Μίλα Μου (2022) | Κριτική

Μίλα μου (2022) Talk to Me. Ταινία τρόμου, αυστραλιανής και βρετανικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Ντάνι Φιλίππου και Μάικλ Φιλίππου, με τους Ότις Ντάντζι, Σόφι Γουάιλντ, Αλεξάντρα Τζένσεν, Μιράντα Οτο κ.ά.

Διαφορετική από τις συνηθισμένες και αναμενόμενες ταινίες τρόμου, που τις τελευταίες δεκαετίες κυκλοφορούν ευρέως στο κινηματογραφικό κύκλωμα, έφτιαξε κυρίως τον μικρό «θρύλο» της μέσω του διαδικτυακού τους καναλιού, στο νεανικό κοινό, στο οποίο απευθύνεται κατά βάση.

Οι δυο τριαντάρηδες Ελληνοαυστραλοί, οι δίδυμοι Ντάνι και Μάικλ Φιλίππου, που φαίνεται ότι διαθέτουν κάποιο ταλέντο, αλλά ακόμη θα πρέπει να αποδείξουν πολλά για να τους πιάσει το ραντάρ τού ενδιαφέροντος και να χτίσουν ένα όνομα αξιόλογων σκηνοθετών. Ίσως στο σίκουελ, που όπως λέγεται είναι ήδη έτοιμο, να μας δείξουν και τα επόμενα βήματα προόδου τους.

Υπόθεση

Εδώ, αξιοποιώντας ένα σεναριακό εύρημα, θα στήσουν ένα επικίνδυνο παιχνίδι κατά τη διάρκεια μιας νύχτας, στο οποίο συμμετέχει μια παρέα νεαρών. Όλα ξεκινούν από την εύρεση ενός ταριχευμένου χεριού, που δίνει τη δυνατότητα στους νεαρούς να επικοινωνούν με πνεύματα νεκρών. Όμως, το χέρι αυτό είναι στοιχειωμένο και πρέπει να αποδεσμευτούν από τη λαβή του μέσα σε 90 δεύτερα, για να ξεφύγουν απ’ αυτό και να μην εισβάλλουν τα πνεύματα στο σώμα τους.

Η ταινία ξεκινά προκαλώντας το ενδιαφέρον και διαθέτοντας μια ένταση, ένα κλίμα ανησυχίας, με αρκετά ενθαρρυντική κλιμάκωση, που στηρίζεται σε κάποιες δυνατές σκηνοθετικές ιδέες, τη χρήση τής κάμερας, το μοντάζ και τον ήχο. Όμως, όσο περνά ο χρόνος το φιλμ αρχίζει να δείχνει την κόπωση του σεναρίου, ενώ οι σκηνοθέτες φαίνεται ότι έχουν ανοίξει ένα δημιουργικό πλαίσιο, μεγαλύτερο από το μπόι τους και τις γνώσεις τους, που δύσκολα μπορούν να ολοκληρώσουν. Η σύνδεση του τραύματος της απώλειας μιας εκ των ηρώων της ιστορίας, της οποίας η μητέρα είχε αυτοκτονήσει, με την προστασία των παιδιών της παρέας που απαρτίζουν τη νέα της οικογένεια, θα έπρεπε να είναι το δυνατότερο κομμάτι της ταινίας, αλλά είναι μάλλον ισχνό και αρκετά μπερδεμένο.

Πάντως, ως κατασκευή είναι ικανοποιητική, τα κλισέ του είδους περιορίζονται στο ελάχιστο και η μεγάλη βοήθεια έρχεται από την Σόφι Γουάιλντ, εν αντιθέσει με το υπόλοιπο καστ.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Όταν μια ομάδα φίλων ανακαλύπτει πώς να καλεί πνεύματα μέσω ενός ταριχευμένου χεριού, εθίζεται στη νέα περιπέτεια, μέχρι που ένας εξ αυτών ξεπερνά τα όρια και απελευθερώνει τρομακτικές υπερφυσικές δυνάμεις.