Σχόλια/Κριτική
Εμπνευσμένος από τα ημερολόγια του Ολλανδού εξερευνητή Θίοντορ Κοχ-Γκράνμπεργκ και του Αμερικανού Ρίτσαρντ Έβανς Σουλτς, ο 35άχρονος Κολομβιανός σκηνοθέτης Σίρο Γκέρα υφαίνει ένα μαγικό πέπλο γύρω από τον Αμαζόνιο της Κολομβίας. Χωρίς ηθικολογίες και διδακτισμούς μιλά για την αθόρυβη καταπάτηση των ηθών και τη βίαιη εξαφάνιση των πολιτισμών του Αμαζονίου. Αφήνει τους ιθαγενείς να μιλήσουν τη γλώσσα τους για να ακουστεί η ίδια η φωνή του Αμαζονίου. Ανάμεσα σε μια επαναστατική κραυγή και ένα μακρινό νανούρισμα, ένα πρωτόγονο ουρλιαχτό και έναν ομηρικό θρήνο, η φωνή της ζούγκλας είναι αμείλικτη. Επιλέγει την ασπρόμαυρη εξιστόρηση για να δείξει τον απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον του Αμαζονίου, και για να μην ολισθήσει σε μια τουριστική προβολή του τοπίου, αλλά τελικά να ρίξει φως στον καλά κρυμμένο πολιτισμό του, που αντιστέκεται έως σήμερα. Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας 2016, ενώ στο 68ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών 2015, κέρδισε το Βραβείο C.I.C.A.E. Award. Έπειτα από 24 υποβολές ταινιών η Κολομβία κατάφερε για πρώτη φορά στην κινηματογραφική της ιστορία να είναι ανάμεσα στις 5 χώρες που διεκδίκησαν με ταινία τους το Όσκαρ για Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία.
