Σχόλια/Κριτική
Ενδιαφέρον ιταλικό κοινωνικό- δραματικό σινεμά, με τα καλά του και τις αδυναμίες του. Ελεύθερη μεταφορά στον κινηματογράφο του ομώνυμου βιβλίου του Τζακ Λόντον, που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας το 2019 και κέρδισε το βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας για τον πρωταγωνιστή Λούκα Μαρινέλι.
Ο Ναπολιτάνος Πιέτρο Μαρτσέλο, με εμπειρία στο ντοκιμαντέρ, εδώ κάνει τη δεύτερη ταινία μυθοπλασίας, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι, διαπερνώντας τον 20ό αιώνα, χωρίς να μπορούμε σαφώς να καταλάβουμε τις χρονικές περιόδους. Αρχίζει από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα -δεν είναι τυχαίο ότι η ταινία ξεκινά με αρχειακό υλικό του αναρχικού Ερρίκο Μαλατέστα- για να εισχωρήσει σε όλες τις σημαντικές στιγμές των κοινωνικών αγώνων.
Το θέμα, η ιστορία ενός απλού εργάτη που θα προσπαθήσει να μορφωθεί για να προβάλλει τις αδικίες, τις στερήσεις και το κυνήγι που έχει υποστεί η τάξη του, εξελίσσεται στη Νάπολη σε αόριστο χρόνο. Το φιλμ, διαθέτει διεισδυτική ματιά και έντονη ενέργεια, μεταβάλλοντας τον Μάρτιν Ίντεν σε κοινωνικό σύμβολο απέναντι στην κοινωνία των προνομιούχων.
Ο Μαρτσέλο, που επιλέγει, με τολμηρότητα και όχι πάντα επιτυχημένα, να περιπλανηθεί σχεδόν σε όλες τις ιταλικές κινηματογραφικές σχολές (από νεορεαλισμό, Μπερτολούτσι, μέχρι και το μαχητικό κοινωνικό σινεμά των δεκαετιών ’60 και ’70), όσο προχωρά η ταινία χάνει τη δυναμική του και καθαρή ματιά του, για να εγκλωβιστεί, προς το τέλος, στην αυτοκαταστροφική πορεία του ήρωά του, θέλοντας να τονίσει την απομάκρυνσή του από τις ρίζες του, την απώλεια της ταυτότητάς του.
Ο πρωταγωνιστής Λούκα Μαρινέλι συμπαθής, δείχνει πιο άνετος με την προλεταριακή καταγωγή του, παρά στο τέλος που πετυχαίνει τους στόχους του και αρχίζει να θολώνει η προσωπικότητά του. Το υπόλοιπο καστ κινείται σε αξιοπρεπή επίπεδα, με ορισμένους δεύτερους ρόλους να κάνουν την έκπληξη, όπως και ο Μάρκο Λεονάρντι, ο Τοτό του “Σινεμά ο Παράδεισος” σε νεανική ηλικία.
