Απτή ήταν η αίσθηση της πρόσληψης του ποιητικού λόγου του Γιάννη Ρίτσου, στην «Τέταρτη Διάσταση» του ΚθβΕ. Την παράσταση παρακολουθήσαμε στην μικρή σκηνή του θεάτρου της Μονής Λαζαριστών.
«Τέταρτη Διάσταση» στην σκηνοθετική πρόταση της κ. Πολυξένης Σπυροπούλου: καθαρές γραμμές ενορχηστρωμένων πολυφωνικών και μονολογικών επάλληλων κατοπτρισμών, ως παλίμψηστο χορικό τραγούδι μυθικών κύκλων με τα σύμβολα της ελληνικότητας.
Η επιλογή των κειμένων ανέδειξε το όραμα και την σύλληψη του ποιητή, ο οποίος αντλεί έμπνευση από τα πρόσωπα των ηρώων του έπους και της τραγωδίας, ιδωμένα στην αιχμή της εποχής του, εστιάζοντας προφητικά στον πυρήνα της αντίφασής τους (άτομο-κοινωνία). Ο ποιητής διάβασε τους μύθους στην φιλοσοφική τους αναγωγή και στην νοηματική και αισθητική διαχρονία.
Τα πρόσωπα του μύθου αποτυπώθηκαν θεατρικά σε μια εκφραστική σύσταση της αλήθειας τους. Οι ηθοποιοί της παράστασης, ζωγράφισαν πειστικά αυτά τα προσωπεία σε χειρονομίες αξιώματος και αισθημάτων, αποτυπώνοντας -στην κίνηση των σωμάτων και στον βηματισμό τους- και την άλλη πλευρά, την πιο σκοτεινή, την πιο μύχια και προσωπική, αποκαλύπτοντας, στον συμβολισμό των ηρωικών προσώπων, την αγωνία και καταδεικνύοντας το φθαρτό αποτύπωμα της ύπαρξης.
Από τα χείλη τους ακούστηκε ο στοχασμός του ποιητή και κάποιες σκέψεις επιτονίστηκαν εμφατικά, αποκαλύπτοντας, στη ροή της παράστασης, το λαμπερό κεντρί της έμπνευσης. Ιστορία και πραγματικότητα στην πολιτική τους διάσταση, βίωμα και εμπειρία, σπουδή και μαθητεία ζωής και τέχνης. Μύθος, ηθική, αξίες, οράματα, αγώνες και ιδεολογία, νίκη και ήττα, φιλοδοξίες και όνειρα, αντίδραση και παραδοχή, μνήμη και λήθη, ψευδαίσθηση, ανάμνηση, ερωτισμός και ψυχογραφικές αντιδράσεις, όλα αναδύθηκαν με σαφήνεια στην σκηνοθετική αυτή ανάγνωση. Λόγος μεστός μιας ώριμης ενατένισης της ζωής σε όλες τις φάσεις της.
Η μουσική ενεργοποίησε τις φωνές του κειμένου ακούγοντας το επίμονο ομοιοπαθές ηχητικό τοπίο σε φόρμες και ηχητικές μελωδίες πολλών εποχών. Στο στίγμα της δυτικότροπης -κλασσικής και ελαφράς- μουσικής, αλλά και της έντασης ήχων τρομακτικών και επίμονων -σαν τύψη- σχηματοποιήθηκε το πλαίσιο συνοδείας όσων ειπώθηκαν. Τα πρόσωπα φωτίστηκαν σε συγχρονισμένες διασταυρώσεις και βηματισμούς. Ακούστηκαν τα λόγια ως εκμυστήρευση και ψίθυρος, παραμυθητικά και εναργή στον μετεωρισμό της εποχής της αποστασιοποίησης και των νέων κανόνων, ως προβληματισμός και πολιτική υποθήκη.
Αυτά ήταν τα εικαστικά κοσμήματα στο διάφανο υπόβαθρο της παράστασης.
Μας κέντρισε η εύγλωττη υπόδειξη, η εύστοχη ανάδειξη της ανθρώπινης περιπέτειας στην «Τέταρτη Διάσταση»: σεβασμός του δημιουργού, έπαινος της καλλιτεχνικής αξίας του (ποιητικού) λόγου και της τέχνης του θεάτρου.
Τέταρτη Διάσταση | κριτική Αγγέλα Μάντζιου | cityportal.gr
σχετικά νέα
Διαβάστε όλα τα τελευταία νέα | Ενημερωθείτε
