριέρα). Ένας τύπος λαϊκός λοιπόν ο ήρωάς μας, που κουβαλά το physic αριστοκράτη.
Κι εγώ αυτό νοιώθω, (άσχετο αν έχω διαβάσει όσες βιβλιοθήκες μπόρεσα έως σήμερα, παραμένω ένα παιδί της Κοκκινιάς που εργάστηκε, εξελίχθηκε, ξεχώρισε, και που παρόλο που μου αποδίδουν μεγαλοαστική καταγωγή, είμαι εργάτης της τέχνης που με συνέπεια δεκαετίες τώρα υπηρετώ). Συνεπώς κατανοώ απόλυτα τον Τάϊρον.
Αυτό που κάνει στην πορεία της ζωής του, δεν απέχει καθόλου απ’ ότι επιλέγει ο κάθε μετανάστης ανά τον κόσμο: θέλει να εξελιχθεί, να ριζώσει, κι έτσι προσφεύγει στην γη. Αγοράζει γη μανιωδώς σε μια προσπάθεια να ριζώσει στον τόπο.
Προαπαιτούμενο το γερό κομπόδεμα κι ως αποτέλεσμα της διαχείρισης των οικονομικών, η γυναίκα και τα δύο του παιδιά να τον θεωρούν τσιγγούνη. Έναν άνθρωπο που ακριβώς επειδή έχει τόσο στερηθεί ανέσεις και χρήματα, ακόμη και το φαγητό σε περιόδους ανέχειας, δίνει μεν ότι μπορεί να δώσει, μετρημένα όμως, μελετημένα και με φειδώ.
Στην τραγική κατάσταση που η οικογένειά του βιώνει, με μια μάνα εξαρτημένη απ’ τη μορφίνη κι ένα γιο φυματικό, είναι υποστηρικτικός στις ανάγκες τους αλλά όχι εκλεκτικός. Στέλνει σε κέντρο αποτοξίνωσης τη Μαίρη και τον γιο του σε σανατόριο, αλλά και τα δυο είναι «της σειράς». Δεν επιλέγει πολυτέλειες. Και, τον καταλαβαίνω απόλυτα. Δουλεύει από παιδί ασταμάτητα. Έχει στερηθεί το χρήμα, τις ανέσεις. Ξέρει πόσο δύσκολα «βγαίνει» και είναι προσεκτικός.
Οι συναντήσεις με την οικογένεια συμβαίνουν μια φορά κάθε έτος στις διακοπές του, και τότε ζουν σε σπίτι ακριβής περιοχής Είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει να έχει κοινωνικό πρόσωπο, θέλει να βγαίνει, να συναντά, να συναναστρέφεται με κόσμο, να περνά καλά και παρά τις δυσκολίες της ζωής αγαπά τη γυναίκα του. Τραγικό πρόσωπο της ιστορίας η Μαίρη, υπήρξε πολύ ερωτευμένη μαζί του. Τον γνώρισε ως ηθοποιό, τον παντρεύτηκε και τον ακολούθησε στην απαίτησή του να είναι μαζί του στις περιοδείες του.
Κάθε χειμώνα η δουλειά του απαιτούσε να μετακινείται με τον θίασο από πόλη σε πόλη. Ως εκ τούτου, αντί για μόνιμη κατοικία, ζούσαν σε ξενοδοχεία, και μάλιστα όχι τα καλύτερα. Κι έτσι ξεκινά η ιστορία της τραγικής υπόθεσης, όπου στην πρώτη γέννα του γιου τους Έντμοντ, που ήταν δύσκολη , ο γυναικολόγος που συνεργάζεται, σε μια προσπάθειά του να την απαλλάξει απ’ τους πόνους, της χορηγεί μορφίνη… Καθώς οι πόνοι δεν φεύγουν, η μια δόση διαδέχεται την άλλη και κάπου εκεί ξεκινά ο εθισμός της.
«Ο Ο’ ΝΗΛ ΕΓΡΑΨΕ ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΕΝΟΧΩΝ»
Όλοι του οι ήρωες, στο αριστούργημα αυτό της παγκόσμιας λογοτεχνίας, κουβαλούν τις ενοχές τους. Και ενώ έχουν πλήρη γνώση των αιτιών τους και των επιλογών τις μεταθέτουν στους άλλους! Ποτέ δεν φταίνε οι ίδιοι για τα συμβαινόμενα. Πάντοτε οι άλλοι ευθύνονται. Δεν είναι ικανοί να διαχειριστούν κρίσεις. Δεν αντέχουν το βάρος τους και τελικά το αποποιούνται. Ο Ο’ Νηλ έγραψε μια σύγχρονη τραγωδία, αυτό είναι για μένα.
-Ο πατέρας της οικογένειας, εκτός απ’ την φειδώ στη διαχείριση του χρήματος, τσιγκουνεύεται και τα αισθήματά του;
Νομίζω πως όχι. Είναι ένας χαρακτήρας που δε φοβάται να εκδηλώσει τα αισθήματά του, είτε αυτά προέρχονται απ’ τις ευαισθησίες είτε απ’ τις οργές του. Εκρηκτική προσωπικότητα, σε ένα περιβάλλον εθισμού στο αλκοόλ. Ας μην ξεχνούμε πως οι γιοί του πίνουν ακατάπαυστα απ’ την αρχή ως το τέλος του έργου, το ίδιο κι ο ίδιος κι ανοίγεται: θα φωνάξει, θα βρίσει, συγχρόνως θα συγκινηθεί, θα κλάψει, θα πει πόσο πονά, ή πόσο αγαπά. Έχει όλη τη γκάμα των συναισθημάτων. Δεν είναι μονόπλευρος, είναι ακέραιος. Μια προσωπικότητα ολοκληρωμένη.
-Ευτυχήσατε να παίξετε δίπλα σε τεράστια ονόματα του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Η συνεργασία με τη Βέρα Κρούσκα πώς κυλά;
Άψογα! Με αγάπη απόλυτη και τρυφερότητα! Είναι ένα αξιολάτρευτο πλάσμα, πολύ γλυκό και συνάμα πολύ αγαπητό. Αυτό νοιώθω για τη Βέρα.
-Γιατί ο συγγραφέας ξεχωρίζει το έργο ως αγαπημένο του;
Γιατί είναι αυτοβιογραφικό. Εμπερικλείει όλη του τη ζωή. Ένα βραβευμένο έργο και δικαίως που μας επιτρέψει να γνωρίσουμε χαρακτήρες με βάθος. Για μένα το Ταξίδι της μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» είναι μια σύγχρονη τραγωδία! Είναι συγκλονιστικό πως ολόκληρη η ζωή αυτών των ηρώων χώρεσε να ειπωθεί σε μία μόνη μέρα.
-Στη δική σας ζωή ανατρέχοντας υπάρχει μια τέτοια μέρα;
Οι δικές μου διαδρομές στις … «νύχτες», είναι πολλές…. Η απώλεια σε νεαρή ηλικία της μητέρας μου, της αδερφής μου, του αδερφού και του πατέρα μου… Το ένα σκοτάδι μετά το άλλο…. Ίσως όμως, τα αλλεπάλληλα αυτά χτυπήματα, όσο ζοφερά κι αν μαύρισαν την ψυχή μου να υπήρξαν κι η κινητήριος δύναμη κι η γενεσιουργός αιτία για ό,τι ακολούθησε. Οι περιπέτειες της ζωής κι οι εμπειρίες της γίνανε οι πνοές μου… Τις εμφύσησα στους ρόλους που ερμήνευσα… Με ατσάλωσε το βίωμα, γέννησε αυτογνωσία και τη διάθεση να θέτεις εαυτόν σε δεύτερη μοίρα… και τον εγωισμό στην άκρη… με έμαθε να μην είμαι το κέντρο του κόσμου! Η απώλεια σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι τη ματαιότητα και το εφήμερο της ύπαρξης κι αν τύχει να είσαι ηθοποιός, που ούτως ή άλλως είναι εφήμερο ό,τι κάνεις, σε γειώνει.. Στη ζωή το σημαντικό είναι να μπορείς να μοιράζεσαι, να μπορείς να νιώθεις και να δίνεις…. Δίχως τον πόνο και την απώλεια ξεστρατίζει ο άνθρωπος. Όταν δεν έχει βιώσει καταστάσεις, νομίζεις τη ζωή λούνα – πάρκ. Ένα παραμύθι που όμως… δεν είναι… Σ’ όλη μας τη διαδρομή τί κάνουμε; Τις πληγές μας καταγράφουμε. Τη χαρά απλώς τη βιώνουμε. Αλλά η ενσυναίσθηση είναι που μας καθορίζει, που μας στιγματίζει. Γι’ αυτό επιμένω να λέω: η πληγή είναι το σημαντικό. Αυτή δίνει ποιότητα στη ζωή μας.
-Σε μια εικονική συνάντηση με τον πρωταγωνιστή σου, τι θα του λέγατε;
Μα… ο ήρωας είμαι εγώ… πώς να του μιλήσω και τι να του πω; Δεν είμαι κάποιος άλλος! Ποτέ δεν υποδύομαι έναν ξένο. Αν τον ξεχωρίσω και τον βάλω απέναντι, τον κάνω ξένο, δεν τον γνωρίζω. Η προσωπικότητα του καθενός μας είναι πολυσχιδής. Εμπεριέχω πλευρές του ρόλου.. κι εκείνος δικές μου πτυχές. Κάπου στη μέση συναντιόμαστε. Μου δίνει αφορμές, του δίνω συναισθήματα, τον ζωντανεύω! Ποτέ στο σανίδι δεν έφτιαξα έναν ρόλο, γιατί τότε θα ήταν ψεύτικος. Δεν θα υπήρχε αλήθεια. Όσο περίτεχνη κι αν είναι μια κατασκευή δεν έχει ψυχή. Κι εγώ στις ερμηνείες πάντα βάζω τη ψυχή μου… Δεν βγαίνει να παίξει άλλος στη σκηνή… Ο ίδιος είμαι!
Σύνταξη – Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
